Kącik dziecięcy

Panie, nie proszę o cuda ani wizje, lecz o siłę na co dzień. Naucz mnie sztuki małych kroków. Uczyń mnie pomysłowym i wynalazczym, abym w codziennej różnorodności i mnogości w porę dostrzegł moje doświadczenia i poznania, które mnie spotykają. Uczyń mnie bardziej zręcznym we właściwym podziale czasu, obdaruj mnie wyczuciem, abym dowiedział się, co jest najważniejsze, a co stoi na drugim miejscu. Proszę o siłę wstrzemięźliwości i miary, żebym nie fruwał po życiu ani nie ślizgał się, lecz mądrze planował dzień, potrafił dostrzegać szczyty i dale i chociażby z rzadka znalazł czas, żeby rozkoszować się sztuką. Pozwól mi dostrzec, że marzenia nie prowadzą do niczego: ani te odnośnie przeszłości, ani też przyszłości. Pomóż mi czynić jak najlepiej moje zadania tu i teraz oraz dostrzec teraźniejszość jako najważniejszą rzecz.
    Uchroń mnie przed naiwną wiarą, iż w życiu wszystko musi gładko przebiegać. †

Mały ptaszek, co niedawno wyfrunął z gniazda, z ciekawością poznawał otaczający świat. Był bardzo ciekawski. Każdego wieczoru wracał do domku i pytał mamę o to, co widział i słyszał. Pewnego razu mały szpaczek zapytał się mamę:
- Mamo, a czym jest miłość? Już kilka razy słyszałem o niej, lecz ani razu jeszcze nie zobaczyłem. Gdzie ona jest?
- Dookoła – odpowiedziała mama-szpak. – Po prostu nie umiesz jeszcze jej rozpoznawać.
- A czy nauczysz mnie tego?
- Oczywiście – uśmiechnęła się mama. – Jutro uważnie zapamiętuj wszystko,  co zobaczysz. A wieczorem mnie opowiesz. Zobaczymy, może spotkasz miłość?
- Przecież jestem jeszcze mały i nie potrafię daleko latać – zasmucił się szpaczek.
- Żeby zobaczyć miłość, niekoniecznie daleko latać. Ona jest wszędzie, jak powietrze. Nie będziesz musiał nawet zostawiać podwórka!
Następnego dnia mały był szczególnie uważny. Zapamiętywał wszystko, co widział, i z niecierpliwością czekał wieczoru, żeby opowiedzieć o tym mamie. Kiedy słońce zaczęło się chylić za wierzchołki wysokich drzew na sąsiednim podwórku, ptaszę wróciło do domu.
- Jak minął dzień? – zapytała je mama.
- Byłem bardzo uważny – odpowiedział szpaczek, - lecz nigdzie nie spotkałem miłości.†

Proponuję Wam opowiadanie o maleńkim błękitnym kwiatuszku ze złocistym serduszkiem wewnątrz. Ten kwiatuszek zwą niezapominajką.
    Kiedy byłam bardzo mała, babcia brała mnie ze sobą na sianokosy. Ona pracowała, a ja bawiłam się obok dużego rowu, jaki pozostał po osuszeniu tej zabłoconej niegdyś ziemi. Na skrawkach tego rowu rosło mnóstwo bardzo dużych i pięknych niezapominajek. Nie mogłam się napatrzeć na nie, nie mogłam się nacieszyć. Wydawało mi się, że niezapominajki patrzą na mnie swym błękitnym spojrzeniem i mówią: ”Nie zapomnij o mnie!” „A może, te kwiatuszki rozmawiają w niezrozumiałym dla nas języku?” – spytałam się babcię.
    Moja babcia - to niezwykle dobra, otwarta sercem i głęboko wierząca chrześcijanka. Ona lubiła czytać Pismo Święte i znała dużo interesujących opowiastek.
    Pewnego razu na moje pytanie, czy niezapominajki nie mówią o czymś, ona odpowiedziała: „Wiesz, pobożni ludzie rozpowiadają, że kiedyś kwiatki mówiły, a najlepiej – twój ulubiony błękitny kwiatuszek”.
    - Opowiedz, babciu, co znaczy niezapominajka?
    - Dobrze, wnusiu – odpowiedziała babcia, która mnie bardzo kochała. – Słuchaj i nie swawol, dopóki będę opowiadała. †

  Ludzie są nierozsądni, nielogiczni i egocentryczni.
    KOCHAJ ICH MIMO WSZYSTKO
Jeżeli czynisz dobro, ludzie powiedzą, że jesteś samolubny.
   CZYŃ DOBRO MIMO WSZYSTKO
Jeśli masz sukcesy, nabędziesz fałszywych przyjaciół i prawdziwych wrogów.
   ODNOŚ SUKCESY MIMO WSZYSTKO
Co dobrego zrobisz dzisiaj, jutro pójdzie w niepamięć.
   BĄDŹ DOBRY MIMO WSZYSTKO
Uczciwość i szczerość narażą cię na cierpienie.
   BĄDŹ UCZCIWY I SZCZERY MIMO WSZYSTKO
To, co budowałeś przez lata, może zostać zburzone w jedną noc.
   BUDUJ MIMO WSZYSTKO
Ludzie pragną twojej pomocy, ale mogą cię zaatakować, gdy im pomożesz.
    POMAGAJ LUDZIOM MIMO WSZYSTKO
Dawaj światu to, co masz najlepszego, spodziewając się w zamian ciosów.
    DAWAJ ŚWIATU WSZYSTKO, CO MASZ NAJLEPSZEGO, MIMO WSZYSTKO

Trudno znaleźć człowieka, który by nie doznał poczucia urazy. Dziecko obraża się na tego, kto zabiera mu zabawkę. Człowiek rośnie, a razem z nim mnoży się ilość jego uraz. One się zapominają, ale nigdzie nie znikają; gromadzą się i powoli rujnują nasze życie: stosunki z ludźmi, Bogiem i samym sobą. Obraza jest uczuciem destruktywnym, ona dzieli ludzi, zatruwa goryczą duszę tego, kto nosi ją w sobie. Do tego rujnuje się całe nasze życie chrześcijańskie: nie możemy się spodziewać, że Bóg wybaczy nam nasze grzechy, jeżeli nie umiemy wybaczyć wszystkim naszym duchowym dłużnikom, którzy nas skrzywdzili i dlatego niby są nam winni. Jest tylko jedna droga do tego, by powstrzymać przygnębiający wpływ obrazy na nasze życie: wybaczyć. Rosyjskie „wybaczyć” – „prostit’” pochodzi od „prosto” („po prostu”). Zastanówcie się: wybaczyć – znaczy po prostu uwolnić swe serce od ciężaru krzywd, pretensji, rozczarowań. †

Okres Wielkiego Postu to czas przypomnienia o śmierci i męce Jezusa, kiedy to Kościół Katolicki nawołuje nas, żebyśmy przez wzmocnioną modlitwę i post stali się bliżsi radości Zmartwychwstania.
    Zmartwychwstanie Chrystusowe. Do tego wielkiego wydarzenia mają się przygotować nasza dusza i nasze ciało. Post nie jest powinnością bądź karą. Należy rozumieć go jako środek do ratowania, swego rodzaju kurację dla każdej ludzkiej duszy. Post można przeżywać łatwiej i z większym powodzeniem, jeżeli odbierać go jako pewny wyjątkowy okres pedagogiczny w tej Bożej szkole, jaką jest dla chrześcijanina całe jego życie. Każdy chrześcijanin jest powołany przez post określić miarę swego chrześcijaństwa, miarę przynależności do Chrystusa, popatrzeć na swe życie w świetle Ewangelii i naprawić to, co wytyka mu sumienie.