Rozważania

Leon Knabit – polski benedyktyn, były przeor opactwa w Tyńcu, publicysta. Jest znany ze swojej otwartości, dobrego kontaktu z młodzieżą i poczucia humoru. Był bliskim znajomym papieża Jana Pawła II. Jest autorem kilku publikacji; pracuje w mediach. Prowadził szereg programów katolickich, obecnie ma swój blog.

Wszyscy chrześcijanie przygotowują się do świętowania pamiątki najważniejszego wydarzenia w dziejach świata. Oto Bóg, którego nikt nigdy nie widział (por. J 1, 18), staje się Człowiekiem, by przynieść grzesznej ludzkości miłość przebaczającą. Człowiek wie już więcej o Bogu, bo Jezus powie: "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14,9). I w tym czasie Adwentu jesteśmy wezwani do szczególnej refleksji nad miłością Boga do człowieka i nad tym, jak człowiek na tę miłość odpowiada. Święta Bożego Narodzenia, kiedy to obchodzimy pamiątkę tego wydarzenia, są chyba Świętami najbardziej rodzinnymi. Bo i Jezus urodził się w rodzinie. Miłość w rodzinie jest szczególnym odblaskiem miłości Boga. Jak niepełnymi są święta dla tych, którzy wierzą, że Boga nie ma, a często nie mają też normalnej trwałej rodziny. Dla nich to są po prostu święta zimowe, łączone często z Nowym Rokiem. Zamiast życzeń: "Wesołych świąt Bożego Narodzenia", życzy się wprost: "Szczęśliwego Nowego Roku" (s Nowym Godom). I już. A tu chodzi o coś znacznie większego. †

"Zatrzymać się na chwilę, odetchnąć pięknem świata,
Zatrzymać się na chwilę, zauważyć swego brata.
Zatrzymać się na chwilę nad tym, co w sercu kryjesz,
Zatrzymać się na chwilę i pomyśleć, po co żyjesz".

Кażdy Adwent, a więc i tegoroczny, jest okresem oczekiwania na przyjście Pana. Z utęsknieniem czekamy na Jego przyjście. Czekamy tak, jak w Starym Testamencie naród wybrany czekał na Mesjasza, tak, jak dziś żona czeka na przyjście do domu męża, jak matka oczekuje powrotu dzieci ze szkoły, jak przyjaciel z utęsknieniem wygląda przyjaciela.
    Adwent to oczekiwanie. Kiedy świat wydaje się nam pędzić bez chwili refleksji, liturgiczny okres Adwentu, każe wierzącym zatrzymać się i pomyśleć. Adwent jest to również czas porannych rorat, gdy śpiewamy: "Niebiosa rosę spuszczajcie z góry…" lub "Czekam na Ciebie, Jezu mój mały…". Czas, gdy niezależnie od wieku budzi się w nas dziecko, spragnione Świąt, Wigilii, choinki, prezentów. †

Kochana młodzieży!
Nasze życie doczesne składa się z rozmaitych celów, które sobie obieramy według utartej klasyfikacji: konieczne, pożyteczne i przyjemne. Mamy w tym pewne priorytety. Do hierarchii naszych celów możemy zaliczyć te zasadnicze, związane z wyborem drogi życiowej, jak założenie własnej rodziny, życie w harmonii z Bogiem i z bliźnimi, tak i te bardziej doczesne – dostanie się na studia, dobrze wynagradzana praca, uznanie społeczeństwa itd. Warto jest sobie wyznaczać cele i je zdobywać, gdyż człowiek bez celów i konkretnych ideałów jest człowiekiem bez charakteru, powiedziałbym, człowiekiem bez kręgosłupa. †

Twoja młodość jest darem Bożym i musisz wykorzystać ją na wszystkie 100 procent. Znajdź czas dla Chrystusa i twoich rówieśników. Wyrusz z nami w pielgrzymkę duchowego przygotowania na XXVI Światowe Dni Młodzieży w Madrycie (Hiszpania).
    Światowe Dni Młodzieży są prawdziwym Świętem młodych ludzi Kościoła Katolickiego i nie tylko, są Świętem młodych uczniów i uczennic Chrystusa, podczas którego przy następcy św. Piotra Apostoła gromadzą się milionowe rzesze młodzieży z całego świata.
    Pierwsze obchody Święta odbyły 25 lat temu w Rzymie (1985 r.). Pomysł zgromadzenia młodzieży z całego świata zrealizował Sługa Boży Jan Paweł II. On odczytał znaki czasu i potrzebę ukazania dla świata młodości Kościoła. W ślady swego poprzednika poszedł jego następca Papież Benedykt XVI. Kontynuuje on spotkania, rozpoczęte przez Jana Pawła II. W 2005 r. spotkał się po raz pierwszy z młodzieżą w 2005 r. w Kolonii (Niemcy), w 2008 r. w Sydney (Australia). Ojciec Święty Benedykt XVI w Święto Przemienienia Pańskiego 2010 r., wystosował orędzie na kolejne Światowe Dni Młodzieży i zaprosił młodych do duchowego przygotowania i uczestnictwa w Światowych Dniach Młodzieży 15-21 sierpnia 2011 r. w Madrycie.
    Chcemy wspólnie z młodzieżą całego świata rozpocząć duchowe przygotowanie do Madrytu w Diecezji Grodzieńskiej i naszym Kraju.†

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.

 

Cztery różne symbole, w których zakodowany jest „znak Bestii”, znany z księgi Apokalipsy św. Jana (Ap. 13, 16-18). Według symboliki Pisma Świętego, liczba „6” oznacza niedoskonałość, natomiast liczba „7” jest jej przeciwieństwem i oznacza pełną doskonałość. W alfabecie łacińskim litera „F” jest szósta w kolejności, dlatego uważana jest za symbol zła, niedoskonałości, znak szatana. Trzy połączone koła (pierścienie) oznaczają połączenie trzech zaokrąglonych szóstek. W Księdze Apokalipsy jest mowa o tym, że znak bestii ludzie będą nosić na czole i na ręce. Jest to jakby przeciwstawienie znakowi Bożemu, o czym jest mowa w Biblii (2 Mch 28, 36 - 38; 5Mch 11, 18; 2 Mch, 13,16.19; 5 Mch 6, 8). Boży znak na czole badacze tłumaczą jako przyjęcie pewnego sposobu myślenia (oddanie się Bogu), a znak na ręce oznacza praktyczne realizowanie.

Księga Ezechiela (Ez 9, 2-6) opowiada o tym, że Bóg nałoży swój znak na czole tych, którzy dochowają Mu wierności, otoczy ich swoją opieką, a wszystkich grzeszników zniszczy. Chrześcijańscy komentatorzy widzą w nim chrzest. †

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.