Słowo redaktora

Człowiek żyje w społeczeństwie. Cały swój rozwój zawdzięcza innym, zaczynając od chwili stworzenia. Dużo bierze od bliźnich, ale też dużo powinien dawać. Ma więc służyć światu swą inteligencją, dobrami materialnymi, siłami fizycznymi i zdrowiem. Tyle jest wart, ile uczyni dobrego. Choć ma prawo do życia i odpowiednich warunków rozwoju, a społeczeństwo ma obowiązek zapewnić mu bezpieczeństwo osobiste, to jednak mogą zdarzyć się sytuacje wyjątkowe, które wymagają ze strony człowieka największej ofiary – życia.
   Słuszność tego ukazuje sam Bóg, posyłając swojego Syna jako Ratunek dla świata. †

Figura Pana Jezusa Frasobliwego w Rosi przyciąga do siebie coraz więcej pielgrzymów. Ludzie z różnych stron, z kraju i zagranicy, udają się do tego wyjątkowego miejsca w diecezji grodzieńskiej, aby spojrzeć w niezwykłe oczy Chrystusa – zalane krwią, smutne, a jakże czułe!
    Męka Chrystusa, o której przypomina łaskami słynąca figura, jest źródłem naszego zbawienia. Jezus nigdy nie wypomina człowiekowi, że musiał cierpieć za jego grzechy. Pragnie jedynie, by każdy skorzystał z owoców zbawczej męki, by nie odrzucał miłosiernej i przebaczającej miłości, by nie pozbawiał siebie życia wiecznego, za które Chrystus zapłacił tak wysoką cenę. †

O d początku istnienia chrześcijaństwa wierni oddawali swe życie za wiarę w Chrystusa. Fundamenty Kościoła zostały okupione ofiarą wielu wyznawców Jezusa, którzy za przynależność do swego Zbawcy pokornie przyjmowali straszne cierpienia i okrutną śmierć.
    Od dawna panuje przekonanie, że krew męczenników jest posiewem nowych chrześcijan. Bohaterowie wiary przeszli drogę oczyszczenia, dob- rowolnie przyjmując ból i udręczenie, nie tracąc przy tym ludzkiej godności. „To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku. Wyprali swe szaty i wybielili je we krwi Baranka” (Ap 7, 14). †

Ważną rolę w życiu diecezji grodzieńskiej spełniały i nadal spełniają zgromadzenia zakonne. Często możemy zobaczyć osoby konsekrowane pogrążone w cichą i skupioną modlitwę, którą pragną otoczyć każdego człowieka, a zwłaszcza grzeszników, bezdomnych, opuszczonych, więźniów, uchodźców...
    Doniosła i warta upamiętnienia jest rola, odgrywana przez zgromadzenia zakonne na Grodzieńszczyźnie w czasie II wojny światowej, kiedy to niemal każdy klasztor udzielał pomocy materialnej oraz wsparcia duchowego ludziom biednym, rannym, prześladowanym. †

Każdy wierny potrzebuje miejsca, w którym może osobiście spotkać się z Ojcem Niebieskim, z bliźnimi i z samym sobą. Świątynia jest takim miejscem. Zarówno znakiem obecności Stwórcy wśród swego stworzenia (tam wspólnota spotyka się z Bogiem w Jezusie Chrystusie, który jest jedynym Pośrednikiem między Wszechmocnym a ludźmi), jak i płaszczyzną do współdziałania z braćmi w wierze (tam chrześcijanie gromadzą się, by razem służyć Bogu i innemu człowiekowi), a także obszarem, gdzie można spotkać się z samym sobą (tam wierni zmęczeni codzienną gonitwą przynajmniej na chwilę zatrzymują się, by odsunąć na dalszy plan sprawy doczesności i stanąć w prawdzie przed Bogiem, jak gdyby spojrzeć na siebie Jego oczami). †

Przebywając w raju, Adam i Ewa sprzeciwili się nakazom Stwórcy i zjedli owoc z zakazanego drzewa, w ten sposób popełniając grzech pierworodny. My, będąc potomkami ziemskich prarodziców, odziedziczyliśmy po nich tę winę. Jednak chrzest obmywa nas z brudu nieposłuszeństwa, byśmy w pełni mogli się cieszyć bezgraniczną miłością Wszechmocnego. Przyjęcie tego sakramentu stanowi początek nowego życia – stajemy się już na zawsze dziećmi Boga. I wyznajemy tę prawdę za każdym razem, gdy powtarzamy słowa modlitwy, której nas nauczył Jezus Chrystus: „Ojcze nasz, który jesteś w Niebie”. †

Wiosenna pogoda, która promieniami słońca rozwesela serce człowieka, sprzyja również temu, że wraz z przyrodą ożywają nasze wspólnoty parafialne. Wierni gromadzą się w świątyniach, kaplicach czy przy przydrożnych krzyżach, prosząc Maryję o szczególne wstawiennictwo. Dzieci po raz pierwszy przyjmują do swoich serc Ciało Pana Jezusa. Młodzież z radością i entuzjazmem otwiera się na siedmiorakie dary Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania. Księża przeżywają kolejne rocznice święceń kapłańskich, przywołując w pamięci dzień swojej prymicji, kiedy to po raz pierwszy, nieraz niepewnym i drżącym głosem, wypowiadali słowa konsekracji. †

Месяц май з незапамятных часоў прысвечаны Марыі. Пагоднымі вечарамі, калі ўсё ў прыродзе квітнее, пахне і спявае, людзі збіраюцца ў святынях, ля прыдарожных крыжоў і капліц, каб ушанаваць Маці Божую. Штодзённае набажэнства ў Яе гонар на працягу мая з’яўляецца неад’емным элементам сустрэч вернікаў на малітве.
   Св. Бярнард гаварыў: “Бог хоча, каб мы не мелі нічога, што б не прайшло праз рукі Марыі”. Таму менавіта ў маі – найпрыгажэйшым месяцы года – мы асаблівым чынам адкрываем сэрцы на Беззаганную, бо хочам даручыць Ёй усе нашы дзённыя справы, прагнем скіраваць да Маці Божай самае гарачае і пяшчотнае пакланенне, што плыве з сэрца. †