Gazeta seminaryjna

W tym roku przypada 30-ta rocznica pierwszej pielgrzymki Papieża Jana Pawła II do Polski, jego Ojczyzny. Podczas wizyty w Polsce w dniach 2-10 czerwca 1979 roku Sługa Boży odwiedził Warszawę, Gniezno, Częstochowę, Kraków, Kalwarię Zebrzydowską, Wadowice, Oświęcim, Nowy Targ.

W dniach 10-13 września, przed rozpoczęciem nowego, 2009-2010, roku nauki, wszystkie 6 roczników naszego Seminarium na czele z wicerektorem ks.Romanem, prefektem ks.Michałem i o.Zenonem, który jest naszym ojcem duchownym, były uczestnikami pielgrzymki „Śladami Sługi Bożego Papieża Jana Pawła II”. Uczestnicy pielgrzymki zwiedzili niektóre najbardziej znaczące miejsca w Polsce, związane z życiem i służbą pasterską Jana Pawła II. Większość z tych miejsc Papież odwiedził podczas swej pierwszej pielgrzymki na Ojczyznę. Mieliśmy więc możliwość zwiedzić Kalwarię Zebrzydowską, Łagiewniki, Kraków, Wadowice, Oświęcim i Częstochowę. †

Jak wielką rzeczą jest poznawać, kochać i służyć Bogu! Na tym świecie nie mamy nic ważniejszego do zrobienia. Wszystko inne jest stratą czasu. Działać mamy jedynie dla Boga, składając nasze dzieła w Jego ręce.

Chrystus Pan wybrał Apostołów, którym dał posłannictwo i których uczynił kontynuatorami swego dzieła. Pierwszeństwo wśród nich przyznał św. Piotrowi. A tym samym dał fundament ustroju Kościoła, z góry, ze swojej woli, zakreślił ramy jego organizacji, która w ten sposób ma charakter nadprzyrodzony, czyli innymi słowami mówiąc, pochodzi od samego Pana Boga.

    Z woli Bożej więc istnieje w Kościele rozróżnienie pomiędzy klerem i wiernymi, kierującymi i kierowanymi. „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i ustanowiłem was na to, abyście szli i owoc przynosili” (J 15, 16) - powiedział Chrystus Pan. Otrzymawszy misję od samego Chrystusa, apostołowie dobrali sobie potem Macieja i diakonów, dali misję Barnabie, Pawłowi i innym swoim następcom. †

Drodzy przyjaciele!

    W dzisiejszym numerze możecie dowiedzieć się o kolejnych obowiązkach ministrantów w czasie Mszy Świętej

    Lektor – posługa w Kościele katolickim wiążąca się z odczytywaniem podczas Mszy świętej i nabożeństw czytań z Pisma Świętego, z wyjątkiem Ewangelii (tutaj wyjątek stanowią: Niedziela Palmowa i Wielki Piątek). Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii. Jeśli nie ma kantora, lektor wykonuje (może zarówno odśpiewać, jak i odczytać) psalm responsoryjny. W czasie procesji na wejście może ponadto wnieść Księgę Ewangelii - Ewangeliarz. Należy pamiętać, że strojem liturgicznym lektora jest biała alba (gdy jej krój tego wymaga, przepasana na biodrach cingulum - sznurem i uzupełniona przez humerał, który zasłania świecki strój wokół szyi). Nie wolno też nosić szat, które zbytnio przypominałyby te, których używają kapłani.

    Kantor – do jego zadań należy intonowanie, prowadzenie i podtrzymywanie śpiewu wiernych, wykonywanego w całości lub w części. Funkcję kantora może pełnić także świecki, obdarzony pięknym głosem i wykształcony muzycznie. Do kantora należy wykonanie niektórych śpiewów solowych, niekiedy na zasadzie dialogu z ludem. W wypadku braku chóru lub scholi, może on zastępować śpiew tych zespołów. Psałterzysta, czyli kantor wykonujący psalm, określany jest niekiedy psalmistą. Jego zadaniem jest śpiew psalmu responsoryjnego między czytaniami w liturgii Słowa Bożego. Konieczne jest więc, aby miał nienaganną wymowę i dykcję. Nieodzowna jest też znajomość i umiejętność swobodnego doboru melodii. Dopuszcza się wykonywanie psalmu responsoryjnego w sposób ciągły, bez refrenu. Niekiedy refren może stanowić aklamacja „Alleluja”. †

Dziecko Czeka Na Twą Pomoc

    Kościół katolicki, nasza Matka, od wieków troszczy się o wszystkich wiernych, zszczególnie opiekuje się zaś tymi, którzy najbardziej tego potrzebują. Do tych ostatnich należą chorzy, ubodzy, cierpiący, odrzuceni, a także dzieci-sieroty, dzieci niepełnosprawne, dzieci z Domów Dziecka. Chyba każdy z nas stwierdzi, że celem człowieka jest szczęście. Dla chrześcijanina pierwszorzędnym celem jest szczęście wieczne w Królestwie Bożym, lecz, przypuszczam, że każdy człowiek chce być szczęśliwy także tu, na ziemi.
    Szczęście w sensie nadprzyrodzonym polega na zjednoczeniu się z Bogiem, Najwyższym Dobrem. Dla tego zaś, aby człowiek był szczęśliwy w życiu ziemskim, ogromnie ważną rolę gra wspólnota, jednoczenie się z ludźmi, które dokonuje się poprzez miłość.
    Dzieciom z Domów Dziecka najczęściej brakuje kontaktu z najbliższymi ludźmi — rodzicami, których w pełni nie może zastąpić żadne inne środowisko. Dlatego w myśl słów Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40) — Kościół śpieszy z pomocą tym dzieciom, aby podzielić się z nimi miłością, pragnąc szczęścia dla nich. Już od lat klerycy Wyższego Seminarium Duchownego na święta Bożego Narodzenia i Wielkanocy przybywają do Domów Dziecka, aby podzielić się przeżywaniem Narodzenia i Zmartwychwstania Pana, jednocześnie niosąc pomoc najbardziej potrzebującym spośród dzieci. †