Jeziory – jedna z najstarszych miejscowości w okolicach Grodna. Osobna parafia powstała tu w 1676 roku.

Na placu miejscowości Jeziory obok siebie stoją cerkiew i kościół. Jest to ważny symbol pokoju religijnego, który panuje w naszym kraju. Tak było i ponad sześć wieków temu, gdy prawosławni i katolicy przybyli na obszary leśne i zaczęli przyswajać tereny puszczy, nazwaną grodzieńską.
    Jeziory to jedna z najstarszych miejscowości w okolicach Grodna. Wzmiankowana jest jeszcze pod koniec XIV wieku w raportach krzyżackich szpiegów, którzy planowali ataki na Wielkie Księstwo Litewskie i chcieli dowiedzieć się o szlakach znajdujących się w głębi naszego państwa. Parafia katolicka w tym czasie, w XV wieku, w Jeziorach jeszcze nie istniała, ale najprawdopodobniej istniała już kaplica filialna, należąca do kościoła farnego w Grodnie. †

Osobna parafia w Jeziorach powstała w 1676 roku. Kilka lat później wybudowano drewniany kościół Matki Bożej Różańcowej, a parafia otrzymała 212 dziesięcin ziemi z dóbr królewskich. W XVIII wieku puszczę nadal aktywnie przyswajano. Powstawały zakłady wydobywające rudę żelaza (stąd wsie o nazwie Ruda, Rudnia), produkujące smołę, potaż oraz tartak. W związku z tym rosły też miejscowości w puszczy. Na przykład w opisie parafii w Jeziorach z 1784 roku wymieniono dwa młyny wodne, za pomocą których nie tylko mielono zboże, ale także przetwarzano sukno i piłowano kłody. Już wtedy do parafii należało około 30 miejscowości: dwory królewskie, zaścianki szlacheckie, wsie obrządku rzymskokatolickiego i grekokatolickiego. W pierwszej połowie XIX wieku gród był własnością Walickich, którzy przejęli sobie fundację kościoła w Jeziorach, ale musieli płacić corocznie określoną kwotę kościołowi. Po powstaniu w 1863 roku, w którym mieszkańcy Jezior wzięli udział, wszystkie ziemie Walickich (około 10 tysięcy dziesięcin) zostały skonfiskowane do skarbca państwa, a kościół został na pewien czas zamknięty przez władze carskie. Jednak już pod koniec lat 60. XIX wieku parafia wznowiła swoją działalność.
    Po I wojnie światowej ówczesny proboszcz parafii w Jeziorach ks. Franciszek Kuksiewicz powołał Komitet odbudowy świątyni i zaczął zbierać fundusze na jej odbudowę. Dzięki niemu na kościół w Jeziorach jako ciekawy przykład architektury drewnianej zwrócili uwagę członkowie komisji opieki nad zabytkami sztuki i kultury Grodzieńszczyzny. Kierował nią inżynier powiatowy Władysław Herman, a sekretarzem był znany historyk i założyciel muzeum w Grodnie Józef Jodkowski. Komisja stwierdziła, że wzniesiony w 1679 roku kościół Matki Bożej Różańcowej może się zawalić i wnioskowała do kolejarzy o nieodpłatne przydzielenie na jego remont 50 metrów sześciennych drewna.
    Do wybuchu II wojny światowej kościół w Jeziorach został gruntownie odrestaurowany, jednak, niestety spłonął latem 1944 roku podczas działań wojennych. Po wojnie i aresztowaniu księdza z Nowej Rudy, który od czasu do czasu odprawiał nabożeństwa w Jeziorach, miejscowi katolicy sami organizowali swoje życie religijne. W 1962 roku odebrano im ostatnie miejsce modlitwy – ocalały kamienny budynek parafialny, i przez prawie 40 lat w Jeziorach nie było księdza ani kościoła.
    W 1991 roku do Jezior przybył ks. Stanisław Gawlik, który wraz z mieszkańcami rozpoczął proces budowy nowego kościoła i odrodzenia życia katolickiego. W 1992 roku rozpoczęto budowę świątyni, a 23 listopada 1997 roku nowy kościół Chrystusa Króla w Jeziorach został całkowicie ukończony.