Пастырскае Слова

“Чалавекам з’яўляецца таксама ненароджанае дзіця; больш за тое, Хрыстос прывілеяваным чынам атаясамліваецца з найменшым” (Ян Павел II, 26 студзеня 1986).

Шаноўныя браты ў святарстве, кансэкраваныя асобы, умілаваныя ў Хрысце Пану браты і сёстры!
    Умілаваны вучань Пана Езуса піша так: “Калі я ўбачыў Яго, упаў да ног Ягоных, нібы мёртвы. Ён паклаў на мяне правіцу сваю, кажучы: «Не бойся! Я – першы і апошні, і жывы; і быў мёртвы, і вось жывы на векі вечныя; і маю ключы смерці і адхлані»” (Aп 1, 17–18). Так Апостал апісвае сваю сустрэчу з Уваскрослым Хрыстом. Той, хто стаяў пад крыжам Збаўцы, хто не пакінуў Яго нават на хвіліну, адчувае вялікую радасць ад сустрэчы са сваім жывым Панам. Аднак гэтая радасць пераплятаецца з заданнем, місіяй, якую пакідае Збаўца ўмілаванаму вучню: “...напішы тое, што ты ўбачыў...” (Aп 1, 19). Ён павінен цяпер расказаць усім, што Хрыстос жыве. Больш за тое, Ён – Першы і Апошні, Пачатак і Канец усяго. Цяжка будзе пераканаць усіх у гэтай праўдзе, бо жаўнеры пусцілі чутку, што Апосталы выкралі Езуса з магілы. Гэтая фальшывая чутка разышлася па ўсёй краіне. І вось, Уваскрослы кажа яму аправергнуць гэтыя чуткі і пераканаць народ у праўдзе. Цяжка будзе пераканаць грамадства, што чутка не з’яўляецца праўдай, як цяжка было паверыць Фаме, што Хрыстос сапраўды ўваскрос. Тым не менш, за выкананне гэтага задання бяруцца ўсе Апосталы, асабліва пасля спаслання Святога Духа. Умацаваныя Яго дарамі, ідуць, каб сведчыць пра Хрыста, які быў забіты за нашыя грахі, але на трэці дзень уваскрос. †

   Кс. абп Тадэвуш Кандрусевіч
    У касцёльнага карабля з’явіўся мудры і дас­ведчаны капітан, у каманды ёсць адпаведная навіга­цыйная карта – вучэнне Касцёла, і надзейныя маякі – евангельскія запаведзі і хрысціянскія каштоўнасці. Беларускія католікі сваімі малітвамі будуць заўсёды падтрымліваць Вашу Святасць, просячы ў Бога духоўных і фізічных сіл для паспяховага выканання ўскладзенай на Вас вельмі адказнай місіі. Мы таксама молімся з надзеяй аб Вашым пастарскім візіце ў Беларусь, які ўмацуе нас у веры.
   †

(фрагменты)

[...] У нашай краіне побач з рознымі дзяржаўнымі арганізацыямі, якія займаюцца дапамогай найбольш патрабуючым, існуе таксама касцёльны Caritas. Чым з’яўляецца арганізацыя Саritas? Caritas – гэта каталіцкая дабрачынная арганізацыя, якая дзейнічае як у Беларусі, так і ва ўсім свеце. І хоць гэта дабрачынная арганізацыя, аднак першым яе заданнем з’яўляецца нясенне Хрыста туды, дзе пра Яго яшчэ не ведаюць. Бо першым лекарам ад самоты і хваробы з’яўляецца Хрыстос і Яго Евангелле. Але “вера без учынкаў – мёртвая” піша св. Якуб. Таму арганізацыя выконвае заданні, звязаныя з нясеннем дапамогі найбольш патрабуючым, г.зн. хворым, пажылым, бяздомным, дзецям з бедных сем’яў. У Беларусі існуе нацыянальны Сaritas, які каардынуе працу арганізацыі ў кожных з чатырох дыяцэзій каталіцкага Касцёла на тэрыторыі нашай краіны. У кожнай дыяцэзіі існуе асобная адзінка Сaritas, якая выконвае заданні, што вынікаюць са Статутаў арганізацыі. Ёсць таксама парафіяльны Сaritas, найменшая структуральная адзінка. Парафіяльны Сaritas мае найбольшыя магчымасці дайсці да тых, хто патрабуе дапамогі. †

ПАСТАРСКІ ЛІСТ КС. БІСКУПА АЛЯКСАНДРА КАШКЕВІЧА НА ВЯЛІКІ ПОСТ 2013 г.

 

Дарагія Браты і Сёстры! Давайце вучыцца больш быць перад Богам, які аб’яўляецца ў Езусе Хрысце. Малітва заўсёды застаецца першай і галоўнай умовай набліжэння да Бога. Таму я заахвочваю Вас, каб у гэты святы час Вы прысвяцілі больш часу малітве. Яна ж пасадзейнічае таму, што мы выйдзем з абыякавасці жыцця і станем уразлівымі на справы Бога і нашай душы. Добрая малітва таксама з’яўляецца дапамогай у адкрыцці перад Богам закуткаў свайго сэрца. Таму Касцёл у гэты перыяд асабліва прыгадвае пра неабходнасць добра падрыхтаванай сакраментальнай споведзі, каб мы маглі перажываць уваскрасенне Хрыста не толькі ў літургіі, але перш за ўсё ў нашай уласнай душы.

 

Чытаць цалкам: Пастырскі Ліст

Фрагмент паслання Святога Айца на Вялікі пост

Вера – гэта пазнанне праўды і прыход да яе (пар. 1 Цім 2, 4); любоў – гэта “прытрымліванне” праўды (пар. Эф 4, 15). Праз веру мы наладжваем прыязнасць з Панам; праз любоў мы жывём гэтай прыязнасцю і клапоцімся пра яе (пар. Ян 15, 14). Вера схіляе нас да прыняцця запаведзі Пана і Настаўніка; любоў дае нам бласлаўленне, каб прыводзіць яе ў дзеянне (пар. Ян 13, 13-17). У веры мы народжаныя як Божыя дзеці (пар. Ян 1, 12); любоў прыводзіць да таго, што мы пэўным чынам трываем у гэтым Божым сыноўстве, прыносячы плён Святога Духа (пар. Гал 5, 22). Вера дапамагае нам распазнаць дары, якія добры і велікадушны Бог нам даручае; любоў робіць іх плённымі (пар. Мц 25, 14-30). †

“Стаўшы бацькамі, сужэнцы атрымліваюць ад Бога дар новай адказнасці. Іх бацькоўская любоў павінна стаць для дзяцей бачным знакам той самай любові Бога, «ад якой бярэ назву ўсялякае бацькоўства на небе і на зямлі»” (Familiaris consortio 15).

Трываючы ў радасці свята Нараджэння Пана, яшчэ раз лучымся з вамі, запэўніваючы ў нашай айцоўскай любові да вас. Прыйсце на свет Езуса Хрыста ў постаці чалавека з’яўляецца радаснай падзеяй, якая дае пачатак новай гісторыі чалавецтва. Нараджэнне Езуса суправаджае шмат акалічнасцей, якія маюць небяспечны характар. Калі паглядзім на ўмовы, у якіх Марыі прыходзіцца нараджаць Збаўцу свету, то трэба было б назваць іх крайне ўбогімі і небяспечнымі для здароўя немаўляці. Затым бачым, як Святая Сям’я ўцякае ў Егіпет, абараняючы такім чынам жыццё Езуса. Сёння ў Евангеллі чытаем пра падзеі, якія для Марыі і Юзафа, бацькоў Езуса, былі звязаны з вялікім перажываннем, з чым сустракаюцца многія бацькі, якія губляюць сваіх дзяцей. Бачым таксама, як вельмі сур’ёзна браты і сёстры падыходзяць да адказнасці за новае жыццё Марыі і Юзафа. Яны ведаюць, што з’яўляюцца бачным знакам любові Бога да чалавека...†