Дзіцячы куточак

Божа, я прашу не аб цудах і не аб міражах, а аб сіле на кожны дзень. Навучы мяне «мастацтву» маленькіх крокаў. Зрабі мяне назіральным і вынаходлівым, каб у неаднастайнасці будняў своечасова засяродзіцца на адкрыццях і вопыце, якія мяне ўсхвалявалі. Навучы мяне правільна распараджацца часам майго жыцця. Падары мне тонкае пачуццё, каб адрозніваць першараднае ад другараднага. Я прашу аб сіле для страманасці і меры, каб па жыцці я не лунаў і не спаўзаў, а разумна планаваў свой дзень, мог бы бачыць вяршыні і далі, і хоць зрэдку знаходзіў бы час для асалоды мастацтвам. Дапамажы мне зразумець, што мары не могуць быць дапамогай: ні мары пра мінулае, ні мары пра будучыню. Дапамажы мне быць тут і цяпер і ўспрыняць гэтую хвіліну як самую важную.
    Усцеражы мяне ад наіўнай веры, што ўсё ў жыцці павінна быць гладка. †

Маленькае птушаня, якое выляцела нядаўна з гнязда, з цікавасцю пазнавала навакольны свет. Яно было вельмі цікаўнае. Кожны вечар птушаня вярталася ў шпакоўню і распытвала маму пра тое, што бачыла і чула.
    Аднойчы маленькі шпачок спытаўся ў мамы:
    - Мама, а што такое - любоў? Я ўжо некалькі разоў пра яе чуў, але ніяк не магу яе ўбачыць. Дзе яна?
    - Яна - навокал, - адказала мама-шпачыха, - ты проста яшчэ не навучыўся яе распазнаваць.
    - А ты мяне навучыш?
    - Вядома, навучу, - усміхнулася мама. - Заўтра ўважліва запамінай усё, што ты ўбачыш. А ўвечары мне ты раскажаш. Паглядзім, ці не сустрэнеш ты любоў?
    - Але я яшчэ - малы і не магу далёка лятаць, - засмуціўся шпачок.
    - Каб заўважыць любоў, неабавязкова далёка лятаць. Яна - усюды, як паветра. Табе не прыдзецца, нават, пакідаць двор!
    На наступны дзень маленькі быў асабліва ўважлівы. Ён запамінаў усё, што бачыў, і з нецярпеннем чакаў вечара, каб расказаць пра гэта маме. Калі сонца стала хіліцца за вершаліны высокіх дрэў на суседнім двары, птушаня вярнулася дахаты.
    - Ну што, - спытала яго мама, - як прайшоў дзень?
    - Я быў вельмі ўважлівы, - адказаў шпачок, але нідзе не сустрэў любові. - Заўсёды. Таму што любоў ніколі не канчаецца! †

Прапаную Вам апавяданне пра маленькую блакітную кветачку з залацістым сэрцайкам у сярэдзіне. Гэтую кветачку называюць незабудкай.
    Калі я была зусім маленькая, то мая бабуля брала мяне з сабою на сенажаць. Бабуля працавала, а я гуляла каля вялікай канавы, якая засталася пасля асушэння тутэйшай некалі забалочанай зямлі. Па краях гэтай канавы расло мноства самых буйных і прыгожых незабудак. Я не магла нагледзецца на іх і не магла нарадавацца. Мне здавалася, што незабудкі глядзяць на мяне сваімі блакітнымі вочкамі і кажуць: “Не забудзься пра мяне!” “А можа гэтыя кветачкі гавораць на невядомай нам мове?” – пыталася я ў бабулі.
    Мая бабуля – незвычайна добрая, сардэчная і глыбока веруючая хрысціянка. Яна любіла чытаць Святое Пісанне і ведала шмат займальных прытчаў. Аднойчы, калі я задала ёй пытанне: “Ці не гавораць пра штосьці незабудкі?” - яна адказала мне так: “Ведаеш, набожныя людзі распавядаюць, што аднойчы кветкі гаварылі, і лепей за ўсіх прамовіла твая любімая блакітная кветачка”. “Раскажы мне, бабуля, што гэта за слова такое - “незабудка?” – спытала я. “Добра,унучанька, – адказала бабуля, якая вельмі любіла мяне, — слухай і не сваволь, пакуль я буду расказваць”. †

Так, людзі - неразумныя, непаслядоўныя і эгаістычныя.
    І ўсё ж любі іх!
    Калі ты робіш дабро, людзі абвінавацяць цябе ў затоенай карысці і сябелюбстве.
    І ўсё ж рабі дабро!
    Тое, што ты ствараў гадамі, можа абрушыцца ў адно імгненне.
    І ўсё ж стварай!
    Людзі маюць патрэбу ў дапамозе, але яны ж стануць папракаць цябе за яе.
    І ўсё ж дапамагай людзям!
    Аддай свету ўсё самае лепшае, што маеш, і атрымаеш жорсткі ўдар.
    І ўсё ж аддай свету самае лепшае, што ёсць у цябе!

Цяжка знайсці чалавека, якому невядома пачуццё крыўды. Дзіця, пачынаючы з маленства, крыўдзіцца на таго, хто адбірае ў яго цацку. Чалавек расце, і колькасць крыўд таксама ўвесь час памнажаецца. Крыўды забываюцца, але нікуды не знікаюць. Яны назапашваюцца і паволі руйнуюць жыццё: узаемаадносіны з людзьмі, з Богам і з самім сабой. Крыўда - дэструктыўнае пачуццё, яна раз’ядноўвае людзей, атручвае горыччу душу таго, хто яе носіць. Да таго ж парушаецца ўсё наша хрысціянскае жыццё: мы не можам спадзявацца на прабачэнне нашых грахоў Богам, калі не ўмеем прабачаць усім духоўным даўжнікам, якія пакрыўдзілі нас і таму як бы абавязаны нам. Адзіны шлях да таго, каб спыніць згубны ўплыў крыўды на жыццё - прабачыць. У рускай мове прабачыць – простить – слова, утворанае ад слова просто. Задумайцеся, прабачыць - гэта значыць спрасціць, вызваліць сваё сэрца ад цяжару крыўдаў, прэтэнзій, расчараванняў. †

Перыяд Вялікага посту – час успаміну пра пакуты i смерць Езуса, калі каталіцкі Касцёл заклікае нас узмоцненай малітвай і постам наблізіцца да радасці Змёртвыхпаўстання Пана.
    Уваскрэсенне Хрыста. Да гэтай вялікай падзеі павінны падрыхтавацца нашыя душа і цела. Пост не з’яўляецца павіннасцю ці пакараннем. Яго варта разумець як выратавальны сродак, свайго роду лячэнне для кожнай чалавечай душы. Лягчэй і плённей можна пасціць, калі разглядаць пост як нейкі адмысловы педагагічны перыяд у той Божай школе, чым з’яўляецца для хрысціяніна ўсё яго жыццё. Кожны вернік закліканы з дапамогай посту вызначыць меру свайго хрысціянства, меру дачынення да Хрыста, паглядзець на сваё жыццё ў святле Евангелля і выправіць тое, у чым папракае сумленне.