Co robić, gdy nie wiesz, co zrobić? Gdy poczucie zagubienia i strachu bierze górę nad rozsądkiem? Odpowiedź jest prosta: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą” (Mt 7, 7-8). †

   Jednak Jezus pyta również nas: „Czy wierzycie, że mogę to uczynić?” (Mt 9, 28). Bowiem „według wiary waszej niech wam się stanie!” (Mt 9, 29). Czy naprawdę ufasz Bogu? Czy nie umieszczasz Go we własnych, utworzonych schematach rozwiązywania swoich codziennych problemów? Czy nie ograniczasz Go jakimś swoim wykreowanym wizerunkiem Boga?
    „Myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – wyrocznia Pana” (Iz 55, 8). Dlatego rozwiązywanie trudnych problemów, spełnianie twoich najskrytszych pragnień może pójść nie po twojej myśli. Pozwól Bogu być innym, ponad twoje wyobrażenia, pozwól Mu, by przeprowadził cię przez nieznane! Pozwól pokazać ci Jego nieograniczoną miłość! Porzuciwszy dumę, przyjdź do Ojca, jak małe dziecko, z radością w oczach, z miłością i wiarą, wyciągnij swoje dłonie i... poproś. „Gdy którego z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą” (Mt 7, 9-11).
    Dla Boga nie ma nieistotnych problemów i drobiazgów. Jeśli coś jest dla nas ważne, to jest też ważne dla Niego. Każde nasze pragnienie, dążenie do czegoś to swego rodzaju nowy poziom, nowy etap, a także wzięcie odpowiedzialności za swoje życie. To dojrzewanie.
    Każdy rodzic chce pomóc swojemu dziecku zapoznać się z tym cudownym światem, do którego przyszedł, pomóc mu stać się sobą. I cieszy się z jego najmniejszych dokonanych kroków w kierunku tego, co jest nowe i nieznane. Weźmy na przykład dziecko, które próbuje wspiąć się na krzesło – dla niego jest to wielka góra. Zarówno mama, jak i tata klaszczą w dłonie małemu odważnemu dziecku, gdy osiąga upragniony szczyt.
    Nasz Niebiański Ojciec również patrzy na nas, gdy wspinamy się na nasze życiowe „Everesty” i również nas wspiera i wierzy w nas! Cieszy się, gdy wygrywamy. Bóg wzywa nas, abyśmy żyli w pełni, żyli w obfitości: „Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10, 10).
    Stan wątpliwości, zagubienia i strachu pojawia się, gdy przychodzi „złodziej”. Rodzimy się bez tych uczuć. Jesteśmy pełni energii, pragnień, ponieważ Ojciec stworzył nas takimi – dążącymi do miłości, do szczęścia, do czegoś lepszego i wyższego. „Złodziej” kradnie prawdę: o tobie, o ludziach, o świecie, o Bogu. I podrzuca swoje kłamstwo! Sprawia, że zaczynasz w to wierzyć i przenosić do własnego życia. A ta straszna nieprawda rozprzestrzenia się z niesamowitą prędkością: „Jestem zły!”, „Nie ma już dla mnie zbawienia i nadziei!”, „Na świecie nie ma dobrych ludzi!”, „Bóg mnie nie słyszy!” itp.
    To nie są myśli prawdziwego chrześcijanina i bardzo ważne jest, aby dostosować swoje myślenie do Bożego. „Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego” (Ps 50, 12).
    Oznacza to, że należy sprawdzać swoje myśli, czy są zgodne z Biblią: szukać i rozważać, co o tym mówi nasz Ojciec. I przenieść usłyszaną prawdę do swojego życia! Serce pokryte warstwą brudu, być może, tylko po raz tysięczny przyjmie prawdę. Ale to nie jest powód, by się poddać przyjacielu, ponieważ jest dobra wiadomość: „Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8, 31).