Parafii i świątynie

Za datę założenia miejscowości przyjmuje się 10 lipca 1519 roku, gdy król Polski i wielki książę litewski Zygmunt August dał bojarynowi Sopoćko Steckowiczowi przywilej posiadania ziemi Romanowszczyzny w powiecie grodzieńskim. A w dokumentach z lat 1550-1560 wzmiankowana jest już droga „z Horodna do miasteczka Sopoćkinie”.
    W tamtych czasach większość ludności Sopoćkiń stanowili prawosławni, potem unici, choć katolicy wśród mieszkańców byli bardzo widoczni. Samodzielnej parafii rzymskokatolickiej w Sopoćkiniach nie było bardzo długo, miasteczko i okolice stanowiły zachodnią część parafii w Hoży. Kościół parafialny był jednak bardzo daleko, a na dodatek za Niemnem, dlatego w połowie XVIII wieku w Sopoćkiniach istniała ołtaria, być może, z niewielką kaplicą filialną, jednak nie ma informacji o jej lokalizacji. †

Normalne życie parafialne tu się polepszyło dopiero w 1990 roku.

Pośród malowniczych wzgórz, mniej więcej pośrodku między miejscowością Sopoćkinie a Niemnem, znajduje się kościół w Sylwanowcach. Budowę świątyni zakończono w 1840 roku, lecz historia tej parafii rozpoczęła się w małej miejscowości Hożka, która przez kilka stuleci pełniła funkcję folwarku parafii w Hoży. Obecnie w pobliżu wsi Linki znajduje się jedynie gęsty las, w którym zachowały się pozostałości cmentarza, miejsca, w którym do połowy XIX wieku stała drewniana kaplica oraz kilka starych dębów, które stopniowo niszczeją od błyskawic i burz. †

Początkowo miejscowość istniała jako dwór królewski. Według Księgi grodzieńskiej z 1558 roku większość wielkoksiążęcych chłopów-ogrodników na dworze Łabna i okolicznych wsiach stanowili prawosławni chłopi, co można odczytać po imionach: Trachim, Onufry, Chariton, Panas, Nikita, Senka, Hama, Demjan, Polikarp, Tymoteusz, Pankrat, Danila, Parfenti. Spotykały się jednak również imiona katolickie – Stanisław, Bartłomiej, Maciej. †

Jadąc z Grodna w kierunku Sopoćkinia i Kanału Augustowskiego, można zobaczyć po prawej stronie drogi kościół w Adamowiczach. Biała świątynia bardzo pięknie wyróżnia się wśród malowniczych zielonych wzgórz znad Niemna.
   Parafia w Adamowiczach już prawie wrasta w Grodno. Ponadto miejscowość zawsze była ściśle związana z miastem. Ziemie te od dawna należały do rzemieślniczej elity warsztatowej Grodna i patrycjatu miejskiego. Od nazwisk wysokich rangą grodzieńców wywodzą się osady Adamowicze i Mickiewicze. †