ГРОДНА
Нядзеля,
19 мая 2024 года |
Дзіцячы куточак
Дзьмухавец
Нядаўна, чытаючы нейкую кнігу, я натыкнулася на апісанне дзьмухаўца. Здавалася б, што нічога цікавага нельга даведацца пра гэтую звычайную кветачку, якая расце проста пад нагамі. Але, чытаючы радок за радком, я ўсё больш здзіўлялася.
Бог, ствараючы дзьмухавец, не толькі паспрабаваў зрабіць яго прыгожым і вясёлым. Ён агарнуў велізарным клопатам маленькае насенне гэтай раслінкі.
Вы ўсе добра ведаеце, як цвіце дзьмухавец: гэта ярка-жоўтая кветка, якую вельмі любяць дзеці. Усе Вы, напэўна, не раз плялі вянкі з дзьмухаўцоў, рабілі свістулькі з яго сцяблінак. Некаторыя гаспадыні гатуюць салат з дзьмухаўцоў і нават вараць варэнне. Калі дзьмухавец адцвітае, яго галоўка становіцца падобнай на белы пушысты шарык, бо пялёсткі ператвараюцца ў “парашуцікі”, да якіх прымацавана насенне. Неверагодна, што гэтыя малюсенькія зярняткі з’яўляюцца аб’ектам вялікага клопату нашага Стварыцеля. †
Бог, ствараючы дзьмухавец, не толькі паспрабаваў зрабіць яго прыгожым і вясёлым. Ён агарнуў велізарным клопатам маленькае насенне гэтай раслінкі.
Вы ўсе добра ведаеце, як цвіце дзьмухавец: гэта ярка-жоўтая кветка, якую вельмі любяць дзеці. Усе Вы, напэўна, не раз плялі вянкі з дзьмухаўцоў, рабілі свістулькі з яго сцяблінак. Некаторыя гаспадыні гатуюць салат з дзьмухаўцоў і нават вараць варэнне. Калі дзьмухавец адцвітае, яго галоўка становіцца падобнай на белы пушысты шарык, бо пялёсткі ператвараюцца ў “парашуцікі”, да якіх прымацавана насенне. Неверагодна, што гэтыя малюсенькія зярняткі з’яўляюцца аб’ектам вялікага клопату нашага Стварыцеля. †
Анна Віткоўская
19 мая 2013
|
У адзін з суботніх дзянькоў цётка Яся зноў наведала пляменнікаў. Быў пахмурны дзень, і настрой у хаце таксама быў нейкі пахмурны: справы неяк ва ўсіх не ладзіліся, сум і апатыя загасцілі ў сэрцах. Тата ўсю хату падняў да гары нагамі ў пошуках сваёй ранішняй газеты, а калі знайшоў, убачыў у ёй велізарную дзіру ў форме танка. Менавіта з-за яе ён пачаў сварыцца на хлопчыкаў. Мама злавалася на тату яшчэ са ўчарашняга вечара, таму што ён ужо ў каторы раз позна вярнуўся з працы і не патэлефанаваў. А яна, як заўсёды, вельмі хвалявалася. Максім пасварыўся з Алегам, высвятляючы, каму ж першаму прыйшла ідэя выразаць танк з новай татавай газеты. Анютка злавалася на маму, таму что яна замест таго, каб глядзець цікавы мульцік, павінна была зноў мыць посуд. †
Ганарлівы Міхась
У той вечар мама, тата, бабуля і малодшы брацік Міхася, як і заўсёды, займаліся кожны сваёй справай: тата перагортваў нататнік са сваімі запісамі, мама штосьці падлічвала на калькулятары, бабуля шыла, малодшы брацік маляваў, а Міхась з захапленнем чытаў кнігу. І вось, брацік працягнуў Міхасю аркуш паперы. †
Самая моцная зброя
“Ну і што з імі рабіць?” – разважала цётка Ліда, размешваючы цукар у кубку з кавай і паглядаючы на сваіх пляменнікаў.
Паўлік і Максім не маглі спакойна сядзець на месцы, увесь час сварыліся і пакрыквалі адзін на аднаго. Пакуль цётка Ліда намазвала джэмам кавалак булачкі для іх сястрычкі Ані, за сталом адбылася сапраўдная вайна.
– Ну, хопіць, так справа не пойдзе, – строга сказала цётка. – Максім, ты ж старэйшы, як табе не сорамна? Навошта ты стукнуў Паўліка? Я ўсё бачыла.
– А ён першы пачаў. Сядзіць і абзываецца.
– Не, ён першы, – захныкаў Паўлік.
– А я чула, як Паўлік Максіма абзываў дрэннымі словамі, – паведаміла Аня.
– Паўлік, гэта праўда? – спытала цётка Ліда. †
Чароўная кветачка
Даўным даўно ў адной вёсцы ў вялікай хаце каля самага лесу жыла са сваімі бацькамі дзяўчынка Стася. Гэта была самая звычайная дзяўчынка, добрая і прыгожая. Але адрознівалася яна ад іншых дзяцей тым, што нічога не хацела рабіць проста так. Калі вучыла ўрокі, то абавязкова толькі за цукеркі, калі дапамагала па хаце, то толькі за якую-небудзь новую цацку. У школе яна таксама сябравала з дзецьмі, каб вытаргаваць штосьці карыснае і патрэбнае для сябе.
Школа, дзе вучылася Стася, знаходзілася ў іншай вёсцы, і ісці да яе трэба было па вельмі вузенькай лясной сцяжынцы. †
Школа, дзе вучылася Стася, знаходзілася ў іншай вёсцы, і ісці да яе трэба было па вельмі вузенькай лясной сцяжынцы. †
Як Джоні трапіў у бяду
Джоні – маленькае ільвяня – гуляў па афрыканскай саванне, атрымліваючы асалоду ад цёплых сонечных промняў. Джоні гарэзліва падскокваў і збіваў з галінак дрэў кропелькі, пакінутыя свежым ранішнім дожджыкам, любаваўся рознакаляровымі матылькамі і спрабаваў злавіць сонечных зайчыкаў, якія раз-пораз мільгалі паміж кустамі. Джоні нікога не баяўся ў саванне, бо ён быў у сябе дома і не меў ворагаў. Ды і хто захоча наклікаць на сябе непрыемнасці з боку каралеўскай сям’і львоў?
Джоні бег, спяваючы вясёлую песеньку. Ён і не заўважыў, як наступіў усімі чатырма лапкамі на свежыя галінкі, што прыкрывалі глыбокую яму – пастку, зробленую паляўнічымі.
– А-а-а! – закрычаў Джоні, валячыся ўніз. Ён разоў пяць перакуліўся ў паветры, пакуль не стукнуўся ілбом аб дно ямы, а зверху на яго пасыпалася лістота з галінак, якія прыкрывалі яе.
– Дапамажыце! Выратуйце! – з усіх сіл крычаў Джоні.
Першым яго пачуў даўганогі страус. Ён падышоў да ямы і зазірнуў у яе.
– Джоні, гэта ты? – спалохаўся ён. – Малодшы каралеўскі сын! Вось бяда!
– Паклічце, калі ласка, маіх маму і тату, – жаласна папрасіў Джоні. – Самому мне не выбрацца з ямы.
Страус ведаў, што адразу пасля абеду львы спяць, і яны не любяць, калі іх турбуюць. Але нічога не зробіш, трэба дапамагчы Джоні. І страус вельмі хутка пабег, каб паклікаць бацькоў Джоні. †
Джоні бег, спяваючы вясёлую песеньку. Ён і не заўважыў, як наступіў усімі чатырма лапкамі на свежыя галінкі, што прыкрывалі глыбокую яму – пастку, зробленую паляўнічымі.
– А-а-а! – закрычаў Джоні, валячыся ўніз. Ён разоў пяць перакуліўся ў паветры, пакуль не стукнуўся ілбом аб дно ямы, а зверху на яго пасыпалася лістота з галінак, якія прыкрывалі яе.
– Дапамажыце! Выратуйце! – з усіх сіл крычаў Джоні.
Першым яго пачуў даўганогі страус. Ён падышоў да ямы і зазірнуў у яе.
– Джоні, гэта ты? – спалохаўся ён. – Малодшы каралеўскі сын! Вось бяда!
– Паклічце, калі ласка, маіх маму і тату, – жаласна папрасіў Джоні. – Самому мне не выбрацца з ямы.
Страус ведаў, што адразу пасля абеду львы спяць, і яны не любяць, калі іх турбуюць. Але нічога не зробіш, трэба дапамагчы Джоні. І страус вельмі хутка пабег, каб паклікаць бацькоў Джоні. †
Фіялка і падснежнік
“Любоў доўгацярплівая, любоў ласкавая, не зайздросціць, любоў не пыхлівая, не ганарыцца, не бессаромная, не шукае свайго, не гневаецца, не памятае зла, не радуецца несправядлівасці, але радуецца разам з праўдай. Усё зносіць, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, усё церпіць” (1 Кар 13, 4-7).
Прайшла зіма. Яшчэ дзе-нідзе заставаўся ляжаць снег, а сярод маладой травы ўжо сталі з’яўляцца першыя кветкі. Побач з белым падснежнікам з’явіўся маленькі парастак. Ён рос з кожным днём усё вышэй і вышэй, пакуль не ператварыўся ў прыгожую фіялетавую кветачку. Гэта была фіялка. Прачнуўшыся, яна раскрыла свае пялёсткі і стала са здзіўленнем і захапленнем аглядацца. Спачатку яна ўбачыла далікатна-блакітнае неба з белымі аблокамі. Потым доўга глядзела на цёплае яркае сонца, якое лашчыла сваімі промнямі ўсё навокал. І раптам побач з сабой яна заўважыла цудоўную белую кветку.
– Як цябе завуць? – спытала яна свайго суседа. †
– Як цябе завуць? – спытала яна свайго суседа. †
Наступныя артыкулы...
Старонка 18 з 29:
Літургічны каляндар
Адзначаем
імяніны: | |
Да канца года засталося дзён: 227 |
Чакаем Вашай падтрымкі
Дарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.