Dialog dwóch kochających serc w takich rodzinach wygląda mniej więcej tak: – Kochanie, szanuję twoją płodność, twoją fizjologię, twoją żeńską esencję, którą Bóg stworzył. – Kochanie, szanuję cię. Jestem wdzięczna, że akceptujesz mnie tą kobietą, którą Bóg mnie stworzył.
    – Kochanie, nie chcę, żebyś żyła w strachu przed poczęciem, a jednocześnie w strachu przed intymnością małżeńską.
    – Kochanie, szczerze się cieszę, że nasza intymność jest otwarta, bez strachu i przeszkód, czekam na nasze spotkania i chcę być z tobą w jedności duszy i ciała.
    – Moja żono, kocham cię, więc nie pozwolę ci zaakceptować tego, co zabija twoją płodność i kobiecość.
    – Mój mężu, dziękuję, że troszczysz się o mnie, o moje zdrowie, czuję to i bardzo to doceniam. – Kochanie, biorę odpowiedzialność za każde nasze poczęte dziecko, szanuję je i chcę, aby przyszło w najlepszym czasie dla naszej rodziny.
    – Kochanie, obok ciebie czuję się jak prawdziwa kobieta, ponieważ mogę być słaba, oddając ostatnie słowo w rozwiązywaniu ważnych problemów w twoje silne ręce.
    – Jedyna moja, ufam ci bezgranicznie i oddaję ci moją duszę i ciało.
    – Jedyny mój, ufam ci bezgranicznie i oddaję ci moją duszę i ciało.
   
    Życie w zgodzie ze sobą i planem Stwórcy jest radością na całe życie, która zwielokrotnia miłość, zaufanie i szacunek. Ale dlaczego, skoro wszystko jest tak piękne i wspaniałe, niewiele rodzin wybiera tę radość na całe życie?
    Po pierwsze, strach przed odpowiedzialnością. Trudno jest wziąć odpowiedzialność za swoje życie, ponieważ wszystkie działania i wybory niosą konsekwencje – dobre i nie. Łatwiej jest żyć „zamykając oczy”, zrzucając odpowiedzialność na świat zewnętrzny. W końcu, jeśli nie biorę odpowiedzialności, konsekwencje mnie nie dotyczą. Jak często słyszę – „nie ma innego wyboru niż antykoncepcja”. Zaczynam tłumaczyć i spotykam się z tym, że osoba nie jest gotowa żyć własnym życiem, chce „jak wszyscy”, nie chce rozmawiać z małżonkiem, ponieważ jest przyzwyczajona. Zrobienie czegoś nowego polega na wyjściu ze „strefy komfortu” i spojrzeniu na swoje małżeństwo w prawdzie. Prawda jest zawsze jedna. Są dwie dorosłe osoby, które założyły rodzinę. Kochają jeden drugiego. Z ich miłości może powstać nowe życie. To fakt, jesteśmy tak stworzeni. Płodność małżeńska jest wspólna, lecz nie taka sama – to zdolność mężczyzny i kobiety do przekazywania życia. Jeśli nie wdawać się w szczegóły, to wspólna płodność trwa co najmniej 6 dni. Jest to czas, w którym małżonkowie mogą zostać rodzicami. Bóg wymyślił tak mądrze, że nie po każdym stosunku mąż i żona mogą zostać mamą i tatą. Należy tylko nauczyć się rozpoznawać oznaki płodności, które ciało daje kobiecie.
   
    Po drugie, aby nauczyć się metod rozpoznawania płodności i pewnie z nich korzystać, potrzeba czasu i wysiłku. Lecz dzisiaj ludzie nie mają czasu, ponieważ gdzieś się spieszymy, wykonywujemy jednocześnie kilka czynności, często żyjemy nieświadomie. Jeśli naprawdę jest coś dla nas ważne, to znajdziemy czas: na ulubiony film, spotkanie z przyjaciółmi, dpoczynek. Jeśli jednak nie rozumiemy na ile jest coś ważne, będziemy zwlekać lub uciekać. Tak więc nauka wymaga czasu, ponieważ należy zrozumieć, jak działa fizjologia płodności mężczyzny i kobiety, stopniowo odkrywać wszystkie tajemnice metody i wprowadzać je w życie. Jeśli chcemy nauczyć się prowadzić samochód, idziemy do szkoły nauki jazdy, uczymy się zasad ruchu drogowego, a następnie uczymy się z instruktorem na autodromie, w mieście, potem są egzaminy – i tylko wtedy, gdy pomyślnie je zdamy, możemy samodzielnie prowadzić samochód. Ucząc się metod rozpoznawania płodności, spotykamy się z jeszcze większą odpowiedzialnością niż prowadzenie samochodu. Spotykamy się z odpowiedzialnością wobec nowego życia. Aby nie była ciężarem, lecz radością, potrzeba czasu i konkretnych kroków w nauce.
    Bóg wzywa każde małżeństwo do szczęśliwego życia. Bóg wzywa każdego z nas do życia w zgodzie ze sobą, ze sobą nawzajem i z naturą. Bóg cudownie nas stworzył, abyśmy mogli żyć razem i cieszyć się z bycia razem w jedności duszy i ciała.