На шляху да святасці

Кастрычнік – гэта месяц, калі Касцёл нагадвае людзям аб сіле ружанцовай малітвы, заахвочваючы ўсіх вернікаў штодзённа маліцца на ружанцы. У гэтую пару ў святынях ажыццяўляецца ружанцовае набажэнства для дзяцей і моладзі, разважаюцца яго таямніцы. Але якое ж месца займае ружанцовая малітва ў маім штодзённым жыцці, ці я малюся на ружанцы? А можа хтосьці ўжо нават не памятае, калі апошні раз трымаў яго ў руках...

Пусты халодны касцёл, святло, што ўліваецца толькі тады, калі адкрываюцца дзверы касцёла і тры бабулі, якія ціха гавораць: “Вітай, Марыя,...”.Сёння нікога не здзівіш такой сітуацыяй. Некаторыя гавораць, што гэтыя “Вітай, Марыя,...” з’яўляюцца ўжо часткай касцёла, а хтосьці іншы раздражняецца з-за таго, што няма той цішыні ў святыні, якую шукае. Мы не ўсведамляем таго, якая сіла схавана ў ружанцовай малітве,што адгаворвалі нашыя бабулі. Яна з’яўляецца асновай нашага сучаснага Касцёла. Гэта менавіта дзякуючы іхняй вышаптанай малітве, якая рвалася крыкам з сэрца, Касцёл пратрымаўся да сённяшняга дня, нараджаюцца новыя пакліканні да кансэкраванага жыцця, збіраюцца дзеці на ўрокі рэлігіі. Гэта малітва аб’ядноўвае свой выбраны люд. Часта мы недаацэньваем і забываем пра гэта, лічачы, што Касцёл пачынаецца ад майго ўдзелу ў ім. †

Многія сучасныя хрысціяне акружаюць сябе рознымі антыхрысціянскімі або проста сатанінскімі сімваламі, нават, не ведаючы пра гэта. Шматлікія вернікі не ўсведамляюць, што ідуць прымаць св. камунію з сімвалам (напрыклад: “царквы сатаны”) на кашулі. Моладзь здзіўляецца, калі ім тлумачыш, што тыя ці іншыя модныя значкі з’яўляюцца сімвалам барацьбы з Хрыстом і Касцёлам, знакам пакланення д’яблу. Разумеючы абмежаванасць ведаў на гэтую тэму і адказваючы на шматлікія просьбы, мы пастараемся прыгадаць некаторыя найбольш распаўсюджаныя ў сучаснай поп-культуры сімвалы і разабрацца ў іх значэнні.

Сімвал пагарды да Бога і хрысціянскага вучэння. Пераварочванне - гэта класічны спосаб высмейвання Хрыстовага Крыжа. Такім чынам, сатаністы адкідваюць збавенную справу Езуса. Паходжанне гэтага сімвала можна знайсці ў язычніцтве. Аднак сатаністы запазычылі яго ад вядомай у 18 ст. групы антымаралістаў “Hell-Fire-Club”. Гэты сімвал часта носяць прыхільнікі злога духа. Крыж поўдня часта красуецца на шыях некаторых рок- або поп-музыкантаў (напр. Madonna, Mick Jagger, Ozzy Osborne, Danzid і інш.), а таксама шырока выкарыстоўваецца акультным хэві-метал.
    Гэты сімвал абсалютна несумяшчальны з верай хрысціяніна, для якога знак Крыжа з распяццем – гэта памятка і вызнанне веры ў Хрыста як адзінага Збавіцеля і Адкупіцеля. †

Мы спяшаемся няспынна, забываючыся пра тое, што тыдзень ужо заканчваецца, і чалавек стаіць “на парозе” нядзелі – дня Змёртвыхпаўстання Пана. Чаму нядзельная св. Імша, агульны абед і час, праведзены разам са сваёй сям’ёй, з’яўляюцца “учарашнім днём”? Як сёння выглядае нядзеля,якую “ствараем” мы самі, няўжо ніколі нельга будзе вярнуцца да традыцый, што вядуць да адзінства?

Б’юць званы! Гэта - Божы дзень, калі людзі збіраюцца ў касцёле, каб падзякаваць Творцу за мінулы тыдзень, выпрасіць благаславенне для сям’і і прызнацца ў сваёй веры ў Бога. Нядзеля пачынаецца Эўхарыстыяй, таму што праслаўленне Творцы з’яўляецца самым важным у гэты дзень. Затым: “Паблагаслаў, Божа, нас...” – агульны нядзельны абед, цёплая ўсмешка на твары і ўся сям’я сядзіць за сталом. Гэта ёсць час на тое, каб падзяліцца сваімі праблемамі і расказаць пра свае поспехі, папрасіць прабачэння і падзякаваць сваім блізкім. Проста прыемна праведзены час у акружэнні сям’і! Дзе тая пара, ці яна засталася толькі ў мінулым ці гэта ўжо стала нямодным? Сёння бацькі паказваюць сваім дзецям зусім іншы прыклад таго, як праводзіць нядзелю. Змяніліся каштоўнасці і погляды на жыццё. У сучасным свеце лічыцца чымсьці нармальным, калі бацькі ідуць на працу ў нядзелю або працуюць на дзялцы. Гэта ўжо нікога не здзіўляе! Людзі бачаць сэнс свайго існавання толькі ў тым, што з’яўляецца матэрыяльным. Яны адчуваюць сябе залежнымі ад сваіх кіраўнікоў на працы, лічаць, што ім пастаянна штосьці навязваюць. Нядзеля становіцца для іх днём свабоды, калі яны могуць самі здзейсніць выбар - што зрабіць ім са сваім днём. І менавіта тут усё і пачынаецца. †

“Дзіўны гэты свет” – так спяваў Часлаў Немэн, а мы, пілігрымы, сцвярджаем, што ён – цудоўны, прыгожы і пазнаецца з ахвотай.

У чарговы раз здзейснілася радасць і члены каталіцкага душпастырства працаўнікоў службы аховы здароўя, злучаныя агульным імкненнем пазнаваць цуды Марыйных аб’яўленняў і іх гісторыю, а таксама памнажаць дабро, вырушылі ў дарогу. Паломніцтва ўпісана ў чалавечае жыццё, бо само жыццё з’яўляецца вялікай пілігрымкай. І хоць наша група была нешматлікая (18 яе ўдзельнікаў), але ўсе мы знаходзіліся на эмацыянальным пад’ёме.
    На чале нашай вандроўкі, што стала магчымай дзякуючы вялікаму высілку і ахвярнасці нашай спадарыні, старшыні Тэрэзы Банцэвіч, стаяў пастыр нашага душпастырства, які з’яўляецца для нас узорам паломніка – ксёндз Андрэй Радзевіч. Дзякуючы вялікім старанням гэтых людзей вялікага сэрца 26 жніўня б.г. пасля св. Імшы ў Пабрыгіцкім касцёле мы вырушылі ў санктуарый Ліхэньскай Божай Маці - у польскі Лурд. Перад намі была ноч і звыш 400 кіламетраў, што прайшлі, як адна хвіліна. З самага ранку нас прывітала Малапольская зямля – ваколіцы Коніна і Гранблінскай пушчы, дзе сярод азёр, лясоў і лугоў размясцілася ціхае паселішча – Ліхэнь. Тэрыторыя санктуарыя – вялізная, размешчаная на пагорку, абсаджаная дрэвамі і кветкамі, акружаная высокім мурам. Яна ахоплівае пляцы для набажэнстваў, алеі Крыжовага шляху, ружанцовыя дарожкі, палявыя алтары, каплічкі, помнікі, гістарычныя грабніцы, фігуркі святых, шматлікія алейкі і ціхія закуткі. Перад уваходам на тэрыторыю санктуарыя ёсць цудоўная крынічка, славутая многімі вылечваннямі. У цэнтры стаіць мураваны касцёл святой Дароты, што на працягу 149 гадоў асвятляў сваім бляскам цудоўны абраз Найсвяцейшай Маці. 2 ліпеня 2006 г. абраз быў урачыста перанесены ў меншую базыліку – святыню, пабудаваную як юбілейны вотум каталіцкага Касцёла ў Польшчы, паўсталай дзякуючы ўдзелу мільёнаў звыклых людзей. †

Многія сучасныя хрысціяне акружаюць сябе рознымі антыхрысціянскімі або проста сатанінскімі сімваламі, нават, не ведаючы пра гэта. Шматлікія вернікі не ўсведамляюць, што ідуць прымаць св. Камунію з сімвалам (напрыклад: “царквы сатаны”) на кашулі. Моладзь здзіўляецца, калі ім тлумачыш, што тыя ці іншыя модныя значкі з’яўляюцца сімвалам барацьбы з Хрыстом і Касцёлам, знакам пакланення д’яблу. Разумеючы абмежаванасць ведаў на гэтую тэму і адказваючы на шматлікія просьбы, мы пастараемся прыгадаць некаторыя найбольш распаўсюджаныя ў сучаснай поп-культуры сімвалы і разабрацца ў іх значэнні.

Гэта найчасцей металічны пярсцёнак з вылітымі выявамі прамавугольных геаметрычных фігур. Знак уяўляе сабой тры размешчаныя па цэнтры прамавугольнікі. На даўжэйшых баках гэтых фігур знаходзяцца адпаведна па тры меншыя прамавугольнікі, а таксама раўнабедраныя трохвугольнікі, якія завяршаюць усю кампазіцыю.
    Гісторыя гэтага пярсцёнка паходзіць з Егіпта. Каля 1860 г. французкі егіптолаг d’Agrain знайшоў пры раскопках пярсцёнак з падобнай выявай. Аднак гэты сімвал не адпавядаў егіпецкай традыцыі. Тады даследчыкі і пачалі адносіць яго да міфалагічнай цывілізацыі атлантаў, спадкаемцамі якіх яны лічылі старажытных егіпцянаў. †

Знайшлася такая дарога і для паломнікаў з Гродзенскай дыяцэзіі, членаў з душпастырства службы аховы здароўя. Нам захацелася падзяліцца сваімі ўражаннямі пасля паездкі.

Наша дарога была доўгая і адначасова цудоўная, таму што праходзіла праз Альпы. Для нас, жыхароў раўніны, выгляд зялёных альпійскіх лугоў паміж скалістых гор выклікаў буру эмоцый, нібы сама прырода гаварыла нам пра тое, што самым лепшым і найдасканалейшым Творцам з’яўляецца Бог.
    Паволі краявід Альпаў змяніўся лясамі на пірынейскіх пагорках і наш аўтобус затрымаўся ў Асыжы – у мястэчку, якое звязана з жыццём святога Францішка. Вулачкі гэтага маленькага сярэдневяковага гарадка сустрэлі нас супакоем і цішынёй. Нават натоўпы тых, хто наведваў гэты горад, суцішаліся побач з кляштарнымі мурамі. Фрэскі Гіотта і цудоўныя вітражы ў базыліцы імя св. Францішка геніяльна падкрэслівалі індывідуальнасць святога, а ля яго магілы нам здавалася, што мы кантактуем з ім. А калі кожны з нас стаяў на кляштарных мурах і глядзеў з вышыні на прыгожыя каляровыя даліны, то разумеў, што тут, нават, паветра насычана святасцю, да якой можна дакрануцца. У гэтым сваім “каралеўстве” св. Францішак нас суцішыў, дазволіў заглянуць унутр сябе, прымусіў перастаць спяшацца і наракаць на недахоп часу, зрабіць рахунак сумлення, сказаць Богу: “Так” і цешыцца навакольным жыццём. †