ГРОДНА
Пятніца,
08 лістапада
2024 года
 

Дзіцячы куточак

Сонечнае зацьменне

Дзіцячы куточак

Езус сказаў сваім вучням: “Прасіце, і будзе дадзена вам; шукайце, і знойдзеце; стукайце, і адчыняць вам. Бо кожны, хто просіць, атрымлівае; хто шукае, знаходзіць; і хто стукае, таму будзе адчынена”.
    (Мц 7, 7-8)
Увесь лес цешыўся цёплай і сонечнай раніцай. Птушкі захапляліся сонейкам, гучна спявалі яму свае вясёлыя песні, а матылькі і кветкі выхваляліся перад ім сваімі пярэстымі ўборамі. Усім хацелася, каб сонейка даўжэй заставалася на небе і не хавалася за аблокі. Раніцай у сонечных промнях усім было так прыемна і радасна, што ніхто ў лесе зусім не заўважаў ледзь чутныя ўсхліпванні ў густой траве. І толькі сонца раптам адчула, што да яго хтосьці звяртаецца ў малітве і чамусьці ўсім сэрцам просіць перастаць свяціць.
 

Як выбраць школу?

Дзіцячы куточак

Па іхніх пладах пазнаеце іх. (Мц 7, 16)
Бацькі выбралі для сына найлепшую, як ім здавалася, школу. У ёй было добрае абсталяванне, высокаадукаваныя настаўнікі, дзеці з прывілеяваных сем’яў. Раніцай дзед павёў унука ў школу. Калі яны ўвайшлі на падворак, да іх падбеглі іншыя дзеці.
   – Які недарэчны і брыдкі дзед, – засмяяўся адзін хлопчык.
   – Гэй, ты, таўсцяк, – закрычаў другі.
   Дзеці крычалі і скакалі вакол дзеда і ўнука. Тут празвінеў званок, які абвясціў пачатак урока, і дзеці пабеглі ў клас. Дзядуля рашуча ўзяў унука за руку і выйшаў на вуліцу.
   – Ура, я не пайду ў школу! – узрадаваўся хлопчык.
   – Пойдзеш, але не ў гэтую, – адказаў дзед. – Я сам знайду табе школу.
   

Унікальны збанок

Дзіцячы куточак

У адной жанчыны было два вялікіх гліняных збанкі. Адзін з іх быў з трэшчынай, праз якую палова вады па дарозе ад крыніцы да вёскі выцякала, а другі збанок быў цэлы.
    Два гады жанчына пры­но­сіла сваім аднавяс­коўцам толькі паўтара збанка вады. Вядома ж, цэлы збанок ганарыўся сваімі дасягненнямі. А трэснутаму збанку было вельмі сорамна з-за сваёй недасканаласці. Ён быў вельмі няшчасны, таму што мог рабіць толькі палову таго, для чаго быў прызначаны.

    Аднойчы ён загаварыў з жанчынай:
    – Мне сорамна за сябе і я хачу папрасіць у цябе прабачэння.
    – Чаму табе сорамна?
   

Заяц-скакун

Дзіцячы куточак

“Навучыцеся рабіць дабро” (Ic 1, 17а)
Жыў-быў у адным лесе заяц. Скакаў ён цэлымі днямі па зялёных сцяжынках, ласаваўся морквай на палях, ганяў матылькоў каля звонкага раўчука. А калі стамляўся, адпачываў на мяккім моху пад рабінай. Добра было зайчыку ў лесе. Аднойчы раніцай паскакаў ён на высокі ўзгорак, каб паглядзець, як сонца з-за лесу ўстае.
    Раптам зайчык заўважыў, што з узгорка насустрач яму ляціць сінічка і трымае ў дзю­бе штосьці цяжкае. Падляцела яна да зайчыка, прысела і акуратна палажыла на зямлю жолуд.
    – Сінічка, навошта табе гэ­ты жолуд, ты ж іх не ясі? – здзівіўся заяц.
    – Гэта падарунак, ласунак для вавёркі.
    – Вось яно як! Падарункі можна дарыць проста так? – здзівіўся зайчык-скакун. Яму ніколі нічога не дарылі, ды і ён нікому ніколі падарункаў не рабіў.
    І толькі зайчык вырашыў скакаць далей, як перад ім, адкуль ні вазьміся, з’явіўся крот і працягнуў яму сакавіты ліст канюшыны:
    – Трымай! Я для цябе прызапасіў. Ты тут штораніцы бегаеш, я вырашыў зрабіць табе прыемнае.
   

Самая вялікая радасць у жыцці

Дзіцячы куточак

Жыў-быў маленькі хлопчык Міхась. Ён быў вельмі сумны, таму што ўсе займаліся толькі сваімі справамі і ніхто не хацеў лічыцца з ім.
   Адзінымі радаснымі днямі былі толькі тыя дні, калі блізкія дарылі яму падарункі. Але праходзіла трохі часу, і радасць ад падарункаў чамусьці знікала.
   І вось, аднойчы познім вечарам, калі хлопчык ужо быў у ложку, ён пачуў лёгкі шум. Ён яшчэ нават не паспеў спалохацца, як перад ім з’явіўся маленькі анёл.
   – Хто ты? – спытаў Міхаська.
   – Я – анёл, які прыносіць радасць сумным дзецям.
   – Значыць, ты прынёс мне падарункі?! – узрадаваўся хлопчык.
   – Не, – адказаў анёл.
   Міхась раззлаваўся, а потым ізноў засумаваў.
   

Цярплівасць – ключ да радасці

Дзіцячы куточак

Дарагія сябры! Цярплівасці не хапае многім з нас. Часта вынікі здаюцца вельмі неістотнымі, а рух наперад ідзе настолькі павольна, што ў параўнанні з ім чарапаха здаецца балідам Формулы 1. Аднак, доўгая і карпатлівая праца ў адным кірунку – гэта ключ да поспеху.
Таму хачу расказаць Вам дзве невялікія прыпавесці, якія могуць дапамагчы зразумець мудрасць цярплівасці.
Цярплівы ганчар
Даўным-даўно жыў на свеце ганчар. І была ў яго мара – аднавіць забытую тэхналогію вытворчасці старажытнага глазураванага фарфору, які пераліваўся ўсімі колерамі вясёлкі.
   Год за годам ён цэлымі днямі сядзеў каля печы, спрабуючы розныя варыянты складу гліны. Але ўсе яго спробы заставаліся безвыніковымі.
   

Казка пра светлячка

Дзіцячы куточак

Аднойчы мама і маленькі хлопчык ішлі па ўскраіне лесу. Узяўшы ў сваю далоньку маленькага жучка, хлопчык зацікаўлена спытаў:
   – Матуля, што гэта за жучок?
   – Гэта светлячок. Нягледзячы на тое, што ён маленькі, ён можа выпраменьваць святло.
   Хлопчык здзівіўся і спытаў:
   – Як гэта?
   – Светлячок – гэта дзіця святла, але свеціца ён толькі ноччу. Калі іншыя жучкі спяць, ён асвятляе шлях тым, хто мае ў гэтым патрэбу. Светлячкоў не так многа, каб асвятліць ноч, але калі яны запальваюць свае ліхтарыкі, людзям здаецца, што гэта каштоўныя камяні, раскіданыя па зямлі.
   

Старонка 20 з 29:

Актуальны нумар

 

Каляндар 2022

Каляндар
«Слова Жыцця»
на 2022 год

Літургічны каляндар

 
green
Адзначаем імяніны:
Да канца года засталося дзён:  54

Чакаем Вашай падтрымкі

skarbonkaДарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.