Rozważania

Jak rozumieć powtórne przyjście Chrystusa na ziemię?
    Ostatnio dużo słyszymy o końcu świata. Próbują przepowiadać go nie tylko różne grupy religijne, lecz także ludzie nie uznający Boga. Te przepowiednie zwykle mają charakter negatywny: nastąpi "koniec wszystkiego". Natomiast w myśleniu chrześcijańskim powtórne przyjście Chrystusa w chwale ma w pierwszej kolejności wymiar pozytywny: nie będzie to "koniec wszystkiego", lecz ostateczne i definitywne zwycięstwo dobra nad złem, zwycięstwo Chrystusa nad niesprawiedliwością, grzechem i szatanem.
   
   
    Teologia katolicka mówi o pierwszym przyjściu Zbawiciela (wcielenie i narodzenie Chrystusa) i drugim (Jego ukazanie się przy końcu świata). Chrystus wyraźnie zapowiadał swoje powtórne przyjście w chwale. W chrześcijaństwie powtórne przyjście Chrystusa nazywa się "Paruzją Chrystusa". W świecie helleńskim "paruzja" oznaczała oficjalną wizytę panującego, była rozbudowanym ceremoniałem, podczas którego władca obdarzał miasto szczególnymi dobrodziejstwami. †

Ludzie świeccy są powołani do tego, by czynić obecnym i aktywnym Kościół w takich miejscach i w takich okolicznościach, gdzie jedynie przy ich pomocy stać się on może solą ziemi (KDK NR 33).

Chrystus zmartwychwstały jest założycielem Kościoła i jest w nim zawsze obecny. Za pośrednictwem Kościoła kontynuuje swoją zbawczą misję aż do końca świata. Struktura całego Kościoła opiera się na wierze i nauczaniu Piotra. Jezus przekazał w ręce swego Wikariusza klucze nieba, dlatego pełni on rolę głowy Kościoła. Widzialną głową Kościoła na ziemi jest Ojciec Święty, który ma władzę nad całym Kościołem Powszechnym. Jego pomocnikami są biskupi – następcy apostołów, którzy sprawują pieczę nad powierzonymi im diecezjami, tak jak kiedyś apostołowie zarządzali poszczególnymi gminami chrześcijańskimi.
    Poprzez sakrament chrztu świętego, który jest pierwszym i najważniejszym sakramentem, człowiek zostaje włączony do wspólnoty ludzi wierzących. Od momentu przyobleczenia się w Chrystusa i zmycia grzechu pierworodnego każdy człowiek zostaje pełnoprawnym członkiem Kościoła. Od tego momentu powinien wzrastać w wierze, a także pielęgnować ją i rozwijać. Zostaje wezwany do tego, by być solą ziemi i światłością dla świata (por. Mt 5, 13 – 14). Każdy członek Kościoła powinien wiedzieć, że od tej chwili wszystkie prawa, a szczególnie nauka Boża i Katechizm są przeznaczone nie tylko dla nielicznych wybranych i osób wtajemniczonych, lecz każdy świecki wierny jest odpowiedzialny za zachowanie depozytu wiary. †

Kochany Młody Człowieku!
    Przygotowanie i udział w Światowych Dniach Młodzieży jest niepowtarzalną okazją do pogłębienia więzi jedności ze swoimi rówieśnikami z całego świata, a także, chociaż może zabrzmi to banalnie, do stawiania przed Tobą zadania lepszego poznania swoich dobrych znajomych.

Podczas przygotowania chciej sobie uświadomić, że oprócz Ciebie do Madrytu przybędzie jeszcze około 2 mln. młodych ludzi z całego świata. Każdy z nich nosi niepowtarzalny obraz Boży i ma swoją własną twarz. Wraz ze wszystkimi uczestnikami Spotkania zostałeś powołany do budowania jedności "ducha i serca". Święto Młodych Kościoła to przede wszystkim Święto Ludzi zjednoczonych pragnieniem patrzeć w kierunku Chrystusa i Jego Kościoła z wielką nadzieją na jedność. Przecież naszemu Zbawicielowi spodobało się zbawiać nie osobno, lecz wszystkich razem, dlatego zwrócił się do swoich uczniów ze słowami: "Nazwałem was przyjaciółmi". †

Mówi się, że wiara rozwija się w człowieku z wiekiem, dlatego nie należy zmuszać go do modlitwy, chodzenia do kościoła... Jednak kapłani są innego zdania. Istnieje takie pojęcie, jak wychowanie religijne. Metropolita Mińsko – Mohylewski, ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz uważa, że podstawy wychowania religijnego należy zakładać w dzieciństwie, kiedy dziecko da się jeszcze formować.
    Poza tym, miły to widok, kiedy babcia uczy trzylatka znaku krzyża albo ojciec trzyma w kościele na rękach syna. Małe dziecko z ciekawością rozgląda się dokoła i zaczyna "nasiąkać" atmosferą wiary...
    Pismo Święte mówi: "Bądźcie, jak dzieci". Oznacza to, że serce dziecka jest najczystsze, najszczersze, najbardziej otwarte. Dziwi nas, że dziecko intuicyjnie odróżnia dobro od zła i jest otwarte na odbiór tego, co je otacza.
    Dlatego powinniśmy jak najwcześniej wychowywać je po katolicku. Człowiek umocniony łaską Bożą obserwuje świat ufnymi i pełnymi oddania oczami i nigdy nie wyrzeknie się wiary, bez względu na okoliczności... Ludzie, wychowani od dzieciństwa po katolicku, są bardziej odporni na życiowe trudności, łatwiej zachowują swą wiarę.
    Osoba dorosła, która w dzieciństwie otrzymała dobre wychowanie religijne, znajdzie odpowiedź na niepokojące pytania. Właściwą odpowiedź. †

Rozpoczęliśmy Nowy 2011 Rok Pański. Ten czas daje Pan Bóg każdemu z nas. Jest to również kolejna szansa dana nam od Pana Życia po to, by stojąc u progu tego roku, dokonać refleksji nad swoim życiem, wyznaczyć sobie również plany, nowe dążenia, przywołać w pamięci swoje oczekiwania i… starać się przez zwykłą szarą codzienność do tego dążyć…
    Drogi Przyjacielu!
    Wykorzystaj dobrze czas, który daje Ci Bóg, „nie chowaj głowy w piasek”, młody Człowieku!

Pan Bóg postawił każdego z nas w odpowiednim czasie, w określonym miejscu, wśród nieprzypadkowych ludzi. Każdy z nas nie żyje przypadkowo, nasze życie nie poczęło się przez przypadek czy jakiś niezrozumiały do określenia zbieg okoliczności. Życie każdego z pewnością i całym przekonaniem ma sens, chociaż nie zawsze może ten sens zauważamy, szczególnie wtedy, kiedy tracimy nadzieję na lepsze jutro.
    Czas młodości jest pięknym okresem wzrastania w Bożej łasce. Jest czasem zapuszczenia korzeni swoich w Chrystusa, by dalej na Nim budować swoją przyszłość, umacniając się w wierze (por. Kol 2, 7). To właśnie w młodości dokonuje się decydujących wyborów życiowych, których nie mielibyśmy odwagi dokonać w wieku dojrzałym. Trzeba jednak pamiętać, że w życiu liczą się nie lata, lecz ich fundament. Każdy owoc należy zbierać w odpowiednim czasie. Więc jeśli, młody Przyjacielu, nie zasiejesz w młodości, trudno ci będzie cokolwiek zebrać w wieku dojrzałym. A więc można powiedzieć, że młodość jest kwiatem, który wydaje owoce dopiero w wieku dojrzałym. †

Tydzień modlitw o jedność chrześcijan

“Jak wielu jeszcze tych, którzy nie są z nas, przebywa poniekąd wewnątrz Kościoła! I jak wielu tych, którzy są z nas, pozostaje poniekąd na zewnątrz!” (Objaśnienie Psalmu 106,14). To znane powiedzenie św. Augustyna o chrześcijanach swego czasu przyszło mi na myśl w Tygodniu modlitw o jedność chrześcijan. Z jednej strony, dla każdego wyznawcy Chrystusa pozostaje skandalem podział Jego uczniów na konkurencyjne, a czasem nawet wrogie Kościoły, sekty, wspólnoty. Z innej strony, da się zauważyć dużą jedność ducha i myślenia wśród ludzi, których formalnie różnią wyznania, lecz jednoczy duch oddanej wiary w Chrystusa. Są oni zewnątrz podzieleni, ale wewnątrz pełni dobrej woli pojednania. Ich świadectwo mówi o możliwości realizowania przykazania Pana: „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21). Jednak rodzi się tu słuszne i niepokojące pytanie: „Ale jak się jednać?”
    Wydaje się, że ludziom wierzącym, mieszkającym na Białorusi, nie trzeba opowiadać o dramacie podziału chrześcijan. Wielowiekowe doświadczenie w podziałach i poszukiwaniu jedności nie przestaje dotyczyć wielu rodzin w naszym państwie. Jakże często do kapłanów zwracają się osoby, mające podzielone wyznaniowo rodziny, z prośbą o rozmowę. Muszą się one liczyć z odrębnościami, np. katolicyzmu i prawosławia, różnych tradycji i kalendarzy. Jakże szczęśliwe są rodziny, które łączy jedna wiara, jedność wspólnych sakramentów i tradycji.
    Świadomość skandalicznego podziału chrześcijan od samego początku skłaniała Kościół do poszukiwania drogi powrotu zabłąkanych owieczek do jedynego Pasterza. W niełatwej historii poszukiwania jedności bez wątpienia zostawało jedno – bez wspólnej otwartości na ponad naturalne działanie Boga chrześcijanie nie osiągną jedności. Bezprecedensową próbą realizacji tej intuicji jest prorocka encyklika papieża Leona XIII “Satis cognitum” (1897 r.), w której Ojciec Święty nawoływał Kościół i cały chrześcijański świat do jedności w corocznej dziewięciodniowej modlitwie o jedność między wyznawcami Jezusa Chrystusa. Początkowo modlitwa ta odbywała się przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego. W 1910 r. papież Pius X przeniósł datę tej modlitwy z 18 na 25 stycznia, tzn. ze święta Katedry św. Piotra Apostoła (po II Soborze Watykańskim obchodzi się je innego dnia) na uroczystość Nawrócenia Pawła Apostoła. Świadectwo życia i wiary św. Pawła stało się swoistym luminarzem na drodze poszukiwania jedności między podzielonymi chrześcijańskimi wspólnotami. Czego możemy się nauczyć my, chrześcijanie XXI stulecia, od tego Apostoła? †