З жыцця Касцёла

23 жніўня б.г. у Пабрыгіцкім касцёле ў Гродне адбыліся ўрачыстыя вечныя шлюбы 4 сёстраў з манаскай супольнасці сёстраў імя Найсвяцейшай Сям’і з Назарэту. Яны прайшлі падчас урачыстай св. Імшы, галоўным цэлебрантам якой быў біскуп Аляксандр Кашкевіч. Сёстры: Клара Волчэк (Шчучын), Агнес Астравух (Тарнова), Антонія Шэйгерэвіч (Шчучын), Юзэфа Канаева (Тарнова) склалі вечныя шлюбы чысціні, паслухмянасці і ўбоства на рукі правінцыяльнай сястры Нэрэушы. Подпіс пад тэкстамі вечных шлюбаў быў зроблены на адпаведным дакуменце на алтары, каб падкрэсліць вагу ахвяры з жыцця сёстраў для Хрыста. Гады выхавання да манаства былі для іх часам пазнання Езуса, услухоўвання ў Яго словы, вучобы Яго стылю жыцця, усё больш глыбейшага ўваходжання ў таямніцы Яго Сэрца, якое хоча прывесці ўсіх да дому Айца. Адначасова гэта была пара адчування ўласнай слабасці, грэшнасці. Але ў канчатковым выніку перамагло запаўненне Хрыста аб тым, што дастаткова чалавеку Яго ласкі, бо моц удасканальваецца ў слабасці. †

Божы слуга Ян Павел II выказаў славутыя словы: “Сённяшні свет патрабуе больш сведкаў любові Бога да людзей, чым настаўнікаў”. Такімі сведкамі ў свеце з’яўляюцца кансэкраваныя асобы: члены мужчынскіх і жаночых інстытутаў, манаскіх супольнасцяў і ордэнаў. Ужо ў першыя стагоддзі хрысціянства былі людзі, якія хацелі пераймаць Езуса радыкальным спосабам: чысцінёй, убоствам і паслухмянасцю. Дзеля ўласнай святасці і большай Божай хвалы яны маліліся, пакутавалі, працавалі, заахвочваючы іншых уласным прыкладам да таго, каб крочыць шляхам дасканаласці. Яны абвяшчалі Евангелле не толькі словам, але яшчэ больш прыкладам уласнага жыцця. “Што б сталася са светам, калі б не было ў ім манахаў?” – заўважыла св. Тэрэза ад Дзіцятка Езус. Манаскае жыццё ўкаранёна глыбока ў прыкладзе жыцця і ў навучанні Хрыста і з’ўляецца дарам Бога-Айца, які быў дадзены Касцёлу Святым Духам” (пар. VC 1).
    Чалавек пакліканы да шчасця, якое можна дасягнуць рознымі спосабамі. Адзін з іх: перайманне Хрыста ў манаскім жыцці. Тэолаг Караль Ранэр выказаў цікавыя словы: “Да самых простых і адначасова самых найскладаных чынаў сэрца належаць: дабрыня, бескарыслівасць, маўчанне, спачуванне, душэўны супакой і малітва”. Усе гэтыя і іншыя цноты як бы ўвайшлі ў жыццё сястры з манаскага ордэна. †

Сёння шмат гаворыцца пра крызіс прызванняў. Ці сапраўды Бог не прызывае ўжо на шлях выключнага служэння толькі Яму, ці праблема знаходзіцца дзе-небудзь у іншым месцы.
    Пасля шматлікіх размоваў з маладымі людзьмі можна заўважыць, што голас паклікання адчуваюць многія маладыя дзяўчаты і хлопцы, яны чуюць гэтае запрашэнне: “Пайдзі за Мной”. Але па розных прычынах малады чалавек баіцца адказаць на гэты заклік. Сёння, калі ў свеце мае большую вагу МЕЦЬ, чым БЫЦЬ, цяжка аставіць свой шлях, заняткі, звычкі і ісці за Езусам і з Ім сведчыць аб Яго Валадарстве. Маладым не хапае адвагі і рашучасці, часам ім здаецца, што яны хацелі б наглядна мець пацвярджэнне, што менавіта гэта ёсць правільны шлях. А Бог чакае цярпліва на рашэнне, бо любіць і ўшаноўвае свабоду.†

У Браславе быў укаранованы праслаўлены ласкамі абраз Божай Маці, Валадаркі Азёраў

22 жніўня б.г. у парафіі імя Нараджэння Найсвяцейшай Панны Марыі ў Браславе адбылася значная падзея: цудатворны абраз Божай Маці, Валадаркі Азёраў быў укаранованы папскімі каронамі. У прысутнасці каля 10 тысяч вернікаў кардынал Ёахім Майснер, мітрапаліт Кёльна з Германіі наклаў (ад імя Папы Бэнэдыкта XVI) папскія кароны на скроні Марыі і Езуса. Гэта была ўжо сёмая каранацыя аблічча Божай Маці на тэрыторыі Беларусі з 1989 г.

У пастырскім лісце, які запрашае ўдзельнічаць у каранацыі, віцебскі біскуп Уладзіслаў Блін тлумачыў: з праўды нашай веры аб тым, што Езус з’яўляецца Валадаром Сусвету, паходзіць навука Касцёла пра паўсюднае валадаранне Яго Маці, Марыі. З хвіліны Звеставання Найсвяцейшая Панна прымала вельмі важны ўдзел у Каралеўстве Яе Сына, таму (як зазначыў біскуп) мы ўсе адчуваем мацярынскае валадаранне Марыі, дзякуючы чаму набліжаецца Валадарства Хрыста. У пастырскім лісце ардынарый Віцебскай дыяцэзіі растлумачыў, калі ў якім-небудзь месце на зямлі валадаранне Марыі набірае асблівае значэннне і характар, то тады ў сэрцах вернікаў нараджаецца жаданне публічна выразіць гэты факт у літургічным акце. Біскуп Уладзіслаў Блін перакананы, што Віцебская дыяцэзія, якая адзначае ў 2009 г. 10-ці годдзе свайго існавання, шматразова і рознымі спосабамі спазнала мацярынскае валадаранне Маці Божага Сына. Асаблівым месцам, якое абрала сабе Марыя, каб прыблізіць Валадарства Хрыста на зямлі, з’яўляецца г. Браслаў, які ляжыць у паўночна-заходняй частцы Беларусі.†