Gazeta seminaryjna

Jezus Chrystus z wielkiej miłości ku Kościołowi, Swojej Oblubienicy wzbudza w sercach młodych ludzi powołanie do kapłaństwa, aby w przyszłości, jako duszpasterze prowadzili wszystkich ludzi do Niego. Przyjmując z wdzięcznością ten dar od Zbawiciela, Matka Kościół przygarnia nowych kandydatów pod swoją szczególną opiekę. Poprzez formację seminaryjną stara się Ona jeszcze bardziej rozpalić w sercach kleryków pragnienie służby Chrystusowi i człowiekowi. Wielką rolę odgrywa w tym rozwój życia duchowego alumnów oraz zdobyta przez nich wiedza filozoficzna i teologiczna. W naszym grodzieńskim seminarium przed przyjęciem święceń diakonatu ma miejsce także roczna praktyka liturgiczno - duszpasterska w parafii.
    Nazywam się Witalij Bielenik. Ukończyłem V rok studiów w WSD i obecnie jestem na praktyce w parafii św. Michała Archanioła w Oszmianach. W swoim artykule pragnę podzielić się refleksją o tym, jak przeżywam ten czas, dany mi od Boga, ową praktykę duszpasterską, która jest wypłynięciem na głęboką wodę w różnych sytuacjach życiowych. W nich można zastosować całą wiedzę i umiejętności zdobyte poprzez formację seminaryjną. Ten czas jest dla mnie także okazją, aby bardziej zakorzenić się w Chrystusie oraz z jeszcze większą miłością i radością odpowiedzieć Mu w dniu święceń kapłańskich: „Oto ja, poślij mnie” (Iz 6, 8).†

Witam was, drodzy Czytelnicy, a szczególnie ministranci, w tym radosnym białym okresie. Białym ten okres można nazwać z tego powodu, że całe otoczenie dookoła nas jest niejako pokryte wspaniałym białym prześcieradłem, które jest utkane z miliardów małych białych płatków! Jak to Pan Bóg wszystko wyszukanie i ekskluzywnie urządził.
    Zastanówmy się nad tą wyszukanością i elitarnością. Otóż, czym jest i co znaczy służba ministrancka, niejednokrotnie pisano, między innymi też w tej rubryce. Chcemy wskazać na pewien aspekt tej służby, a mianowicie na jej wyszukaność i elitarność oraz na jej znaczenie dla was, ministranci.
   A więc, ministrant to jest przedstawiciel posługi samego Boga! †

18 grudnia, wspólnota seminaryjna przeżywała wigilię Bożego Narodzenia. Spotkanie wigilijne wspólnie z klerykami w seminarium przeżywali również ich rodzice i bliscy.
Wigilijne spotkanie rozpoczęło się o godz. 11.00 konferencją w kaplicy seminaryjnej, którą wygłosił ojciec duchowny naszego seminarium ks. Tadeusz Krisztopik. Następnie odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu, podczas której klerycy wspólnie z rodzicami modlili się na różańcu. W tym czasie była także możliwość spowiedzi. O godz. 12.00 rozpoczęła się Msza św., której przewodniczył ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Na Liturgii byli obecni także księża wykładowcy, ojcowie duchowni, spowiednicy kleryków, inni pracownicy naszego seminarium, diakoni i klerycy wraz ze swoimi rodzicami. Podczas Mszy św. dziękowaliśmy Bogu za dar naszej wspólnoty.
Po Mszy św. wszyscy zgromadzili się w auli im. Jana Pawła II. Klerycy II roku poprowadzili spotkanie (to także jest tradycją naszego seminarium). Po wysłuchaniu fragmentu z Pisma Świętego, które opisuje narodzenie Pana Jezusa, obecni na spotkaniu dzielili się opłatkiem i składali sobie nawzajem życzenia świąteczne. Nie zważając na to, że niektórzy spotkali się po raz pierwszy, spotkanie było przesiąknięte życzliwością, radością i ciepłem serca. †

 „Witam profesorów i alumnów Seminarium Duchownego z Grodna na Białorusi, którzy tu, w Rzymie, świętują Dwudziestolecie jego istnienia. Niech to Seminarium […] wspiera wstawiennictwo Maryi Dziewicy, której Święto Narodzenia dzisiaj obchodzimy. Z serca wam błogosławię”.

Drodzy Czytelnicy!

Każdy jubileusz jest uroczystością wielce oczekiwaną. Dlaczego czekamy na nią  z niecierpliwością? Dlatego że jest ona pewnym punktem, znajdując się w którym można spojrzeć wstecz, aby zobaczyć, co już zostało dokonane. Jest to okazja do refleksji nad odcinkiem czasu w przeszłości, by móc bardziej optymistycznie spojrzeć w przyszłość. Jednak uroczystość, a tym bardziej jubileusz, trudno  sobie wyobrazić bez prezentów i życzeń. †

Czym jest świętość? Każdy wie, że jest ona dojrzałością i doskonałością duchową. Z historii Kościoła znamy wielu różnych świętych: jedni z nich byli zwyczajni w swej świętości, żyli tak prosto, jak my, tylko, co prawda, posiadali więcej cnót. Natomiast droga życiowa innych była zadziwiająca i bogata w przygody. Choć, prawdopodobnie, wszyscy praktykowali i posiadali cnoty w stopniu doskonałym, to jednak towarzyszyły im znaki szczególnej Bożej obecności, czyli cuda.

 Przykładem Świętego żyjącego w XX w. jest postać św. Ojca Pio. Lecz chcę przytoczyć przykład Świętego, który na przestrzeni wieków był obdarzany największą czcią. Jest to cudotwórca św. Antoni Padewski. †

„Tutte le strade portano a Roma”- „Wszytkie drogi prowadzą do Rzymu!” To antyczne powiedzenie sprawdza się także w dzisiejszych czasach. Chociaż pielgrzymka alumnów i profesorów grodzieńskiego WSD przechodziła przez wiele pięknych miejsc, należy przyznać, że głównym jej celem i centrum było Wieczne Miasto.

Rzym możemy nazwać muzeum pod otwartym niebem. Dlatego, żeby zobaczyć zabytki architektury oraz wszystkie dzieła sztuki i chociażby na kilka chwil zatrzymać się przy każdym z nich, nie wystarczy kilku dni, tygodni, a nawet miesięcy, lecz z pewnością mogę powiedzieć, że dzieła sztuki sakralnej są najwspanialszymi dziełami rąk ludzkich wzniesionych na chwałę Bożą.
   Jednym z takich dzieł jest Bazylika Świętego Piotra. Piękno i potęga głównej świątyni katolickiej przerasta ludzką wyobraźnię. Wnętrze Bazyliki jest przepełnione dziełami sztuki takich artystów jak Rafael, B. Peruzzi, Michał Anioł. †