Слова рэдактара

Вельмі часта я задумваюся над тым, як сёння найбольш эфек­тыўным спосабам звяртацца да нашых чытачоў, каб Божае Слова, якое з’яўляецца зернем, што кінута ў розную глебу нашай Гродзенскай дыяцэзіі (і не толькі) выдала плён. Перад намі пачынаецца чарговы літургічны перыяд, які для кожнага з нас можа стаць Вялікім часам посту. 40 дзён, падчас якіх хрысціяне аддаюцца ўспамінам пра муку Езуса Хрыста, павінны стаць інтэнсіўным шляхам перамены ў лепшы бок. Патрэбна так змяніць уласныя паводзіны, каб мець магчымасць пераймаць Хрыста, які нагадвае кожнаму з нас: “Навярніцеся і верце Евангеллю!” (Мк 1, 15). †

Сталы чалавек (у рэлігійным плане) усведамляе, што словы Евангелля могуць быць маральнымі нормамі чалавечага жыцця. На жаль, існуюць людзі, якія разумеюць гэта, але не могуць ці не хочуць ажыццявіць словы Збавіцеля. На гэта ёсць розныя прычыны. Па-першае, уласная канцэпцыя жыцця, дзе няма месца для Бога. Па-другое, чалавек карыстаецца ўсім, што ў сённяшнім свеце – дазволена, а дазволена – ужо многае. Па-трэцяе, жыць паводле Евангелля стала проста “нямодна”, не ідуць за гэтым натоўпы. У такой сітуацыі чалавек пачынае пісаць “сваё” Евангелле і на першы погляд яно – лягчэйшае для яго, але гэты “літаратурны твор” - памылка і “пастка” сучаснасці. †

Дарагія чытачы!

    З самага пачатку Новага году я хачу нагадаць пра фрагмент катэхізіса каталіцкага Касцёла, дзе падкрэсліваецца, што Касцёл з’яўляецца домам і сям’ёй для ўсіх. У хрысціянстве Касцёл мае некалькі значэнняў: будынак, рэлігійная супольнасць вернікаў і іхняга духавенства, супольнасць вернікаў, заснаваная Езусам Хрыстом. З хвіліны Хросту кожны з нас належыць да Касцёла. Паводле статыстычных даных 17% жыхароў Зямлі – католікі, а ў Еўропе яны – самая шматлікая група хрысціянаў. Гэта – выключны Дом, фундаментам якога ёсць Адзінства, Святасць, Паўсюднасць і Апостальскасць. †

На святы Божага Нараджэння тысяча добрых словаў і пажаданняў зыходзіць з вуснаў розных людзей. Пажаданні ўсяго найлепшага, якія адрасуюць людзі адзін аднаму, робяць гэты свет лепшым, хоць бы на некалькі хвілінаў, гадзінаў ці дзён. Чалавечы позірк накіраваны на Народжанага Божага Сына і робіць з зямлі неба. Чаму Вігілійная Ноч не прадаўжаецца на працягу ўсяго жыцця? Чаму чалавек забірае сам у сябе шчасце? Чаму такія прыгожыя і цёплыя пажаданні хутка выходзяць з нашай памяці? Проста чалавек не верыць у сваё шчасце, не верыць у тое, што ён можа быць шчаслівы. А Бог любіць гэты свет, прыходзячы да людзей, хоча адкрыць для кожнага з нас вочы на Сваю прысутнасць у нашым жыцці. Няхай жа пачутыя пажаданні ўсяго найлепшага будуць у нашых сэрцах як найдаўжэй. †

Ужо праходзіць чарговы адвэнтавы тыдзень падрыхтоўкі да сустрэчы з Хрыстом. Столькі ўжо адвэнтавых тыдняў было за намі. Кожны быў іншы, кожны нёс з сабой штосьці новае. Гэта радасная і духоўная падрыхтоўка да сустрэчы з Панам прадаўжаецца на працягу ўсяго чалавечага жыцця. Гэтая пара павінна нам наблізіць вялікую таямніцу Уцелаўлення Бога. Божая прысутнасць у гісторыі чалавецтва ўмацоўвае нашае імкненне да святасці. Чалавек не павінен баяцца стаць святым. Сённяшні свет спрабуе ўгаварыць кожнага з нас, што святасць – не для людзей. Адвэнт – гэта асаблівы час для нашых сэрцаў, калі яны могуць стаць на крок бліжэй у сваім імкненні да святасці. Дарагія чытачы! Я хачу нагадаць кожнаму з вас, што Адвэнт мае некалькі значэнняў. Першае – гэта чаканне на паўторны прыход Езуса пад канец часоў. Другое – чаканне на ўспамін пра гістарычнае нараджэнне Хрыста два тысячагоддзі таму назад. †

Чарговы раз мы вырушаем у новы шлях, які прадаўжаецца чатыры тыдні. Дзіця адказваецца ад цукеркаў, моладзь не ідзе на дыскатэку, старэйшы чалавек ходзіць часцей у касцёл, таму што ажыццяўляюцца спецыяльныя набажэнствы. Часцей ў навучаннях святароў можна пачуць пра навяртанне, пра споведзь, пра тое, што трэба падрыхтаваць сваю душу на сустрэчу з Панам, які прыходзіць ва ўбостве. Ці так павінен выглядаць Адвэнт у год Святарства?
    Давайце кожны з нас зробіць рахунак сумлення з пачатку новага перыяду: падлічыце, колькі ж Адвэнтаў вы сапсавалі, бо грэх перамог, а колькі ж ласкаў адчулі, перамагаючы грэх і шатана. Для сённяшняй цывілізацыі словы: пакуты, пост, пастановы – нямодныя. †

Аднойчы малады чалавек задаў сабе такое пытанне, кленчачы перад абразом Божай Маці. Я думаю, што XXI стагоддзе можа намаляваць некалькі твараў Марыі. Я паспрабую гэта зрабіць у ніжэйпрыведзеным разважанні.
    Перш за ўсё Яе твар Мілы і Радасны: таму што Марыя бачыць, як дзеці любяць сваю Маці. Пра гэта сведчаць каранацыі абразоў у Гродне, Гудагаі і Тракелях. Шматлікія пілігрымы імкнуцца на працягу году да трона Найсвяцейшай Маці. Набажэнствы і малітвы ў парафіяльных касцёлах і дамах вернікаў дадаюць бадзёрасці і радасці ў гэтых складаных рэаліях штодзённага жыцця. Напэўна, Яна ганарыцца кожным з нас. Марыя – шчаслівая, бо запрашае кожнага ў неба. †

Напэўна, розныя асацыяцыі выкліча гэтая назва, але ў чарговы раз я – бездапаможны ў пошуку універсальных адказаў на адвечныя пытанні. Божы слуга Ян Павел II падказвае, што ва ўсім трэба шукаць перш за ўсё Бога.
    Таямніца смерці і жыцця па-за магілай хвалюе кожнага чалавека і сёння. На гэты конт пануюць розныя погляды і меркаванні. Езус дае кожнаму з нас выразны адказ, які можна выразіць некалькімі словамі: “У доме Айца Майго жытла многа… іду прыгатаваць вам месца” (Ян 14, 2-3).
    Зямное жыццё з’яўляецца падрыхтоўкай да сустрэчы тварам у твар з Езусам, які павінен кожнаму з нас падрыхтаваць месца ў доме Айца. Мы павінны на гэта заслужыць. Чалавек можа выбраць, а Бог дазваляе яму на гэта: ісці Божым шляхам або сваім уласным, які нярэдка прапануе свет. Аднак трэба памятаць пра вынікі такога выбару. Можна зрабіць добры выбар – “хмаркі” або злы – “вуглі”. †