Семінарыйная газета

Езус Хрыстус з вялікай любові да Касцёла, Сваёй Узлюбленай, абуджае ў сэрцах маладых людзей прызванне да святарства, каб у будучым як душпастыры яны вялі ўсіх людзей да Яго. Прымаючы з удзячнасцю гэты дар ад Збавіцеля, Маці Касцёла прытуляе новых кандыдатаў пад сваю асаблівую апеку. Цераз адукацыю і выхаванне ў семінарыі Яна стараецца яшчэ больш распаліць у сэрцах клерыкаў жаданне служыць Хрысту і чалавеку. Вялікую ролю ў гэтым адыгрывае развіццё духоўнага жыцця алюмнаў і атрыманыя імі веды па філасофіі і тэалогіі. У нашай Гродзенскай семінарыі перад дыяканскімі пасвячэннямі ажыццяўляецца таксама гадавая літургічна-душпастырская практыка ў парафіі.
    Я - Бяленік Віталій. Скончыў пяты курс навучання ў ВДС і цяпер знаходжуся на практыцы ў парафіі св. Міхала-Арханёла ў Ашмянах. У сваім артыкуле я хачу падзяліцца роздумам пра тое, як я праводжу гэты час, дадзены мне Богам, тую душпастырскую практыку, якая з’яўляецца выплыццём на глыбокую ваду ў розных жыццёвых сітуацыях. У іх можна прымяніць усе веды і ўменні, здабытыя адукацыяй і выхаваннем ў семінарыі. Гэты час з’яўляецца для мяне таксама нагодай, каб больш укараніцца ў Хрысце і з яшчэ большай любоўю і радасцю адказаць Яму ў дзень святарскіх пасвячэнняў: “Вось я, пашлі мяне” (Іс 6, 8). †

Вітаю Вас, дарагія чытачы, а асабліва міністранты, у гэты радасны “белы” перыяд. Белай гэтую пару можна назваць таму, што ўсё навокал нас як бы пакрыта цудоўным белым прасцірадлам, якое выткана з мільярдаў малых белых лапікаў! Як жа гэта Бог усё вытанчана і цудоўна зрабіў.
    Давайце задумаемся над гэтай вытанчанасцю і элітарнасцю. Дык вось, чым ёсць і што значыць міністранцкая служба, было не аднойчы напісана, між іншым, таксама ў гэтай рубрыцы. Мы хочам указаць на пэўны аспект гэтай службы, а менавіта на яе вытанчанасць, элітарнасць і на яе значэнне для вас, міністранты.
    А таму, міністрант – гэта ёсць прадастаўнік паслугі самога Бога! †

18 снежня семінарыйная супольнасць адзначала вігілію Божага Нараджэння. Сустрэча была вельмі асаблівай, бо разам з клерыкамі ў семінарыі былі іх бацькі і родныя.
Спатканне распачалося а 11 гадзіне канферэнцыяй, якую правёў духоўны айцец нашай семінарыі кс. Тадэвуш Крыштопік у семінарыйнай капліцы. Затым была адарацыя Найсвяцейшага Сакрамэнта, падчас якой клерыкі разам са сваімі бацькамі маліліся на ружанцы. У гэты ж час была магчымасць паспавядацца. А 12 гадзіне распачалася святая Імша, якую цэлебраваў кс. біскуп Аляксандр Кашкевіч. На ёй таксама прысутнічалі ксяндзы-выкладчыкі, духоўныя айцы, спаведнікі нашых клерыкаў, іншыя працаўнікі нашай семінарыі, дыяканы і клерыкі са сваімі бацькамі. Падчас святой Імшы мы дзякавалі Богу за дар нашай супольнасці.
Пасля святой Імшы ўсе сабраліся ў актавай зале, у якой клерыкі з 2 курса праводзілі спатканне (гэта таксама традыцыя нашай семінарыі). Мы паслухалі фрагмент святога Евангелля, у якім гаворыцца аб Нараджэнні Езуса Хрыста, а затым, узяўшы ў рукі белую аплатку, падзяліліся паміж сабой не толькі гэтым хлебам, але і радасцю, калі віншавалі адзін аднаго. †

Няхай гэтую семінарыю (...) падтрымлівае заступніцтва Панны Марыі, свята Нараджэнне Якой мы адзначаем сёння. Ад шчырага сэрца я вас благаслаўляю.

Дарагія чытачы!
Кожны юбілей з’яўляецца доўгачаканым святам. Чаму мы чакаем такіх свят? Яны з’яўляюцца пэўным пунктам, дзе можна абярнуцца назад, каб паглядзець, што было ўжо зроблена. Гэта нагода да роздуму над адрэзкам часу ў мінулым, каб змагчы больш аптымістычна глядзець у будучыню. Аднак свята, а тым больш юбілей, цяжка сабе ўявіць без падарункаў і пажаданняў. †

Чым ёсць святасць? Кожны ведае, што яна з’яўляецца духоўнымі сталасцю і дасканаласцю. У гісторыі Касцёла можна сустрэцца з многімі рознымі святымі: адны з іх былі звычайнымі ў сваёй святасці, жылі проста, як мы, толькі ў іх было больш цнот, а шлях іншых быў годны здзіўлення, “рознакаляровы” з-за прыгод. Хоць аналагічна як і першыя, так і апошнія практыкавалі і мелі цноты ў дасканалай ступені, аднак, іх суправаджалі знакі асаблівай Божай прысутнасці ці цуды.

У якасці прыкладу святога, які жыў у XX ст., няхай паслужыць св. а. Піо. На працягу вякоў найбольш вернікі ўшаноўвалі св. Антонія Падуанскага. †

“Tutte le strade portano a Roma” – “Усе дарогі вядуць у Рым!” Гэтае антычнае выказванне збываецца і ў наш час. Хоць пілігрымка з гродзенскай семінарыі праходзіла па многіх прыгожых мясцінах, але я не магу не прызнацца, што Вечны горад быў цэнтрам і мэтай нашага паломніцтва.

Наогул, Рым мы можам назваць музеем пад адкрытым небам.Таму, каб убачыць усе шэдэўры мастацтва, архітэктуры і хоць бы на некалькі хвілін затрымацца ля кожнага з іх, недастаткова будзе некалькі дзён, тыдняў, а нават месяцаў, але я магу сказаць смела, што шэдэўры сакральнага мастацтва з’яўляюцца самымі цудоўнымі тварэннямі чалавечых рук дзеля Божай хвалы.
    Адным з такіх мастацкіх шэдэўраў, зробленых для Божай славы, з’яўляецца базыліка св. Пятра. Прыгажосць і магутнасць галоўнай каталіцкай святыні перарастае людское ўяўленне. Унутры базыліка перапоўнена творамі мастацтва такіх аўтараў як Рафаэль, Перуцці, Мікеланджэла. †