Słowo redaktora

W pierwszych dniach nowego roku do naszego domu z wizytą duszpasterską przybywa kapłan. Wierni niеraz wyczekują go z niecierpliwością. Przykrywają stół białym obrusem, stawiają naczynie z wodą święconą, pasyjkę i świece.
   Na kapłana zwykle czeka cały blok albo ulica. Klatki schodowe wypełniają się gwarem: dzieci pragną jak najszybcieć zameldować, pod którym numerem jest ksiądz.
   Zasada gościnności jest wpisana bardzo głęboko w naszą tradycję. Niewątpliwą zasługę ma tutaj całe chrześcijańskie dziedzictwo, które ściśle łączy postawę wobec bliźniego z uszanowaniem lub brakiem szacunku wobec samego Boga. †

Dokonała się tajemnica wcielenia Syna Bożego. Zostało urzeczywist- nione to, co wydawało się niemożliwe: „Słowo stało się Ciałem i zamiesz- kało wśród nas” (J 1, 14). Sam Bóg narodził się w rodzinie ludzkiej, w której wzrastał, nabierał mocy i mądrości. Miejsce, które było postrzegane jako zwyczajne, stało się wyjątkowe, jedyne i niepowtarzalne, stało się kolebką życia i świętości.
   Choć minęło już ponad dwa tysiące lat, rodzina nadal pozostaje źródłem dobra, środowiskiem, gdzie rodzi się i rozwija życie duchowe człowieka. Właśnie w rodzinie odczuwamy, że jesteśmy potrzebni bliskim i światu, a przede wszystkim, że jesteśmy kochani. †

W przededniu Świąt Bożego Narodzenia dzisiejszy świat wielokrotnie podkreśla czar, niesamowitość, ciepło zbliżających się dni, oferując zarazem kolejne propozycje na ustrajanie domów, choinek, wystaw sklepowych. W telewizji lub radiu głośno jest o coraz to nowych produktach, bez których „żadne święta nie mogą się obejść”, lecz zapomina się o ubogim żłobie.
   W tym całym chaosie przygotowań możemy zgubić ciszę i pokój, a nieraz też to, co tak naprawdę jest najważniejsze. W pogoni za świąteczną ułudą wymyśloną przez świat powinniśmy się chociaż na chwilę zatrzymać, by zwrócić twarz i myśli ku Tajemnicy betlejemskiej nocy. †

Wraz z rozpoczęciem nowego Roku Liturgicznego „nadeszła dla nas godzina powstania ze snu. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła!” (Rz 13, 11-12). I pamiętajmy, że „owocem Światłości jest wszelka dobroć, sprawiedliwość i prawda” (Ef 5, 9).
   Wielu pobożnych Izraelitów czekających na przyjście Mesjasza nie zauważyło Jego narodzin, znaków i cudów czynionych przez Niego. Nie rozpoznali też Zbawiciela, który się ukazał po swoim zmartwychwstaniu. Do dziś całe narody nie wierzą jeszcze w Chrystusa, nie przyjmują Jego zbawienia. Jednak na szczęście sporo jest też tych, którzy uznają Syna Człowieczego, którzy czekają na Jego powtórne przyjście. †

Każdy z uczniów Chrystusa – każdy chrześcijanin – jest powołany do czynienia dobra. Nie może to być tylko „hobby” czy „opcja do wyboru”. Miłosierdzie jest powołaniem wypływającym z przynależności do Kościoła Chrystusowego. Przypomina o tym wielokrotnie Nowy Testament: „Bądźcie miłosierni…” (Łk 6, 36), „Błogosławieni miłosierni…” (Mt 5, 7), „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary...” (Mt 9, 13).
   Św. siostra Faustyna zanotowała w „Dzienniczku” następujące słowa wypowiedziane przez Jezusa: „Żądam od ciebie uczynków miłosierdzia, które mają wypływać z miłości ku Mnie. †

Każdego dnia wiele osób budzi się rano, nie wiedząc, że to ostatni poranek ich życia. Śmierć nieraz przychodzi nagle, w najbardziej nieoczekiwanym momencie, może w najmniej stosownych okolicznościach, wydawałoby się za wcześnie...
   Ktoś prowadzi samochód, by załatwić pilne sprawy, i trafia w wypadek... Ktoś za szybko jedzie motorem i nie wyrabia się na zakręcie... Ktoś staje na peronie zbyt blisko torów i zostaje wciągnięty przez pędzący pociąg... Ktoś idzie popływać i wpada w wir wody... Ktoś wybiera się na zabawę... Ktoś przechodzi przez ulicę... Ktoś... †

Głoszenie Ewangelii jest pierwszym zadaniem Kościoła, który – jak przypomina Sobór Watykański II w dekrecie „Ad gentes” („Do narodów”) – ze swej natury jest misyjny. Apel Jezusa „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19) wciąż pozostaje aktualny i powszechny, skierowany nie tylko do apostołów, lecz także do nas, współczesnych.
   Na mocy chrztu św. stajemy się uczniami-misjonarzami, powołanymi, by nieść Ewangelię całemu światu, wychodzić do ludzi z tym darem, w jego wymiarze duchowym, charytatywnym oraz w diakonii, czyli służbie.†

Sobór Watykański II wniósł nieoceniony wkład w wewnętrzną odnowę Kościoła. Między innymi zmienił się po nim status Ojca Świętego, który wcześniej był uważany za „więźnia Watykanu”. Od tamtej chwili biskupi Rzymu ruszyli w świat, odbywając swoje podróże apostolskie do rozmaitych krajów.
   Pewnego poranka w jednej z rzymskich parafii jedenastoletni chłopczyk zapytał Jana Pawła II: „Ojcze Święty, dlaczego ciągle jeździsz po świecie?”. To dziecięce pytanie zapewne wychodzi z założenia, że biskup Rzymu nie powinien zbyt często opuszczać Wieczne Miasto. A ponieważ zakres posługi papieża jest powszechny, uważa się, że Rzym jest tym miejscem, w którym należy podejmować problemy Kościoła powszechnego.†