Дзіцячы куточак

Трывае Адвэнт – радасны час чакання прыйсця Пана. Адна з самых прыгожых традыцый гэтага перыяду – запальванне чатырох свечак у вянку з яловых галінак. Звычайна тры свечкі чырвонага або фіялетавага колеру, а адна з іх, чацвёртая, бывае ружовай. Што ж яны азначаюць і чаму іх менавіта столькі? У першую нядзелю Адвэнту ўрачыста запальваецца першая свечка, якая называецца Свечкай прароцтваў. Яна сімвалізуе біблейскія прадказанні, што папярэднічалі з’яўленню Збаўцы – Езуса Хрыста. Другая свечка запальваецца ў другую нядзелю Адвэнту. Гэта Бэтлеемская свечка, названая так у памяць аб падарожжы Марыі і Юзафа ў старажытны горад і нараджэнні там Езуса. Трэцяя свечка – Свечка пастухоў – гарыць у вянку ад трэцяй нядзелі Адвэнту. Яна прысвечана пастухам, якія з дапамогай анёлаў першымі прыйшлі пакланіцца Дзіцяці. Чацвёртая завецца Свечкай анёлаў. Запальваецца ў нядзелю напярэдадні Божага Нараджэння. Сімвалізуе Боскую сутнасць Збавіцеля. †

Большасць людзей у дарослым узросце ствараюць сем’і. Знаходзяць блізкага чалавека, жывуць з ім у любові і ўзаемаразуменні, разам нараджаюць і выхоўваюць дзяцей, цешацца іх поспехам, перадаюць свае веды і вопыт...
    На працягу многіх тысяч гадоў людзі нараджаюцца, затым сталеюць, старэюць і паміраюць. Дзякуючы з’яўленню на свет дзяцей пакаленне людзей аднаўляецца. За нашчадкамі – будучыня чалавецтва! Калі б дзеці на нараджаліся, чалавечы род спыніўся б.
    Сярод шматлікіх народаў і народнасцей, якія жывуць на планеце, ёсць настолькі малалікія, што ім у бліжэйшы час пагражае знікненне (асабліва калі з пакалення ў пакаленне нараджаецца ўсё менш і менш дзяцей). Таму вельмі важна, каб былі нашчадкі. Дзеці не толькі прыносяць радасць сваім бацькам, бабулям і дзядулям, але і даюць упэўненасць у будучыні народа і чалавецтва ў цэлым. †

Паміраюць не толькі людзі. Свет уладкаваны так, што ўсё калі-небудзь знікае: жывёлы, расліны, такія нябесныя целы, як зоркі. У канцы свайго шляху яны перастаюць існаваць, выбухаючы або згасаючы.
    Хрысціяне вераць, што ў людзей пасля смерці пачынаецца вечнае жыццё. І калі яны робяць дабро і жывуць сумленна, то пасля зямной вандроўкі іх душа трапляе на нябёсы, дзе не бывае ні гора, ні пакут. Такое жыццё называюць вечным шчасцем.
    А зараз уяві на хвілінку, што раптам Табе падарылі несмяротнасць. І што тады будзеш мець 100, 200, 500 і нават больш гадоў. Ці не захочаш Ты сталець, расці? У адваротным выпадку можна назаўжды застацца сямігадовым або дзесяцігадовым дзіцём, вучыцца ў адным і тым жа класе, праходзіць адну і тую ж праграму. Напэўна, гэтага зусім не хочацца. Таму Бог і зладзіў усё самым мудрым чынам. †

Здравствуй, Маленький Друг! Наверняка, Тебе не раз приходилось слышать, что у кого-то душа радуется или плачет, болит или поет... Это маленькие звоночки, к которым нужно прислушиваться. Они сигнализируют о том, что внутри человека что-то происходит, а именно – зарождаются чувства.

Чувства – удивительный Божий дар. И если удастся с ними подружиться, жить станет намного проще и веселее. Не нужно делить чувства на хорошие и плохие. Любое ощущение, которое мы испытываем, подсказывает, как поступить в той или иной ситуации, помогает лучше понять себя и других. Смотри, как это происходит. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! Напэўна, у Тваім жыцці здараліся сітуацыі, калі было цяжка пакорліва прыняць сваю долю. З вуснаў гучалі нараканні, бо здавалася, што Бог пасылае выпрабаванні несправядліва і незаслужана. Але ўся справа ў тым, што Усемагутны ніколі не памыляецца і лепей ведае, чаго мы патрабуем. Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, як часам няпроста зразумець Божую волю.

Жорсткі шторм, які разгуляўся ў адкрытым акіяне, пусціў на дно карабель. Стыхія не пашкадавала нікога, акрамя аднаго чалавека. Ацалелы, ён ачуўся на досвітку, выкінуты хваляй на бераг.
    Чалавек выйшаў на сушу ў надзеі знайсці людзей, але хутка вярнуўся да таго месца, з якога пачаў шлях. Аказалася, што ён апынуўся на невялікім востраве, які “згубіўся” у бязмежным акіяне. Людзей тут не было. Чалавек застаўся адзін.
    І тады ён змайстраваў сабе хаціну з галінак і абломкаў карабля. Кожны дзень маліў Бога, каб той паслаў яму выратаванне. Але праходзілі дзень за днём, тыдзень за тыднем, месяц за месяцам, а чалавек па-ранейшаму заставаўся ў адзіноце.
    Аднойчы, правёўшы цэлы дзень у пошуках пражытку, чалавек вярнуўся да свайго ўбогага жылля і ўбачыў на яго месцы папялішча. Хаціна ператварылася ў дымныя вуголлі. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! У жыцці часам здаецца, што бацькі адрасуюць у Твой бок зашмат настаўленняў: іх сотні, а Ты адзін. Як з імі ўсімі зладзіць? Іншы раз не хапае сіл і жадання, каб адолець хоць палову з іх. Але да бацькоў усё ж трэба прыслухоўвацца, бо яны маюць рацыю.
   
    Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, як усякія павучанні не мінаюць бясследна.

Прыйшоў аднойчы сын да бацькоў і кажа:
    – Тата і мама, каторы раз я слухаю вашы заўвагі, але выправіцца не магу.
    Якая тады карысць вучыцца ў вас, калі я зноў і зноў памыляюся?
    Бацька ўважліва паглядзеў на сына і адказаў:
    – Мой даражэнькі, вазьмі два гаршкі – адзін з мёдам, а другі пусты.
    Хлопец так і зрабіў.
    – А цяпер, – сказаў бацька, – пералі некалькі разоў мёд з аднаго гаршка ў іншы.
    Сын паслухаўся.
    – Зараз заглянь у пусты гаршчок. Адчуваешь, як пахне мёдам?
    Хлопец паглядзеў на яго і кажа:
    – Ойча, пахне вельмі прыемна. Дарэчы, крыху густога мёду засталося на донцы...
    – Вось так і нашыя павучанні асядаюць у тваёй душы, – сказала мама. – Калі ты засвоіш у жыцці хоць частку таго, чаму мы цябе вучым, Бог па міласці сваёй запоўніць недахоп і ўратуе тваю душу. Бо і зямная гаспадыня не сыпле перац у гаршчок, які пахне мёдам. Так і Бог не пакіне цябе, калі захаваеш у душы хоць пачатак праведнасці. †