Listy Czytelników

To Boże Narodzenie będę obchodził po raz 56. W ciągu ostatnich 11 lat przeżywam je ze szczególną, wielką radością w duszy...

Boże Narodzenie w naszej rodzinie świętowało się zawsze. Nawet w czasach, gdy kościoły były zamknięte, za wiarę prześladowano. Pamiętam, jak podczas służby wojskowej otrzymywałem od krewnych opłatek w kopercie.
    Jednak w niezauważalny sposób w moim życiu nadszedł taki okres, w którym nie mogłem odróżnić dnia powszedniego od uroczystości – wszystko było tak samo szare. I to ja byłem temu winny. Z powodu nadużycia alkoholu znalazłem się na marginesie społecznym. Choć byłem świadomy, że jest to straszne, że z mego powodu cierpią żona i dzieci, nic nie mogłem z tym zrobić. Niby czyniłem postanowienia, ale nie udawało mi się ich realizować. †

Tak się stało, że znowu odbywam karę (do 25 stycznia 2020 roku) w grodzieńskim więzieniu nr 1. Jest to jedno z nielicznych podobnych miejsc, gdzie przedstawiciele wyznań chrześcijańskich okazują wsparcie duchowe zarówno osobom skazanym, jak i objętym śledztwem. Dzięki duchowieństwu wielu aresztowanych przychodzi do Boga i postanawia zejść z drogi, która przyprowadziła ich do zakładu karnego..

     Ja również w więzieniu poznałem Wszechmocnego. Zostałem ochrzczony w Kościele katolickim przez o. Kazimierza Żylisa. Jednak nie do końca otworzyłem swe serce i rozum: nadal grzeszyłem, mając nadzieję, że miłosierny Bóg mi przebaczy. Szczerze mówiąc, nie modliłem się, nie brałem udziału w Eucharystii. Ale ziarno, które zasiał w mym sercu o. Kazimierz, choć z opóźnieniem, a jednak zakiełkowało. †

Na widocznym miejscu w kościele w Zareczance znajduje się tablica z napisem “1937-2017”. Przypomina ona parafianom oraz gościom o 80. jubileuszu otwarcia świątyni, a także o cierniowej drodze powstania kościoła parafialnego.

Początek historii sięga 1927 roku, gdy Bala Kościelna (dziś Zareczanka) stała się centrum parafii. W miejscowości, gdzie znajdowała się zabytkowa kaplica, postanowiono zbudować kościół. Na pierwszego proboszcza parafii mianowano ks. Mieczysława Pieczyńskiego. Potem kapłani szybko się zmieniali, z powodu czego budowa świątyni napotykała pewne trudności. †

Niektórzy ludzie świecą innym niby latarnie, pokazując swoim życiem drogę do zbawienia. Z tego powodu czasami napotykają szyderstwo, nieszczere spojrzenia tych, dla których nie jest to wartościowe. Jednak mimo to człowiek wierzący pamięta o swoim zadaniu: nie wstydząc się, wyznawać wiarę, starać się przekazywać ją innym sercom, które jeszcze nie poznały Boga. Być może nawet by tego chciały, ale z różnych przyczyn znajdują się daleko od słodkości życia zgod- nego z nauką Jezusa. Potrzebują pomocy, będącej dla nich jak kojący balsam na ranę, jak żywa woda.
    O takim obowiązku zawsze przypominają nam, wiernym parafii Najświętszej Trójcy w Rosi, ks. Czesław Pawlukiewicz oraz ks. Dymitr Popieniuk.

Chciałabym się podzielić z czytelnikami „Słowa Życia” ogromną radością, która zamieszkała w moim sercu po pewnym wydarzeniu. †