Rozważania ze Słowem Bożym

Potem Jezus udał się za Jezioro Galilejskie, czyli Tyberiadzkie. Szedł za Nim wielki tłum, bo widziano znaki, jakie czynił na tych, którzy chorowali. Jezus wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swoimi uczniami.
    A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?». A mówił to wystawiając go na próbę.
    Wiedział, bowiem, co miał czynić. Odpowiedział Mu Filip: «Za dwieście denarów nie wystarczy chleba, aby każdy z nich mógł, choć trochę otrzymać». Jeden z uczniów Jego, Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Niego: «Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, lecz cóż to jest dla tak wielu?». Jezus, zatem rzekł: «Każcie ludziom usiąść!». A w miejscu tym było wiele trawy. Usiedli, więc mężczyźni, a liczba ich dochodziła do pięciu tysięcy. Jezus, więc wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym; podobnie uczynił z rybami, rozdając tyle, ile, kto chciał.
    A gdy się nasycili, rzekł do uczniów: «Zbierzcie pozostałe ułomki, aby nic nie zginęło».
    Zebrali, więc, i ułomkami z pięciu chlebów jęczmiennych, które zostały po spożywających, napełnili dwanaście koszów.
    A kiedy ci ludzie spostrzegli, jaki cud uczynił Jezus, mówili: «Ten prawdziwie jest prorokiem, który miał przyjść na świat».
   Gdy więc Jezus poznał, że mieli przyjść i porwać Go, aby Go obwołać królem, sam usunął się znów na górę. †

J 6, 1-15

Tak wiele analogii można znaleźć pomiędzy zachowaniami ludzi w czasach Jezusa a naszymi! Tak jak niegdyś ludzie skłonni byli obwołać królem Jezusa za to, że w cudowny sposób nakarmił ich do syta, tak i dziś nie trudno byłoby spotkać osoby szukające „proroków” rozdających chleb. A jeszcze lepiej, gdyby coś do chleba… Chociażby rybę. Pod tym względem ludzka natura pozostaje niezmienna. I trudno się dziwić. Ludzki wysiłek na tej ziemi ma na celu zdobycie środków utrzymania. Jeśli ktoś byłby gotów zapewnić nam to od ręki, to pewnie i dziś doskonale nadawałby się na władcę.
    Pan Jezus w swym działaniu nie ograniczał się do spraw doczesnych człowieka. Owszem, nie były Mu obce przyziemne potrzeby ludzi: ich zdrowie, pokarm, odzienie. To On nauczył nas modlić się: „Chleba naszego powszedniego daj nam dziś”. Ale to On był też Autorem słów zachęty: „Szukajcie wpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.”
    Może tutaj należy szukać przyczyn głodu, niedostatku w naszym świecie, niezadowolenia dzisiejszego człowieka: królestwo Boże staje się coraz odleglejsze. Za to znowu coraz więcej „proroków” niby to dbających o nasz dobrobyt.
    W Ewangelii nikt nie prosił Pana Jezusa o cud rozmnożenia chleba. Nikt go nawet nie oczekiwał. A jednak Zbawiciel zatroszczył się o głodnego człowieka. Karmiąc głodnych nie miał jedynie na celu napełnienie pustych żołądków.

Ks. Jarosław Hrynaszkiewicz