Życie Kościoła

Wielki Tydzień otwiera Niedziela Palmowa. W tym dniu wspominamy uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, bezpośrednio poprzedzający Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. Witające go tłumy rzucały na drogę płaszcze oraz gałązki, wołając: «Hosanna Synowi Dawidowemu». Nazwa tego dnia pochodzi od wprowadzonego w XI w. zwyczaju święcenia palm.
    Niedziela Palmowa to wielki dzień adoracji Męki Pańskiej przez wiernych. Radosne „Hosanna”, bazie, gałązki palmowe, wiwaty na cześć Chrystusa wstępującego jak król do Jerozolimy są treścią tej jedynej w swoim niepowtarzalnym pięknie niedzieli. Ten wyjątkowy, adoracyjny charakter Niedzieli Palmowej objawia się jeszcze bardziej w ostatnich latach, odkąd Papież Jan Paweł II związał z tym dniem obchody Światowego Dnia Młodzieży. Od tej pory Hosanna, uwielbienie, entuzjazm na cześć Chrystusa przybierają wyjątkowe formy. †

Amerykańskie tradycje wielkanocne w porównaniu do obyczajów związanych z naszą ziemią lub Ameryką Łacińską są dość ubogie i prymitywne. W środę popielcowa, nazywaną tu „Ash Wednesday”, wierni zbierają się na czytaniu Słowa Bożego, a kapłan popiołem zaznacza krzyż na czole wiernych na znak rozpoczęcia postu nazywanego „lent” – pokora i umartwienie się – oraz na znak przynależności do wiary katolickiej. Wierni zachowują ten krzyż do końca dnia. Amerykańskie kościoły nie mają stacji krzyżowych, a Droga Krzyżowa jest odprawiana jedynie w Wielki Piątek przed nabożeństwem wieczornym. Nie ma Gorzkich Żalów, znanych w tradycji polskiej, chociaż podobne pieśni są w języku łacińskim. Najważniejszym dniem jest Wielki Piątek, nazywany „Good Friday”: obchody tego dnia są podobne do naszej tradycji. Wielkanoc jest tu nazywana „Easter” i wszystkim raczej kojarzy się z polowaniem na jajka. Jej obchody rozpoczynają się po wieczornej Mszy św. w Wielką Sobotę, obrzędy której są identyczne naszym. Nie ma tu natomiast Mszy rezurekcyjnej ani się nie obchodzi Poniedziałku Wielkanocnego. †

Trwa Wielki Post. Jest to czas refleksji nad własnym życiem, starań o wewnętrzne przemiany i nawrócenie. Uwierzyć w miłość Boga do każdego grzesznego człowieka, patrząc na Krzyż i na nim na Ciało Syna Bożego – to najważniejsze zadanie Wielkiego Postu dla każdego chrześcijanina. «Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy» (Iz 53,5). Dlatego właśnie o krzyżu i ukrzyżowaniu Jezusa nie możemy mówić, pisać i rozmyślać jako o dawnej, zamierzchłej historii. To jest ciągle żywa i aktualna rzeczywistość i najwyższa miłość. Wielki Post musi tę prawdę ożywić.

Od śmierci Syna Bożego na Golgocie Krzyż stał się symbolem najwyższej miłości i ofiary. Dlatego umieszczany jest na szczytach świątyń i kaplic, w domach wiernych, na drogach i rozdrożach, na szatach liturgicznych, na piersi chrześcijan, którzy, kreśląc go ręką, dają świadectwo wiary w swoje zbawienie przez Chrystusową mękę i śmierć i proszą o Boże błogosławieństwo. Krzyż stał się również symbolem cierpienia i pokuty. Sam Chrystus wskazał nam to znaczenie krzyża, kiedy mówił: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Krzyż przypomina, że śmierć i cierpienie nie są zakończeniem ludzkiego życia, gdyż druga strona - to chwała zmartwychwstania, zwycięstwo nad złem i nowe życie. †