Rok 2020 był trudny – o wiele mniej było radosnych wydarzeń niż ponurych. Podsumowując, należy jednak pamiętać, że Boże światło może oświecić każdą ciemność.

Podziwialiśmy odrodzone wnętrza świątyń
    Dwie świątynie w Grodnie wzbogaciły się o odrestaurowane ołtarze. W kościele Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny w sierpniu poświęcono nowo wybudowany ołtarz główny. A w październiku w kościele św. Franciszka Ksawerego odrestaurowano 300-letni ołtarz św. Judy Tadeusza. Osobliwościami pracy nad tym pierwszym dzieli się rektor kościoła ks. kanonik Antoni Gremza. †

Oczywiście, wspaniałość wnętrza świątyń od dawna miała na celu przedstawienie wielkości Boga i wzbudzenie podziwu wiernych przed Najwyższym. Zainstalowany ołtarz w kościele pobrygidzkim, który jest wierną kopią ołtarza z XVII wieku, stanowi obecnie dobry przykład tego stwierdzenia. Osobiście obserwuję, że nowy ołtarz wzbudza podziw wśród wiernych, budzi pragnienie jeszcze większego wielbienia Pana. Jego piękno przyciąga wzrok i rozpala pragnienie trwania na modlitwie w obecności Boga.
    Podczas pracy nad takimi historycznymi arcydziełami zawsze pojawia się wiele interesujących momentów. Podkreśliłbym proces tworzenia 4 pozłacanych kolumn, które znajdują się parami po prawej i lewej stronie tabernakulum i są unikalnymi częściami ołtarza. Mają kształt spiralny i prawie 4 metry wysokości. Wszystkie kolumny składają się z 6 spiralnych części, z których każda ma 96 kg, i są zakończone końcówkami korynckimi. Tak więc jedna kolumna waży 576 kg! Gipsowe części kolumn odlano w specjalnej formie wykonanej za pomocą komputerowego programu graficznego. Po zastygnięciu były podnoszone na wciągarkach i mocowane razem na metalowej konstrukcji. W rezultacie majster wykonał i umieścił każdą kolumnę w taki sposób, aby nie opierał się na nich trójkątny dach ołtarza. Warto zauważyć, że kolumny ołtarza przypominają kolumny dzieła włoskiego mistrza Berniniego z bazyliki św. Piotra. Okazuje się, że mamy w naszym kościele cud współczesnego renesansu – połączenie aktualnych technologii z wcześniejszą techniką przy budowaniu kolumn.
   
    Dziękowaliśmy za dar konsekrowanych osób
    Miasto nad Niemnem w lutym powitało przedstawicieli wszystkich wspólnot zakonnych naszego kraju na ogólnobiałoruskim Dniu Życia Konsekrowanego. Mężczyźni i kobiety, którzy poświęcili swoje życie Chrystusowi, mieli okazję lepiej poznać swoje charyzmy. Jednocześnie podsumowano posługę po powrocie osób konsekrowanych na wolną od sowieckiego ateizmu Białoruś. Jako jedni z pierwszych do kraju przybyli wówczas Ojcowie Karmelici Bosi, którzy w tym roku w szczególny sposób dziękowali Bogu za trzy dziesięciolecia od przywrócenia posługi braci z tego zakonu na Białorusi. Podsumowuje przeżyty okres o. Kazimierz Murowski OCD, duszpasterz z parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Gudogaju.
    Głównym owocem naszej obecności na ziemi białoruskiej jest to, że dała Zakonowi 9 nowych braci. Dzięki naszej większej wspólnocie możemy teraz wziąć pod opiekę znacznie większą liczbę wiernych i nauczyć ich budowania głębokich, ufnych relacji z Panem na podstawie modlitwy. Już wielu osobom pomogliśmy uświadomić, że przebywają oni w każdej chwili w obecności dobrego Boga.
    Aby dodać odwagi tym, którzy słyszą ciche wezwanie Pana, aby iść za Nim, zauważę: wystarczy, że oprzesz swoje życie na wierze i miłości, będziesz umiał się cieszyć i być otwartym na bliźniego, i wtedy łatwo będziesz mógł się dostosować do warunków klasztoru.
   
    Przyjmowaliśmy Chrystusa online
    Pandemia koronawirusa wstrząsnęła całym światem i dokonała własnych korekt w codziennym życiu ludzi. Zmiany nastąpiły również w funkcjonowaniu Kościoła Katolickiego. Większość zwykłych imprez zostały odwołane: latem zostaliśmy bez pielgrzymek, zimą – bez spotkań opłatkowych. Jednak główną innowacją była zdalna Msza Święta i duchowa Komunia Święta. O czasowym zniesieniu obowiązku obecności na niedzielnej Mszy Świętej i konsekwencjach dla dusz wiernych rozważa ks. Paweł Ejsmont, kurator pierwszego roku Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Mińsku.
    Uważam, że w obecnej sytuacji uczestnictwo w Eucharystii jest dobrym wyjściem. Wierni mogą usłyszeć Słowo Boże i odpowiedzieć na wezwania modlitewne kapłana w domu, przed ekranem komputera lub telewizora, albo przez radio. Niewątpliwym plusem audycji jest to, że we Mszy Świętej mogą uczestniczyć osoby chore, starsze i niepełnosprawne, które nie mają możliwości samodzielnego uczęszczania do kościoła. Jest to również zaletą dla osób pracujących w niedzielę, mogą włączyć transmisję na żywo. Do pewnego stopnia Msza Święta online pełni funkcję ewangelizacyjną, ponieważ dołączyć do niej może każdy, nawet niewierzący. Chociaż skuteczność tej metody rozpowszechniania Słowa Bożego pozostaje kwestią sporną.
    Pomimo pozytywnych momentów istnieje kilka negatywnych czynników. Po pierwsze, transmisja nie może zastąpić żywego uczestnictwa w sakramentach Kościoła, spotkania z Jezusem w świątyni i przyjęcia Go w Komunii Świętej. Po drugie, niestety, transmisja na żywo może być postrzegana przez niektórych wiernych jako film lub spektakl, który można tylko „obejrzeć” lub „posłuchać”, bez aktywnego udziału własnego. Dlatego często podczas transmisji pozwalają sobie spożywać jedzenie lub pić kawę, co jest niedopuszczalne. Po trzecie, dyspensa obowiązująca dla tych, których zdrowie i życie jest realnie zagrożone, często staje się pretekstem do usprawiedliwienia nieobecności na niedzielnej Mszy Świętej dla tych ludzi, którzy są leniwi, aby przyjść do kościoła.
    Nic więc dziwnego, że liczba wiernych w świątyniach gwałtownie spadła – co najmniej o połowę. Podaję te statystyki z własnego doświadczenia, ponieważ podczas pandemii odwiedzałem parafie we wszystkich 4 diecezjach Białorusi. Dobrym odzwierciedleniem sytuacji może być następujące porównanie: ci sami wierni chodzą regularnie do sklepu, także do pracy, codziennie zabierają dzieci do przedszkola i szkoły. A do kościoła? Czyż jest on głównym miejscem rozprzestrzeniania się infekcji?..
    W rezultacie widzimy, że transmisja online Mszy Świętej – to tylko środek, który może zarówno przybliżyć człowieka do Boga, jak i zatrzymać rozwój jego życia duchowego.
   
    Straciliśmy i odzyskaliśmy arcybiskupa
    Od 31 sierpnia do 24 grudnia metropolita mińsko-mohylewski arcybiskup Tadeusz Kondrusiewicz przebywał za granicą z powodu zakazu powrotu do Ojczyzny.
    Jeszcze 23 sierpnia wierni Grodna powitali arcybiskupa w kościele pobrygidzkim na uroczystości otwarcia odrestaurowanego ołtarza, a już tydzień później nie mogli dojść do siebie po wiadomości o wygnaniu metropolity. Tego samego dnia miejscowi katolicy zebrali się pod główną świątynia miasta nad Niemnem, aby prosić Najwyższego o powrót głowy Kościoła Katolickiego Białorusi do ludu. Ludzie, którzy znaleźli się w trudnych warunkach kryzysu społeczno-politycznego, odczuwali szczególną potrzebę duchowego wsparcia metropolity, który wielokrotnie wzywał do pojednania po protestach.
    We wszystkich świątyniach diecezji zaczęto składać wnioski o rozstrzygnięcie „sprawy arcybiskupa”. Wierni modlili się w tej intencji podczas Mszy Świętej i adoracji, podczas specjalnych nabożeństw za Białoruś i spotkań tematycznych – np. podczas ogólnobiałoruskiego Dnia Życia Konsekrowanego o szybki powrót arcybiskupa Kondrusiewicza. Osobliwe jest to, że do modlitwy w tej intencji dołączyli także przedstawiciele innych wyznań – osoby duchowne i świeckie z Cerkwi prawosławnej i protestanckiej. Modlitwy zostały wysłuchane i stał się cud. Po rodzinnemu arcybiskup świętował Boże Narodzenie razem ze swoją rodziną – dużą wspólnotą wiernych Kościoła w Ojczyźnie.