Słowo redaktora

Няхай кожны з Вас прыме Езуса з глыбокай верай і пакорнасцю. Святы Божага Нараджэння, перажываемыя ў Год веры, няхай будуць напоўнены Богам да краёў.

   Кожны літургічны перыяд запрашае нас, вернікаў, да глыбокага перажывання таямніц Хрыста. Уваходзячы ў той дом, які называецца Касцёлам, мы абвяшчаем сапраўдную веру і добрыя ўчынкі, рыхтуючы такім чынам свае сэрцы на сустрэчу з Хрыстом. Падрыхтоўка і чаканне – так у двух словах можна сказаць пра нашае жыццё. Сёлетні Адвэнт у чарговы раз мабілізуе нас адкрыцца на Бога праз духоўнае ўпарадкаванне нашай душы. Чаканне Бога павінна стаць выдатным момантам жыцця хрысціяніна. Калі ў паўсядзённым жыцці чаканне не заўсёды з’яўляецца прыемным, бо мы павінны чакаць, а гэта нудзіць, мы не ўпэўнены, ці прыйдзе гэты хтосьці і ці апраўдае ён нашыя чаканні, то ў духоўным жыцці адвэнтавае чаканне – гэта стан чалавечага духу, які робіць чалавека шчаслівым. Бог заўсёды прыходзіць да чалавека, заўсёды выцягвае сваю руку, таму хрысціянін павінен на сто працэнтаў быць упэўненым, што такое чаканне яму патрэбна, што гэты голад Бога ў будучыні прынясе плён. †

Jest tylko jedno miejsce na świecie, gdzie człowiek może zobaczyć wszystko: proste ludzkie słowo, łzy cierpiących, uśmiech szczęśliwych, śmiech dzieci oraz nadzieję młodego pokolenia.

   R ok Wiary jest wydarzeniem, które mobilizuje nas do głębszego przeżycia spotkań z Bogiem i do większej zadumy nad swoim życiem religijnym. Wszystko to można przeżyć w duchu modlitwy i pokoju tylko w Kościele. Kościół staje się dla nas oknem w przyszłość, o której myślimy z punktu widzenia człowieka wierzącego. Przyszłość, w której Bóg zajmuje najważniejsze miejsce, w której widzę cały sens mojego życia ziemskiego, które może nie zawsze mogę zrozumieć lub pewne momenty wytłumaczyć. Nie da się osiągnąć pewnych celów, jeśli ludzie nie znajdą sobie miejsca w Kościele, miejsca przy Bogu. To właśnie dlatego Chrystus zostawia sakramenty w Kościele jako lekarstwo dla każdego z nas.
    Być katolikiem na Białorusi, znaczy kochać swój kościół, który przeżywa 200 lat, na przykład, w Zabłociu, albo ten, który dopiero się tworzy, na przykład, nowa wspólnota parafialna w Smorgoni. Okazując najwyższą cześć Kościołowi, stajemy się wielkoduszni również w oddaniu czci Bogu. Przykładem jest owa niewiasta, która w domu Szymona w Betanii namaściła Jezusa drogim olejkiem. Miłość do Kościoła poszerza nasze życiowe horyzonty, natomiast na marginesie pozostawia wszystko to, co nas ciągnie do zła i grzechu. †

Białoruś potrzebuje dzisiaj właśnie ludzi o czystym sercu, ludzi modlących się. W modlitwie słyszymy głos Boga, który na wiele rzeczy otwiera nam oczy.

  

Czy można być wierzącym bez modlitwy? Moja odpowiedź jest jasna: nie. Dzisiaj proponuję każdemu z was zastanowić się nad tematem modlitwy. Na pewno słyszymy na jej temat wiele kazań, zadajemy sobie różne pytania, typu: Czy Bóg mnie słyszy? Jak się modlić? itd. Natomiast w naszych rozważaniach proponuję pójść dalej, nie poprzestawać na rozmowie z Bogiem lub codziennym odmawianiu ”dziesiątki różańca”.
Zacznijmy od tego, iż każdy człowiek wierzący powinien pamiętać, że jego działanie nic nie jest warte bez modlitwy. Najpierw modlitwa, a później działanie. Modlitwa zawsze jest owocna, a więc i takie może być twoje postępowanie, jeżeli jest godne człowieka. Jeżeli nie jesteś człowiekiem modlitwy, trudno wtedy uwierzyć w czystość twoich intencji, trudno zrozumieć, jaka jest twoja wiara. Nie możemy sobie pozwolić, aby dzień upłynął nam bez modlitwy, bowiem żyjąc z modlitwą myślimy o swojej duszy, a nie tylko o bycie i sprawach materialnych. Człowiek, zaniedbujący modlitwę, zaniedbuje życie, traci jego sens, a często nawet obraz Boga. Myślę, że wśród nas są jeszcze tacy ludzie, którzy uważają, że modlitwa to przywilej tylko dla duchownych, zakonników, a zapominają o tym, że jest to obowiązek wszystkich chrześcijan, mężczyzn i kobiet, którzy wiedzą, że są dziećmi Bożymi. †

... wierni na Białorusi deklarują światu wiarę, która jest żywa w ich sercu, ukazują również Kościół, bez którego nie mogą sobie wyobrazić życia.

   Religijne życie na ziemi grodzieńskiej w Roku Wiary nabiera tempa. Poszczególne jubileusze świątyń lub parafii wyznaczają kierunek życia człowieka XXI wieku. Owym kierunkiem jest Kościół. Potwierdzeniem tego było chociażby przepiękne święto w Międzyrzeczu z okazji 100-lecia miejscowej świątyni. Żywy Kościół dziękował za kościół, który przez lata otwiera swoje bramy wiary na spotkanie z Chrystusem. Szczególnego impulsu doświadczyło wielu z nas także podczas wniesienia relikwii bł. Jana Pawła II do Trokiel i poświęcenia figury Papieża w Iwju. Teraz bł. Jan Paweł II jest obecny na naszej ziemi w sposób szczególny. Wydarzenia, o których wspomniałem, są opisane na stronach "Słowa". Drodzy Czytelnicy, zachęcam Was do ich lektury.
   To wszystko, co działo się w ciągu ostatnich dwóch tygodni lub wiele wcześniej, jest potwierdzeniem tego, że wierni na Białorusi deklarują światu wiarę, która jest żywa w ich sercu, ukazują również Kościół, bez którego nie mogą sobie wyobrazić życia. †

Rozpoczynając Rok Wiary, Papież podkreśla, że jest on związany z całą drogą Kościoła, a więc z każdym z nas. Rok Wiary to jest droga Kościoła i nasza droga.

   Każdy człowiek, zarówno wierzący jak i niewierzący, doświadcza zwątpienia wiary – w swoich dziełach wiele lat temu wspominał ks. prof. Joseph Ratzinger. A kilka dni temu ten sam człowiek, tylko już jako Papież Benedykt XVI, na rozpoczęcie Roku Wiary w swojej homilii kieruje do nas apel pod tytułem: "Ponowne zanurzenie się w misterium chrześcijańskim". Jest to droga oraz tajemnica nowej ewangelizacji dla nas wszystkich - wierzących i niewierzących. Każdy może spotkać się z Chrystusem, Bóg kocha wszystkich, a właśnie żywa wiara otwiera serce na łaskę Boga, jak mówi sam Papież.
    Już nie jeden raz w swoich rozważaniach podkreślałem i wspominałem, że nasz naród jest żywy tylko dzięki wierze, która zawsze była i jest żywa w sercu człowieka - autentyczna, przekazywana z pokolenia na pokolenie. Dopełnieniem tych wielkich dzieł życia religijnego naszego narodu jest przesłanie kolejnego roku, a nawet lat naszej, być może zwykłej i prostej wiary, aby zostać świadkami nowego życia, które Bóg przemienia, żeby każdemu wskazać drogę, którą mamy kroczyć. Na tej drodze razem z nami jest obecny sam Chrystus, bowiem innej możliwości życia dla chrześcijanina nie może być. †

Nie bójmy się wziąć do rąk różańce, aby z Maryją wkroczyć w Rok Wiary, aby Ona poprowadziła nas przez życie. Jest to sztafeta wiary, którą nasze pokolenie przyjmuje i przekazuje dalej.

   W ostatnim czasie bardzo dużo można usłyszeć i przeczytać o różnych refleksjach na temat Roku Wiary, który niebawem ogłosi Papież. Myślę, że każdy z naszych Czytelników sporo miałby też na ten temat do powiedzenia. Niewątpliwie wszyscy po raz kolejny zastanowimy się nad tym, czym jest wiara. Zdaję sobie sprawę, że nie da się przedstawić jednego czarno-białego obrazu białoruskiej religijności. Wiara, która określa całe nasze życie, kieruje nas do Chrystusa i przyznaje Mu naczelne miejsce w ludzkim życiu, daje naszemu życiu mocny fundament, na którym mogę budować. Wiara to zawierzenie, oparcie się na Bogu, powierzenie się Jemu. Budowanie na Bogu przywraca siłę do życia, uczy nas żyć wiarą, którą przekazali nam nasi praojcowie.
    W takim kraju jak nasz mamy do czynienia z rozbieżnością pomiędzy wiarą a praktycznym życiem. Nie możemy przyswajać za prawdziwe sobie przekonanie, że można być katolikiem wierzącym, ale niepraktykującym. Wspomnijmy naszych dziadów i pradziadów. Oni nigdy tak nie myśleli, o tym świadczą ich uczynki. †

Rodzice, którzy dają dziecku życie są zobowiązani do wychowania go w wierze i miłości. Kościół towarzyszy rodzinie w wychowaniu dzieci i broni jej praw.

   P amiętam, jak jeden z naszych profesorów seminarium dość często powtarzał, że katechizować znaczy głosić Chrystusa. Na początku roku szkolnego i katechetycznego warto nad tym dłużej się zastanowić. Tym bardziej, że w pielgrzymce do Kopciówki z okazji rozpoczęcia roku katechetycznego, licznie uczestniczyły rodziny naszej diecezji.
    Niestety, w ciągu wielu lat nie spotkałem jeszcze katechetów, którzy byliby zadowoleni z ilości dzieci uczęszczających na lekcje religii. Jest to problem odwieczny. Nie tak dawno, goszcząc w pewnej parafii, ksiądz proboszcz podczas ogłoszeń parafialnych podał statystykę dotyczącą udziału dzieci w katechizacji. Jak zaznaczył kapłan, na terenie parafii jest około 5 szkół, a więc naukę w nich pobiera około 5000 dzieci, z nich, według danych proboszcza, ponad 1000 dzieci są katolikami, a na lekcje religii zgłosiło się tylko około 50 uczniów. Kapłan wzywał rodziców do porządku, przypominał o obowiązku wychowywania dzieci w wierze katolickiej, aby poznawały Boga nie tylko do momentu przystąpienia do Pierwszej Komunii Świętej. †

Drodzy Czytelnicy, po przerwie wakacyjnej pomyślałem sobie, że warto kilka słów napisać na temat wiary. Na pewno dla wielu z nas okres wypoczynku był również czasem sprawdzianu swojej wiary, czy pamiętaliśmy o Bogu podczas urlopu i wakacji, czy dla nas była to tylko chwila kolejnego tłumaczenia, aby mniej się modlić lub w ogóle dać „spokój” Bogu. W zlaicyzowanej Ameryce specjalnie na okres wakacji wymyślili bilbordy, na których były napisane hasła, że Bóg powinien odpocząć też od nas. Media natychmiast podchwyciły tę myśl, rozpowiadając o tym, że jest to reklama Boga. Dobra możliwość oraz okazja zadumy na temat wiary oraz tego, czy wiara potrzebuje reklamy.
W sierpniu bieżącego roku w Grodnie odbył się I Kongres Mediów Katolickich, na który został zaproszony honorowy gość z Polski, pan Krzysztof Zanussi. Jest to osoba znana na całym świecie, człowiek bardzo wierzący, reżyser. Zgromadzone audytorium z wielkim zainteresowaniem słuchało referatu pana Krzysztofa Zanussiego.  †