Gazeta seminaryjna

Przed nami San Giovanni Rotondo - miasto, w którym żył i pracował św. Ojciec Pio, zakonnik i stygmatyk.

Otóż właśnie do tego miejsca, które się znajduje na południu Włoch, w ciągu roku przybywają liczne pielgrzymki ludzi, którzy za wstawiennictwem św. Stygmatyka pragną wyprosić u Pana Boga dla siebie i swoich bliskich liczne łaski. Mieszkańcy tego miasteczka nie raz byli świadkami cudownych uzdrowień i licznych nawróceń, dokonanych właśnie w tym miejscu jeszcze za życia Świętego.
   Droga do San Giovanni Rotondo prowadziła nas przez dolinę. Nagle zauważyliśmy, że zbliżamy się do gór. I gdy mieliśmy po obu stronach piękne gaje oliwne, nasz przewodnik powiadomił nas, że zbliżamy się do hotelu, w którym będziemy mieć nocleg. Tę wiadomość przyjęliśmy z wielką radością, bo przecież nocujemy w San Giovanni Rotondo, które swoją obecnością uświęcił Ojciec Pio! Nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom i uszom, że już niedługo zobaczymy to, co wcześniej mogliśmy oglądać tylko w telewizji lub przeczytać w książkach. Mimo zmęczenia znaleźliśmy jeszcze w sobie siły do zwiedzania klasztoru, w którym od 1916 r. aż do swojej śmierci (1968 r.) przebywał Święty. †

Wyższe seminarium duchowne w grodnie – serce Diecezji – ogłasza rekrutację na I rok studiów

 Kochani Młodzi Przyjaciele!
    Każdy człowiek poszukuje w życiu czegoś, co będzie mu przynosiło szczęście, co pozwoli realizować siebie, swoje marzenia. Poszukujemy swojego miejsca - powołania. Często boimy się podjąć trudnego zadania, bo nie chcemy ponieść porażki. Każde powołanie przez nas podejmowane jest pewnym ryzykiem: powołanie do założenia rodziny, do życia w samotności, do kapłaństwa - życia na wzór Jezusa.
    Przychodzi moment, że odkrywamy swoje powołanie. Wielu myśli o kapłaństwie, a w końcu zakłada rodzinę, inni pragną założyć rodzinę, a żyją w samotności. Szukamy odpowiedniego stylu życia dla siebie. Warto przy tym skorzystać z doświadczenia i rady kompetentnych ludzi, którzy idą drogą swojego powołania. †

Zdaję się, że nie tak dawno - 19.06.2009 r., w Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa, słyszeliśmy słowa oficjalnego ogłoszenia przez papieża Benedykta XVI Roku Kapłańskiego, który miał na celu przyczynić się do krzewienia zapału wewnętrznej odnowy wszystkich kapłanów na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie. I jak szybko dobiegł on końca, pozostawiając nam jednak dużo do rozważania i zastanowienia się nad istotą kapłaństwa.
    Wielki Czwartek jest dniem, w którym Jezus Chrystus ustanowił sakramenty Eucharystii i Kapłaństwa. W Wieczerniku po raz pierwszy na słowa Jezusa, Najwyższego Kapłana, zwyczajny chleb przemienił się w Ciało Chrystusa, a wino — w Krew Chrystusa. Tym samym Jezus juz od początku ukazał, że bycie kapłanem jest niczym innym, jak składaniem Ofiary Eucharystycznej. Dlatego św. Jan Maria Vianney był przekonany, że od Mszy św. zależy cała żarliwość życia kapłańskiego: „Jak dobrze czyni ksiądz, dając siebie Bogu w ofierze każdego ranka”. †

Kościół ze swej istoty jest misyjny. Chrystus Pan powierzył mu misję głoszenia Ewangelii aż po krańce ziemi. Dlatego duchowni, świeccy i zakonni misjonarze opuszczają własną ojczyznę, aby dzielić się prawdą o zbawieniu z tymi, którzy jej nie znają.

Miałem okazję poznać ks. dra Janusza Bańkowskiego, który około 20 lat pracował w Brazylii oraz na Wyspach Kanaryjskich jako misjonarz.

    Proszę Księdza, co to za kraj - Brazylia i jaka jest w nim sytuacja Kościoła?
    Brazylia jest największym katolickim krajem świata. Liczy 8,5 mln km2 powierzchni, około 170 mln mieszkańców. Episkopat wynosi ponad 300-400 biskupów. Katolicy dzisiaj składają 78-80% ludności. W ostatnich latach jednak istnieją duże straty w Kościele katolickim na rzecz przeróżnych sekt. Statystycznie na jednego księdza w Brazylii przypada 12-14 tys. wiernych. W związku z tym obsługiwane przez kapłanów parafie są ogromne bądź liczebnie, bądź terytorialnie. Szczególnie to przejawia się w Amazonii, gdzie jedynym niemal środkiem lokomocji jest łódka. †

В W dzisiejszych czasach każdy człowiek codziennie się styka z wielką ilością różnorodnej informacji. Nie zawsze jest ona prawdziwa, nie zawsze ma wysoki stopień wiarygodności, nie zawsze jest korzystna, nie zawsze dokładna, nie zawsze służy dobru człowieka, nie zawsze kształtuje poprawny wizerunek rzeczywistości. Słyszymy dużo słów, różnych opinii na ten sam temat, często przeciwstawnych. Zarówno to wszystko, jak i inne czynniki, doprowadziły do tego, iż współczesnemu człowiekowi trudno jest ukształtować obiektywne, poprawne zdanie o samym sobie, celu i sensie swego życia, innym człowieku i stosunkach z nim, społeczeństwie, w którym żyje, i nawet o Bogu i swoich z Nim relacjach. Zbyt często to zdanie jest powierzchowne, narażone na wpływ uprzedzeń, ukształtowane pod wpływem ideologii, bezkrytycznego odbioru poglądów większości lub tak zwanych „współczesnych autorytetów”, różnorakich prądów i kierunków filozoficznych itd. 2010 lat temu Bóg Ojciec posłał swego Syna, Swoje Odwieczne Słowo, żeby ujawnić człowiekowi swoją miłość i swój plan zbawienia go z niewoli grzechu i śmierci. Nie tylko ujawnić, lecz zrealizować ten plan poprzez słowa, znaki i cuda, codzienne życie Jezusa Chrystusa, ale przede wszystkim - poprzez Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Chrystus przyszedł nie tylko do tych ludzi, którzy żyli dwa tysiące lat temu, - On przyszedł do ludzi wszystkich czasów, kultur, ras i narodów. Ogłoszenie tego Chrystus powierzył swojemu Kościołowi, który ustanowił, żeby w ciągu wieków kontynuował Jego zbawicielską misję, głosząc Jego Słowo, uświęcając w tajemnicach i prowadząc do wiecznego zbawienia. †

Drodzy przyjaciele! Witam Was ponownie na stronach poświęconych życiu naszego seminarium.

Wtym numerze chciałbym Wam opowiedzieć o znaczeniu i rodzajach świątyni chrześcijańskiej, którą jest kościół. Nie jest on tylko zwykłym budynkiem, ale przede wszystkim domem Bożym, którego wystrój wewnętrzny przez różne symbole uchyla przed nami niejako małą cząstkę chwały niebieskiej. Kościołem również nazywa się cała rodzina wierzących w Chrystusa, którą, mój drogi przyjacielu, tworzymy między innymi ty i ja.
    Aby wziąć udział we Mszy Świętej bądź w nabożeństwach liturgicznych, każdego razu gromadzimy się w kościele albo, jeżeli nie ma takiej możliwości, w innym miejscu godnym wielkich tajemnic Bożych. Świątynia i wszystkie przedmioty kultu wyglądają godnie, ozdobnie i pięknie; poprzez różne znaki mówią nam o prawdach Bożych. Świątynia jest poświęcona Bogu, dlatego swoim wyglądem artystycznym pomaga nam zwracać serca ku sprawom wiecznym. Jest ona miejscem, w którym Pan Bóg wysłuchuje zanoszonych przez nas modlitw. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa kościoły wznoszono tak, aby były zwró¬cone na wschód, albowiem we wschodzącym słońcu widziano symbol Chrystusa Zmartwych¬wstałego. Na przestrzeni wieków świątynie chrześcijańskie budowano na różne sposoby. Na przykład, od drugiej połowy XII wieku (gotyk) we Francji wznoszono bardzo wysokie kościoły. Ta strzelistość świątyni pomagała wiernym wznosić serca w górę ku Bogu, a padające przez wielkie okna obfite światło symbolizowało Chrystusa, Światłość świata. †