З жыцця Касцёла

Семінарыя, як часта гавораць, з’яўляецца сэрцам дыяцэзіі, якое дае маладую кроў для жыцця ўсяго арганізма Касцёла. Гэта адзіная навучальная ўстанова, якая выхоўвае будучых пастыраў – добрых пастыраў, каб яны клапаціліся аб аўчарні Пана.
    Пра пакліканне, выхаванне і жыццё Вышэйшай духоўнай семінарыі ў Гродне расказаў яе Добры Пастыр кс. рэктар Юзаф Станеўскі.

- Ксёндз рэктар, Вы працуеце ў фармацыі ўжо на працягу некалькіх гадоў, спачатку як прэфект, цяпер як рэктар семінарыі. Як Вы ацэньваеце ролю сям’і на шляху да святарства? У Беларусі ўсё больш разбітых сямей, дзе маці адныя выхоўваюць сваіх дзяцей. Таму дзеці не ведаюць пра ролю бацькі, што дрэнна ўплывае на вобраз Бога і ўспрыманне кіраўніка. Як з гэтым справіцца на шляху фармацыі?
    - Вельмі добра, ксёндз рэдактар, што Вы распачалі з сутнасці справы, з сям’і, дзе чалавек атрымлівае ад Пана Бога дар жыцця і пазнае навакольны свет. Бласлаўлёны Ян Павел II назваў сям’ю першай семінарыяй. Таму што тут чалавек пазнае праўды веры, якія выражаюцца ў штодзённай малітве, у супольным удзеле ў нядзельнай св. Імшы, таксама тут у далейшай перспектыве адбываецца абуджэнне і распазнаванне паклікання. І хаця ў сітуацыі, у якой сёння знаходзіцца сям’я, трэба было б шмат чаго паправіць, Бог не перастае здзіўляць нас новымі пакліканнямі таксама і ў такіх сем’ях. Так мы ўслед за бл. Янам Паўлам II сцвярджаем, што гэта проста Дар і Таямніца. Таму пакліканне сына становіцца для сям’і заклікам да рэвізіі свайго ранейшага жыцця. †

У раннім дзяцінстве закладаюцца асновы асобы чалавека. Гэта той падмурак, які будзе прадвызначаць трываласць або крохкасць сцен, перакрыццяў, даху ўсёй чалавечай асобы. Калі падмурак у чалавека грунтоўны, яму будзе лягчэй утрымацца пад націскам жыццёвых бед і спакус. Такі падмурак могуць закласці клапатлівыя бацькі, адорваючы дзіця любоўю, навучаючы веры ў Бога, дзелячыся з ім радасцю і міласэрнасцю. Дапамагчы ўмацаваць гэтыя вартасці можа Касцёл праз належную навуку і рэлігійнае выхаванне. Усведамляючы, як важна прывучаць дзіця з самых ранніх гадоў да шчырай пабожнасці, Гродзенская дыяцэзія ўжо другі год будзе ладзіць Дыяцэзіяльны дзень дзіцяці. Яго галоўным арганізатарам з’яўляецца кс. Юрый Марціновіч, які разам з аднадумцамі, галоўным чынам з парафіі Беззаганнага Зачацця НПМ у Паўднёвым, ужо з зімы прыдумляе, як найцікавей правесці свята для маленькіх вернікаў у першы дзень лета. Мы папрасілі кс. Юрыя падзяліцца цікавосткамі арганізацыі Дня дзіцяці, хоць усе сакрэты ксёндз выдаць адмовіўся. †

Міласэрнасць – гэта штосьці большае, чым толькі прабачэнне

– Дзякуючы св. Фаўстыне і бл. Яну Паўлу II слова “міласэрнасць” умацавалася ў нашым рэлігійным слоўніку. А чым для Вас з’яўляецца міласэрнасць?
    – Дзякуй за гэтае пытанне. Хачу прызнацца, што я ўжо даўно шукаю на яго адказ. Слова “міласэрнасць” асацыіруецца ў мяне з тэкстам натхнёнай Бібліяй антыфоны, якая часта паўтараецца ў літургіі Касцёла, а менавіта: “Пане, нахілі сваё вуха на словы вуснаў маіх”. Так гаворыць дзіця, якое пасля выбрыкаў і бунту не ведае, як папрасіць прабачэння ў бацькоў і просіць нахіліць галаву, каб прашаптаць словы перапрашэння на вуха. З іншага боку, гэтая сітуацыя вядома нам усім – менавіта такую паставу мы павінны займаць на споведзі. Але парадокс у тым, што гаворка тут ідзе не толькі аб перапрошванні і прабачэнні. Прабачэнне, у маім разуменні, змяшчаецца ў іншым біблійным слове – “літасць”. Міласэрнасць жа з’яўляецца чымсьці большым. Гэта двухбаковая сувязь: таго, хто мае прыязнае сэрца, і таго, каму такое сэрца неабходна. Класікай з гэтага пункта погляду з’яўляецца прытча з Евангелля паводле св. Лукі, якая гаворыць пра тое, што марнатраўны сын усведамляў страту асабістай тоеснасці як дзіцяці і вяртанне згубленага стану праз міласэрнасць бацькі. Беручы асобасна, адбываецца своеасаблівая камплементацыя – дапаўненне асобы, якая адчувае асабістую недастатковасць, няпоўнасць, глыбокі экзістэнцыяльны недахоп, Асобай, якая з’яўляецца паўнатой усяго, што добрае і святое. Здаецца, што менавіта ў такім значэнні сакрамант пакаяння, які з’яўляецца актам міласэрнасці ў найбольшай ступені, называецца сакрамантам паяднання. †

У лідскай парафіі Святой Сям’і распачынаецца гарачы час. 28-30 красавіка парафія будзе прымаць Дыяцэзіяльныя дні моладзі. Такія сустрэчы штогод робяцца ўсё больш папулярнымі сярод маладых вернікаў. Цешыць, што хлопцы і дзяўчаты шукаюць сябе ў духоўным жыцці, шукаюць адказы на свае пытанні веры. Акрамя гэтага, Дні моладзі – гэта і цудоўны час павесяліцца разам з аднагодкамі ў цёплай і прыемнай атмасферы. Як знайсці баланс паміж духоўным і забаўляльным на такой сустрэчы і што цікавага чакаецца ў Лідзе мы распыталі душпастыра акадэмічнай моладзі Гродна і галоўнага арганізатара Дзён моладзі кс. Антонія Грэмзу. †