Życie Kościoła

«Różaniec to moja ulubiona modlitwa! Taka wspaniała modlitwa! Wspaniała w jej prostocie i jej głębi». Sługa Boży Jan Paweł II

Papież Benedykt XVI zapytany, ile jest dróg, które prowadzą do Boga, odpowiedział: «Tyle, ilu jest ludzi». Październik i związane z nim nabożeństwa różańcowe są okazją do odkrycia lub uporządkowania drogi do Boga. Dlaczego mamy problemy z wytrwałością w drodze do Boga? To nie brak chęci czy zła wola; wola jest dobra, tylko często słaba. Może uda nam się ją umocnić właśnie w październiku, dzięki darowi Różańca świętego? Przede wszystkim jednak jest szczególną szkołą miłości, dzięki której budujemy wspólnotę rodzinną, parafialną, wspólnotę całego Ludu Bożego. Różne są sposoby modlitwy różańcowej. Każdy z nas ma swoją własną metodę, ponieważ każdy ma jedyny, niepowtarzalny sposób kochania. Nikt nie potrafi zastąpić Twojego sposobu miłowania. Bóg pragnie Twojej miłości. Mówi każdemu z nas: jeśli Ty mnie nie kochasz, to Twoją jedyną, niepowtarzalną miłością nikt inny Mnie nie pokocha. †

«Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych.» Mt 11, 28 – 29

    W dniach 4-10 października br w naszej Diecezji będzie obchodzony Tydzień Miłosierdzia.

Tydzień Miłosierdzia - to okres okazania bezinteresownej, płynącej z miłości  pomocy ludziom, którzy się znaleźli w trudnej sytuacji  życiowej oraz naszego uwrażliwienia na ich potrzeby. Za pośrednictwem towarzyszących tym obchodom akcji, spotkań i modlitw propagujemy ideę miłosierdzia chrześcijańskiego.
    Owe Miłosierdzie jest naszą powinnością, o której zawsze powinniśmy pamiętać.  Na pewno nie zależy  od ilości oddanych rzeczy  lub wartości złożonych darów. Czasem wystarczy okazać przyjazny ludzki gest pomocy osobom, którzy najbardziej tego potrzebują: samotnym, cierpiącym lub zabłąkanym. Przecież obojętność może być tak bolesna! Zaś przyjazny pogodny uśmiech czy właściwy żart może być codziennym darem dla naszych bliźnich. †

Rozmowa z o. Leonem Knabitem, benedyktynem, znakomitym spowiednikiem i rekolekcjonistą, znanym w Polsce z wielu popularnych książek oraz audycji radiowych i telewizyjnych.

    Na początku prosimy Ojca opowiedzieć naszym czytelnikom jak najwięcej o sobie.
    Najpierw trzeba stwierdzić rzecz zasadniczą: za trzy miesiące będę miał 80 lat. Jestem członkiem zakonu benedyktynów, który był założony przez św. Benedykta na przełomie V i VI wieku. Nasz klasztor w Tyńcu koło Krakowa powstał  w 1044 roku.  Jest więc najstarszym z istniejących klasztorów w Polsce.
    Urodziłem się w Bielsku Podlaskim, więc stosunkowo niedaleko od Grodna. Moja rodzina mieszkała w Siedlcach, tam ukończyłem szkołę podstawową, później liceum im. Bolesława Prusa i Wyższe Seminarium Duchowne. Potem poznałem zakon Benedyktynów w Tyńcu i po pięciu latach kapłaństwa wstąpiłem w roku 1958 do tego zakonu. Jestem więc zakonnikiem 51 lat i mam za sobą 56 lat kapłaństwa. Ponieważ byłem księdzem diecezjalnym, to w klasztorze na początku pracowałem głównie tam, gdzie liczyło się moje doświadczenie: byłem katechetą, proboszczem. Później miałem i  inne obowiązki: byłem mistrzem nowicjatu, bibliotekarzem, redaktorem naszego pisma „Cenobium”, kronikarzem, kantorem, podprzeorem i przeorem. †

Szerzenie się chrześcijaństwa i stanowienie Kościoła sprawiły, że zostało opracowane obowiązujące w Kościele katolickim prawo. Znane jest jako prawo kanoniczne (kanon - podstawowa jednostka redakcyjna kościelnych aktów prawnych). Do rozstrzygnięcia sporów w ramach instytucji kościelnych zostały powołane sądy kościelne, zwane inaczej trybunałami. Na ten temat – rozmowa z ks. Cezarym Michem, wikariuszem sądowym Sądu I instancji dla diecezji grodzieńskiej.

Sąd kościelny działa w imieniu Kościoła. Jakie są w związku z tym jego zadania?
    Poszanowanie praw człowieka jest obowiązkiem nie tylko ustawodawstwa świeckiego, lecz nade wszystko kościelnego i dlatego należy postępować nie tylko według norm proceduralnych, ale i z zachowaniem zasad sprawiedliwości, poszanowania godności ludzkiej, słuszności kanonicznej oraz miłości. Kanon 221 Kodeksu Prawa Kanonicznego mówi, że każdy wierny ma prawo do dochodzenia i obrony przysługujących mu uprawnień według przepisów prawa kanonicznego. Wierni, jeżeli zostali wezwani przed sąd przez kompetentną władzę, mają prawo, by byli sądzeni z zachowaniem przepisów prawa, stosowanych ze słusznością. Jednym z zadań i praw Kościoła jest troska o przestrzeganie sprawiedliwości i rozwój miłości. Sądy kościelne są powoływane po to, aby po ludzku realizować ideę Bożej sprawiedliwości. †