Pytania i odpowiedzi

Seminaria duchowne – diecezjalne i zakonne – to miejsca formacji i przede wszystkim jedności w drodze (por. Jan Paweł II, Pastores dabo vobis, 60). Zgodnie z celem seminarium duchowne można uważać za kontynuację wspólnoty apostołów zgromadzonych przy Jezusie Chrystusie, którzy słuchali Jego słów, przeżywali Paschę (tajemnicę zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania), czekali na dar Ducha Świętego, aby później pójść z powierzoną im misją (posłanie i zadanie). †

W księdze Dziejów Apostolskich została przytoczona pouczająca historia, która klarownie pokazuje naturę wróżbiarstwa. Chodzi o wędrówkę misyjną apostoła Pawła do miasta Filippii. Towarzyszył mu ewangelista Łukasz, który to prowadzi narrację: „Kiedy szliśmy na miejsce modlitwy, zabiegła nam drogę jakaś niewolnica, opętana przez ducha wieszczego. Przynosiła ona duży dochód swym panom” (Dz 16, 16). W tym fragmencie wyraźnie się mówi, że opętanie może przejawiać się również w pociągającej formie, poprzez przepowiednie, czyli proroctwa. „Ona to, biegnąc za Pawłem i za nami, wołała: «Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego, oni wam głoszą drogę zbawienia». Czyniła to przez wiele dni” (Dz 16, 17-18). Jak zareagował apostoł? „Paweł, mając dość tego, odwrócił się i powiedział do ducha: «Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł». I w tejże chwili wyszedł” (Dz 16, 18).†

Trzeba koniecznie podzielić te dwa wymienione zagadnienia: poświęcenie życia Bogu a ofiarowanie cierpienia za innych ludzi. Poświęcenie życia Bogu to droga podążania za ewangelicznymi radami czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, sposób doskonałego naśladowania Zbawiciela w Jego czynach (w Kościele jest obecne w różnych formach życia zakonnego). „Rady ewangeliczne, w ich wielości, są proponowane wszystkim uczniom Chrystusa. Doskonałość miłości, do której są powołani wszyscy wierni, nakłada na tych, którzy w sposób wolny przyjmują wezwanie do życia konsekrowanego, obowiązek praktykowania czystości w bezżenności dla Królestwa, obowiązek ubóstwa i posłuszeństwa. [...] Stan życia konsekrowanego ukazuje się zatem jako jeden ze sposobów przeżywania «bardziej wewnętrznej» konsekracji, która opiera się na chrzcie i polega na całkowitym oddaniu się Bogu. W życiu konsekrowanym wierni, za natchnieniem Ducha Świętego, decydują się w sposób doskonalszy iść za Chrystusem, poświęcić się umiłowanemu nade wszystko Bogu oraz, dążąc do doskonałej miłości w służbie Królestwa, głosić w Kościele chwałę świata, który ma przyjść, oraz być jego znakiem” (KKK, 915-916). †

Czasami osoba chora nie zgadza się na kurację, pokładając ufność jedynie w wierze, która ma uzdrawiającą moc. „Jeśli przylgnę do Ciebie całą moją istotą, zniknie ból i smutek, i prawdziwe się stanie życie moje, całkiem wypełnione Tobą” (św. Augustyn, „Wyznanie”, 10, 28, 39). Jednak Biblia nie pochwala zachowania ludzi, którzy ignorują pomoc medyczną z powodów religijnych. Uzdrowienie przez wiarę nie może przeciwstawiać się profesjonalnej medycynie. W Piśmie Świętym mówi się jasno: „Sprowadź lekarza, bo jego też stworzył Pan, nie odsuwaj się od niego, albowiem jest on ci potrzebny. Jest czas, kiedy w ich rękach jest wyjście z choroby” (Syr 38, 12-13). Jezus również mówił, że „nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają” (Mt 9, 12). Biblia zachęca człowieka, by troszczył się o siebie i własne zdrowie.†