Parafii i świątynie

Dekanat Grodno - Zachód

Świątynia w Kopciówce powstała dopiero w wieku XX. Przed tym na Msze św., odprawiane na placu w Kopciówce, czasem dojeżdżał ksiądz z Grodna.
    30 stycznia 1936 r. na zebraniu mieszkańców gminy Hornica postanowiono rozpocząć budowę kościoła w Kopciówce. W dniu 26 kwietnia 1936 r. metropolita wileński ks. arcybiskup Romuald Jałbrzykowski poświęcił plac pod budowę kościoła, a 5 lipca oficjalnie erygował nową parafię rzymskokatolicką w Kopciówce. Proboszczem został mianowany ks. Jan Chrabąszcz. W tym samym roku założono cmentarz.
   Niedługo potem nadszedł tragiczny wrzesień 1939 roku. Plebania już była gotowa, stały też mury kościelne, należało przykryć je dachem. Roboty zostały przerwane, gdyż na teren Grodzieńszczyzny wkroczyła Armia Czerwona. Wojenna zawierucha nie pozwoliła ks. Chrabąszczowi na powrót do Kopciówki. Nową plebanię zabrano na ambulatorium.
    W latach 1939 - 1941 probostwo w Kopciówce objął ks. Izydor Słyczko. Wiadomo, że ukrywał się i mieszkał w prywatnych mieszkaniach. W roku 1941 proboszczem w Kopciówce został ks. Wincenty Borsuk. 22 sierpnia 1945 r. ks. Borsuk odprawił ostatnią Mszę św. W ciągu najbliższego tygodnia został aresztowany i wywieziony z Kopciówki. W czasie II wojny światowej kościół działał potajemnie. †

dekanat Grodno-Zachód

W 1522 r. marszałek Wielkiego Księstwa Litewskiego Jan Dowojna ufundował w Indurze pierwszy kościół drewniany pw. Trójcy Najświętszej, a w 1546 r. ponownie ofiarował środki na odnowienie i zabezpieczenie świątyni. Po prawie trzech stuleciach w 1815 r. proboszcz parafii w Indurze ks. Radziewicz wraz z parafianami pobudował w centrum miasteczka nowy kościół murowany, który zastąpił drewnianą świątynię. W 1854 r. kościół pod historycznym wezwaniem Trójcy Najświętszej uroczyście konsekrował biskup Żyliński.
    Na początku XX w. dzięki staraniom ks. Napoleona Sobolewskiego i parafian kościół w dużej części zrekonstruowano w stylu eklektycznym z cechami neobaroku i neoklasycyzmu według projektu głównego architekta guberni grodzieńskiej Sroki. Do ściany wschodniej (ołtarzowej) dobudowano ogromny transept z niedużą półokrągłą apsydą, otoczoną dwiema niedużymi zakrystiami. Od strony południowej do fasady głównej dobudowano kaplicę neobarokową (obecnie jest wykorzystywana jako magazyn). Strona północna ma trzypoziomową, czworokątną i również neobarokową wieżę-dzwonnicę. Główna fasada wyróżnia się potężnym 4-kolumnowym portykiem z wysokim poddaszem i ogromną arką nad oknem chórów, a w niszach fasad są ustawione drewniane figury świętych.†

dekanat Grodno-Zachód

Początki parafii wiążą się z datą 2 lutego 1626 roku. W tym dniu litewski marszałek nadworny Krzysztof Wiesiołowski, zarządzający dobrami stołowymi na Grodzieńszczyźnie, wydał dokument fundacyjny na budowę w Kwasówce kościoła parafialnego pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
    Do parafii, oprócz fary w Kwasówce, należał przez pewien czas kościół filialny w miejscowości Poniemuń nad Niemnem. Ufundował go w roku 1717 podczaszy czernihowski Józef Gródecki. Była to nieduża drewniana świątynia pod tytułem Wniebowstąpienia Pańskiego. Filia poniemuńska istniała do 1868 roku. †

W związku z minionym świętem św. Kazimierza, patrona naszej diecezji, chcę opowiedzieć o dwóch księżach, pracujących niegdyś w parafii Trójcy Przenajświętszej w Indurze.

Ludzie starszego pokolenia pamiętają, jak bardzo Kościół na Grodzieńszczyźnie był prześladowany. Świątynie zamykano, burzono. Prześladowania dotknęły także księży. Wielu przeszło przez łagry. Lecz nie zwątpili, mieli ogromną wiarę, byli oddani Bogu i ludziom i gotowi do każdej ofiary. Byli bohaterami na Bożej niwie. To dzięki ich pracy i staraniom na naszych terenach przetrwała wiara. Są to księża: Alojzy Tomkowicz, Józef Kowalczyk, Piotr Bartoszewicz i Kazimierz Radziszewski. Po powrocie z łagrów całkowicie poświęcili się służbie Bogu i ludziom, nie szczędzili sił, gotowi byli przyjść z pomocą każdemu. Obowiązki pełnili nie tylko w swojej parafii. Jeśli zachodziła potrzeba, o każdej porze dnia i nocy śpieszyli do innych parafii. Na przykład, ks. Piotr Bartoszewicz z Odelska umiał pracować z młodzieżą. Organizował kółka sportowe i muzyczne, dzięki jego staraniom powstała biblioteka. Plebania była miejscem spotkania młodzieży, jakby ośrodkiem kulturowym. Praca z młodzieżą przynosiła piękne owoce. A jaki z niego był kaznodzieja! Umiał wzruszyć ludzkie serca do łez. To właśnie on w podziemiu przygotował do kapłaństwa kilku młodych kandydatów, m.in. ks. Antoniego Chańkę. Ks. Alojzy Tomkowicz, którego zabrano do łagrów z Indury, pełniąc posługi kapłańskie w Makarowcach, kiedyś powiedział mi: "Ucz się, chłopcze, przyjdą czasy, kiedy będziesz nam potrzebny". Jego słowa, natchnione wiarą, spełniły się. †