Słowo redaktora

Sekret świętych i błogosławionych polega na tym, że nie tyle zbliżają się do Boga, gdyż On się wcale od nich ani od nas nie oddala, ile mają coraz głębszą świadomość Jego bliskiej i niezmiennej obecności.
    Takie osoby wspaniale rozumieją, co znaczą słowa św. Pawła: „w Bogu żyjemy, poruszamy się i jesteśmy” (Dz 17,28). Dostrzegają Pana nie gdzieś w zaświatach, w uprzywilejowanym miejscu czy nawet niedaleko siebie, lecz przede wszystkim w sobie. Św. Jan od Krzyża pisał: „Bóg jest we mnie, a ja w Bogu”.
   Większość świętych i błogosławionych prowadziła zwyczajne życie. Nie wybijali się na pierwsze miejsca, umyślnie nie przyciągali do siebie uwagi. †

Misja niesienia Chrystusa innym – aż po krańce ziemi – trwa nieprzerwanie od 2 tysięcy lat. Nakaz, by iść i głosić Dobrą Nowinę, jest nadal aktualnym i bardzo wymagającym zadaniem, pozostawionym przez Zbawcę Kościołowi.
    Jak Ojciec posłał Syna, tak Syn posłał Apostołów, a współcześnie posyła nas do realizowania szczególnej misji zbawienia człowieka. Wypełnia ją dziś Kościół, który ze swej natury jest powołany, by głosić Słowo Boże, tworzyć wspólnoty uczniów, a także dzielić się wiarą w jedynego Pana, Dawcę życia wiecznego.
   Kościół trzeciego tysiąclecia, jak twierdził św. Jan Paweł II, musi odzyskać swój misyjny zapał i umieścić nakaz Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie…” w centrum swego działania duszpasterskiego. †

Celem istnienia każdego z nas jest spocząć w rękach Stwórcy. Gdy jesteśmy w Bogu, osiągamy pokój serca, spełnienie pragnień. Dopiero wtedy tak naprawdę możemy cieszyć się pełnią życia.
   Wszechmocny pragnie nas mieć w swej opiece, byśmy byli szczęśliwi. Nie ma w tym innego interesu, po prostu On wie najlepiej, co jest dla ludzi dobre. Sam jest Miłością i wszystko, co czyni, staje się miłością. Jednak istnieje też nieprzyjaciel, który nienawidzi Stwórcy i tego wszystkiego, co Bóg kocha, a w sposób szczególny człowieka, gdyż Wszechmocny go bardzo umiłował. Jest to diabeł. †

Dobiegły już końca tegoroczne wakacje. Odpocząwszy, możemy ze zwiększoną energią powrócić do pozostawionych zadań.
    Nowy rok szkolny i katechetyczny to nowe szanse, nowe możliwości, nowe doświadczenia, to okazja do podjęcia pracy nad sobą. Trudno realizować te cele, nie dokonując zmian w sobie samym. Warto więc nie bać się stawiać przed sobą coraz to nowe zadania i wymagania.
    Żyjemy w czasach, w których dominuje tzw. „wychowanie bezstresowe”. Jego założenia nie mają w sobie nic złego, wprost przeciwnie, są bardzo sensowne: lepiej jest z dziećmi rozmawiać, niż na nie krzyczeć; tłumaczyć, niż bezdyskusyjnie zakazywać; uświadamiać, że kara cielesna nie jest najlepszym rozwiązaniem. †

Jest jeszcze szansa na spakowanie plecaka i wyruszenie w pieszą pielgrzymkę. Pozwala ona głębiej doświadczyć działania łaski oraz mocniej odczuć jedność we wspólnocie Kościoła.
    Chwile spędzone w drodze są czasem spokoju i medytacji. Mimo otaczającego tłumu człowiek ma okazję do przebywania sam na sam z Bogiem. Akceptując dotychczasową przygodę z Najwyższym, jest gotów otworzyć się na nowe doświadczenie Wszechmocnego. Może się wyciszyć, zastanowić nad prawdziwym sensem życia. Wierny wyrusza w drogę, aby dotrzeć do świętego miejsca zarówno w sensie zewnętrznym, jak i wewnętrznym, do świętości w sobie samym, w swojej rodzinie oraz szerzej – w życiu społecznym. W ten sposób podróż może się stać szlakiem do odnowy duchowej. Rozpoczyna się w chwili zawierzenia się Duchowi Świętemu. †

W połowie miesiąca lipca przypada wspomnienie Matki Bożej z góry Karmel. Dla wielu wiernych ten dzień kojarzy się ze Szkaplerzem, który w sposób szczególny oznacza naśladowanie Jezusa i jest znakiem konsekracji na wzór Maryi, która była pierwszą i najdoskonalszą uczennicą Syna Bożego.
   W znaczeniu religijnym szkaplerz oznacza odzież, poświęconą szatę. Już w Starym Testamencie ubiór osoby był symbolem Bożych dobrodziejstw, opieki Opatrzności oraz mocy udzielonej człowiekowi przez Wszechmocnego. Wyjątkowy strój Józefa stał się wyrazem miłości ojca do syna (por. Rdz 37, 3). Płaszcz darowany przez Jonatana Dawidowi symbolizował przyjaźń (por. l Sm 18, 4).
    U Izajasza czytamy: „Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w moim Bogu, gdyż mnie przyodział szatą zbawienia i okrył mnie płaszczem sprawiedliwości” (Iz 61, 10). †

Każdy potrzebuje wypoczynku. Nie tylko tego codziennego, lecz także przez dłuższy okres czasu, czyli urlopu czy wakacji. Pomaga to zregenerować siły i się zrelaksować, aby później z zapałem i energią zabrać się do pracy lub nauki.
    Odpoczynek nie może być równoznaczny z bezczynnością. Powinien kontrastować z codziennymi czynnościami: osoba pracująca intelektualnie potrzebuje więcej ruchu i aktywności, a pracująca fizycznie – odprężenia swojego ciała i wysilenia umysłu. Warto organizować wycieczki, brać udział w pielgrzymkach, a resztę wolnego czasu przeznaczyć na rozrywki kulturalne oraz dostatecznie długi, krzepiący sen. †

Тak już jest w życiu, że ciągle ktoś nas odwiedza. Czasem słychać dzwonek u drzwi, niekiedy pukanie, a zdarza się, że i głosem gość zapowiada swoje nadejście. Reagujemy różnie – w zależności od tego, kto do nas przychodzi. Inaczej się wita listonosza, inaczej cygankę, która chce coś sprzedać, inaczej sąsiadkę przynoszącą wiązankę plotek, inaczej krewnych, których się nie widziało od kilku lat...
    W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej do naszych domów puka sam Chrystus. Wychodzi z kościoła, gdzie mieszka w tabernakulum, przechodzi przez ulice, którymi kroczymy na co dzień, i woła: „Chcę widzieć, gdzie mieszkacie, jak żyjecie i o co mam prosić Ojca dla was”. W ten oto sposób właściwie najprościej można ująć najgłębszy sens święta Bożego Ciała.  †