Семінарыйная газета

Традыцыйна ўжо на працягу некалькіх гадоў першая нядзеля Вялікага посту з’яўляецца для нас, клерыкаў ВДС у Гродне, вельмі асаблівым і выключным днём. Кожны з нас, асабліва трэці, чацвёрты і пяты курсы, чакае гэтага дня з вялікай нецярплівасцю і дрыжаннем у сэрцы, бо ў гэты дзень мы атрымліваем кандыдатуру, акалітат і лектарат.

Семінарыйную фар­ма­цыю можна па­раўнаць з дарогай, а паслугі з’яўляюцца абвязковымі крокамі на ёй для дасягнення мэты, якой ёсць святарства. Першая нядзеля Вялікага посту ў гэтым годзе не стала выключэннем. 13 сакавіка, пасля перажытых велікапосных рэкалекцый, якія былі выдатным часам падрыхтоўкі для прыняцця паслуг, з самай раніцы, падчас урачыстай Ютрані тры браты з пятага курса былі ўключаны ў лік кандыдатаў на пасвячэнне дыяканату і святарства і прыняты ксяндзом біскупам Антоніем Дзям’янкам. А дванаццатай мы адправіліся ў катэдральны касцёл, дзе падчас святой Імшы дзевяці клерыкам з чацвёртага курса была ўдзелена паслуга акалітату, а васьмі клерыкам з трэцяга курса – паслуга лектарату.
    Магчыма, нехта спытае: а што гэта за паслугі і якая ў іх функцыя? Таму менавіта цяпер, Дарагія Чытачы, я хачу іх Вам прыблізіць і растлумачыць, чым яны з’яўляюцца і якое маюць значэнне. †

З 9 па 12 сакавіка семінарыйная супольнасць прымала ўдзел у велікапосных рэкалекцыях, якія правёў айцец Рышард Пуўторак, духоўны айцец Вышэйшай духоўнай семінарыі з Эльблёнга ў Польшчы. Даведаўшыся, што яго бацькі паходзяць з нашых мясцін, я папрасіў яго аб інтэрв’ю.

– Як часта Вы прыязджаеце у Беларусь? Як ставіцеся да тых мясцін, з якіх паходзяць Вашы бацькі?
    Да гэтых мясцін я заўсёды адношуся з вялікай прыхільнасцю, якая ў мяне захавалася яшчэ з дзяцінства. Апавяданні аб тых часах выклікалі ў мяне вялікі смутак. Першы раз я быў у Беларусі ў 70-я гады, калі быў яшчэ дзіцём. Пачынаючы з 1987 года, калі мяне пасвяцілі ў ксяндзы, я прыязджаў сюды часцей: штогод або раз у некалькі год, амаль заўсёды да родных з Шылавіч. †

Жыццё чалавека пачынаецца з моманту зачацця. Гэта Бог дае існаванне, душу, а бацькі, паводле Божага ўстанаўлення, супрацоўнічаюць з ІМ у акце нараджэння чалавека. Толькі Бог з’яўляецца абсалютным Гаспадаром жыцця і смерці чалавека, а таму нікому нельга вырашаць аб жыцці і смерці сваёй ці іншай асобы, асабліва нявіннай і безабароннай, якой з’яўляецца дзіця. Святое пісанне, Божае слова, накіраванае да кожнага чалавека, выразна гаворыць: “Не будзеш забіваць” (Зых 20, 13). Забойства чалавека - гэта абраза Бога, бо кожны чалавек носіць у сабе падабенства да Яго (пар. Быц 1, 26 – 27), у тым ліку і гэты найменшы з братоў.
    У сваіх планах Бог “выбраў нас у Ім (Хрысце) перад стварэннем свету…” (Эф 1, 4). У Яго адвечных намерах наша існаванне выходзіць нават па-за момант стварэння свету, ужо тады Ён меў для кожнага чалавека індывідуальны план развіцця, а перарыванне цяжарнасці з’яўляецца беспаваротным нішчэннем гэтага плана.
    На працягу сваёй гісторыі Касцёл заўжды выступаў супраць забойства ненароджаных дзяцей, пацвярджаючы ў сваім навучанні, што чалавечае жыццё з’яўляецца “святым і непарушным” (Ян Павел II, “Evangelium vitae”) на кожным этапе яго развіцця, ад зачацця да натуральнай смерці, а “перарыванне цяжарнасці заўжды з’яўляецца сур’ёзным маральным бязладдзем” (Ян Павел II, “Evangelium vitae”). Людская істота павінна быць ушанавана - як асоба - з першай хвіліны свайго існавання. (…) Гэтае навучанне не зменена і застаецца нязменным”. (Кангрэгацыя навукі веры, “Donum vitae”). †

Дарагія Чытачы!
Радасна чакаючы дня беатыфікацыі слугі Божага Яна Паўла II (1 мая г.г.), нагадаем сёння, што Ян Павел II быў вельмі чуйны да праблемаў і патрэб місій сярод народаў. Прысвячаючы місіянерскай праблематыцы ўсю энцыкліку “Redemptoris mission” (“Місія Адкуплення”) “аб пастаяннай актуальнасці місіянерскага паслання”, ужо гэтым фактам ён падкрэслівае важнасць і неабходнасць паслугі абвяшчэння Евангелля тым, хто яго не чуў.

Як жа мы можам удзельнічаць у місіянерстве? Цераз наша духоўнае супрацоўніцтва: маліцца за місіі, ахвяруючы за місіянераў свае пакуты, ствараючы ў сем’ях добрыя ўмовы для абуджэння місіянерскіх пакліканняў у моладзі. Папа заахвочвае маладых адважна адказаць на голас місіянерскага паклікання: “Пане, вось я, гатовы! Пашлі мяне!” (пар. Іс 6, 8). Ім павінны прыйсці на дапамогу ажыўленыя місіянерскім духам таварыствы і маладзёжныя групы ў іх родных парафіях. Таксама Папскія місіянерскія пачынанні – Пачынанне па распаўсюджанні веры, Пачынанне св. Пятра Апостала, Місіянерскае дзяцінства і Місіянерская ўнія – абуджаюць у Божым Людзе пачуццё адказнасці за ўсеагульную місію Касцёла. Пасля гэтага роздуму Ян Павел II разважае пра місіянерскую духоўнасць, якая вынікае з асабістай святасці кожнага верніка. Святы Айцец піша поўныя надзеі словы: “Я бачу світанне новай місіянерскай эпохі, якая стане прамяністым і шчодрым на плады перыядам, калі ўсе хрысціяне (…) адкажуць з велікадушнасцю і святасцю на заклікі і выклікі нашых часоў”. †

Куточак міністранта
Размова з кс. пралатам Юзафам Трубовічам

- У якіх умовах і ў якім годзе Вы сталі міністрантам?
    Я жыў тады на тэрыторыі Польшчы, бо Польшча сягала мяжой на ўсход па Друю - гэта былі 18 год польскай свабоды. Тады я хадзіў у касцёл і ў 1936 г. стаў міністрантам. Касцёл знаходзіўся ў парафіі Плюсы Браслаўскага павета. Я хадзіў у школу, а потым з іншымі равеснікамі пачаў служыць падчас св. Імшы. Не было нас шмат, але крыху было. Я быў міністрантам толькі 3 гады, потым пачалася вайна 1941 г. Забралі ксяндза, і касцёл быў зачынены.

    - Чым адрознівалася служба міністранта ў мінулым ад цяперашняй, апрача таго, што яна была паводле літургіі Трыдэнцкага Сабора?
    Усё было па-лацінску, трэба было навучыцца і потым па-лацінску адказваць святару падчас св. Імшы. На пачатку ксёндз з міністрантамі папераменна адгаворвалі псальм, потым – даўжэйшы Confiteor (акт пакаяння), Introibo ad altare Dei (уступная малітва падчас св. Імшы ля алтара), Oremus (молімся падчас калекты). Тады літургія была даўжэйшая і было шмат адказаў, якім трэба было навучыцца. †

Бог нараджаецца, моц нерухомее…

Неабходна моцнай веры, каб паверыць і прыняць Божы план.
    Патрэбна вялікай пакоры, каб у гэтым Дзіцяці распазнаць Таго, перад Якім слабеюць моцы. Трэба гарачай любові, каб прыняць Бога сэрцам...
    Няхай у Свята Божага Нараджэння і ў Новым 2011 годзе Бог узмоцніць Вашую веру, угрунтуе пакору, распаліць любоў да Бога і чалавека.
    Гэтага з усяго сэрца жадаe супольнасць Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне.