Дзіцячы куточак

Дорогие читатели!

Любовь объединяет, учит пониманию, великодушию и милосердию. А зло, проникая в человеческое сердце, наполняет его жестокостью, нетерпимостью, гордыней, безразличием. Зло разрушает гармонию взаимопонимания, засевая семена вражды и недовольства. Чтобы лучше понять, почему так важна любовь и добро, прочитайте сказку.

На одной планете жил-был злой король. Он обижал детей и взрослых, всех ненавидел, был подлым и злобным тираном. Однажды в летний день король выглянул в окно и увидел у стен своего дворца странника, вокруг которого собралась толпа. Странник что-то рассказывал, и люди смеялись в ответ. Злому королю не нравились смех и радость. Он приказал стражникам схватить этого человека и заточить в темницу. Что и было сделано. День закончился, и король пошел спать. Удобно устроившись, он закрыл глаза. И уже сны начали разворачивать перед ним свои картинки, как вдруг король увидел странника. †

Паважаныя чытачы!

Божае Нараджэнне немагчыма ўявіць сабе без хораша упрыгожанай ёлкі і пранікнёнай урачыстай песні “Ціхая ноч, святая ноч…”

На мове палінезійскага народа маоры яе першая страфа гучыць так: “Маріэ тэпо, тапу тэ по…”, хрысціянам на Гаваях яна вядомая як “Похамау похэмолеле”, а жыхары Японіі запяваюць “Шіцукекі маянака”.
    Гісторыя гэтай песні вельмі незвычайная. Яна пачалася ў невялікім аўстрыйскім мястэчку Оберндорфе, размешчаным недалёка каля Зальцбурга, дзе працаваў вікарыем у касцёле імя Святога Мікалая малады святар Ёзэф Мор. У снежні 1818 года напярэдадні Божага Нараджэння адбылася вялікая непрыемнасць: мышы прагрызлі мяхі аргана, які павінен быў сваім гучаннем упрыгожыць святочную літургію Божага Нараджэння. Айцец Ёзэф Мор быў вельмі засмучаны. Перабіраючы розныя варыянты, ён прыйшоў да думкі, што становішча можа выратаваць урачыстая песня, якую можна было б выканаць без арганнага суправаджэння. Роспач абудзіла фантазію і вікарый склаў некалькі чатырохрадкоўяў. Мелодыю ўзяўся скласці арганіст і настаўнік музыкі з Арнсдорфа Франц Ксавер Грубер, якому малады вікарый прынёс свае вершы. Як апавядае легенда, Грубер, прачытаўшы твор святара, усклікнуў: “Ты знайшоў яго, гэта – гімн!”. Часу зусім не заставалася, няўхільна набліжалася калядная ноч і Грубер напісаў мелодыю, якая перажыла стагоддзі. 24 снежня 1818 года песня была выканана падчас каляднага набажэнства у касцёле імя Святога Мікалая. Ёзэф Мор іграў на гітары і выконваў партыю тэнара, а Франц Грубер - партыю баса. Новая песня кранула сэрцы вернікаў. Праз некалькі дзён Карл Маўрахер, вядомы ў тых месцах арганны майстар, прыйшоў у касцёл імя Святога Мікалая і перапісаў новы калядны гімн. З гэтага дня песня пачала сваё трыумфальнае шэсце па Аўстрыі, па суседняй Германіі і доўгі час лічылася цірольскай народнай песняй невядомага паходжання. †

Паважаныя чытачы!

Божае Нараджэнне дало пачатак эры хрысціянства – эры любові і прабачэння. Езус узяў на сябе нашыя грахі, штодзённа нам прабачае і запрашае нас удзельнічаць у таямніцы свайго адкуплення. Я запрашаю кожнага з Вас на хвілінку адарвацца ад штодзённых спраў і паспрабаваць усвядоміць глыбокае значэнне і вартасць калядных традыцый і сімвалаў вігілійнай вячэры.

- Калядная вячэра – напамін пра агапу (са ст.- грэчаскага - агампэ, агампа) агульную трапезу хрысціян першых стагоддзяў, якую называлі “вячэрай любові”. Агапэ – адна з асноўных дабрадзейнасцяў, неназойлівая, ахвярная, міласэрная любоў да бліжняга. Адсюль пайшла традыцыя ставіць дадатковы сталовы прыбор для самотных, пакінутых, вандроўцаў.
    - Аплатка ( лац. oblatum – ахвярны) – cімвал згоды, пагаднення, прабачэння крыўдаў, хлеб Таго, Хто прынёс супакой людзям добрай волі.
    - Стол, накрыты белым абрусам – cімвал алтара. Белы абрус нагадвае пялёнкі, якімі Марыя спавівала Народжанага Езуса. Белы колер таксама з’яўляецца cімвалам чысціні намераў, святасці тых, хто садзіцца вакол стала за ўрачыстую калядную вячэру. †

Кожная хвіліна нашага жыцця – гэта бязмерная каштоўнасць.
Час – гэта вялізны капітал, які вельмі хутка вычэрпваецца.
І ён можа быць выдаткаваны ўдумліва, з любоўю, дабрынёй, велікадушнасцю, а можа быць выкарыстаны бессэнсоўна, пуста і бязмэтна. Кожнага з нас акружаюць людзі: блізкія, знаёмыя, сябры, калегі па працы.
І ў кожнае імгненне жыцця можна дарыць ім цяпло, каханне, разумець іх і быць ветлівымі з імі, каб потым не шкадаваць аб тым, што не паспелі гэтага зрабіць. Не здолелі сказаць блізкаму чалавеку аб чымсьці важным. Памятайце, кожны чалавек можа нечакана адысці за мяжу нашага зямнога жыцця. Спяшайцеся любіць! Прыгадайце сабе гэтыя словы ў моманты, калі злуецеся на кагосьці. Любіце, бо часу так мала… †

Лістапад – месяц, калі мы ўспамінаем асаблівым чынам пра памерлых. Мы прыходзім на іх магілы, ставім свечкі, памятаючы і молячыся за іх. І ў кожнага з нас мімаволі ўзнікае думка пра ўласную смерць. Кагосьці гэта думка палохае панічна, а кагосьці пакідае ў супакоі духа і ў надзеі на Таго, чыё Імя - Міласэрнасць. Часцей за ўсё мы ўцякаем ад думак пра непазбежнасць смерці. Так адбываецца, таму што ў нашай свядомасці смерць пераплятаецца з трагічнай несправядлівасцю, пустэчай, бессэнсоўнасцю, невядомасцю.
    Ці зможам мы, кіруючыся ўласнымі страхамі, убачыць сэнс у апошняй падзеі нашага зямнога жыцця – у смерці?..
    Таму нам варта паглядзець на жыццё праз прызму смерці і тады яго мы ўбачым у новым ракурсе: як шлях, напоўнены адмысловай дынамікай адказнасці. Але гэта адбываецца толькі ў тым выпадку, калі чалавек успрымае сваю смерць не як тупік, а як “дзверы”, як “прастору”, праз якую ён уваходзіць у Жыццё. Сутнасць параўнання смерці з дзвярамі заключаецца ў тым, што яны адкрываюць нам доступ да чагосьці. Сэнс смерці надае тое, што пачынаецца за яе парогам. Можа быць, мы зможам інакш успрыняць жыццё пасля смерці, калі паглядзім на смерць як на Жыццё пасля жыцця. Жыццё – вынік “смерці” для народжанага дзіцяткі (яно памірае адносна матчынага ўлоння і нараджаецца для свету). Мне ўспамінаецца прыпавесць-фантазія невядомага аўтара пра гутарку двух немаўлятаў у матчыным улонні. Хацелася б падзяліцца ёю з Вамі, можа быць, яна адкрые Вам новае бачанне смерці ў перспектыве жыцця. †