Na pewno, większość rodziców powie, że mały klaps „nie zaszkodzi” dziecku, a na odwrót będzie służył pomocą w wychowaniu. Znajdą się i tacy, kto jest pewien, że dziecko czasem zasługuje i na przyłożenie pasem. Niektórzy dorośli, tłumacząc swoje “prawidłowe” zachowanie, mówią, że był to klaps z miłości. Niewątpliwie, nie wszystkim spodoba się moja odpowiedź, bowiem niektórzy powiedzą, że ksiądz nie wie, co to znaczy wychowywać dzieci na co dzień, że “rodzice nas bili i wyrośliśmy na dobrych ludzi” itp. Tak, zgadzam się, że dzisiejsze młodsze pokolenie bardzo się różni od tego pokolenia, które, na przykład, było 10-20 lat temu. Jednak, odpowiedź jest jednoznaczna – bić dzieci niewolno pod żadnym pozorem i w żaden sposób. Warto sobie zapamiętać, że bicie (nawet niewielki klaps) jest przemocą, a przemoc zawsze rodzi przemoc. †

Trzeba pamiętać – i to jest bardzo ważne – że ofiary bicia należą do tych, którym bicie przychodzi najłatwiej. Bite dziecko uczy się, że jeżeli mnie biją, to i ja mogę bić innych, np. tego kto jest słabszy. Dla takiego człowieka przemoc staje się dopuszczalnym i skutecznym sposobem regulowania stosunków z innymi ludźmi. Z czasem do swojego repertuaru zachowania włączy bicie.
    Spotkałem sporą liczbę badań, w których autorzy wskazują, że dzieci bite i maltretowane przez rodziców stają się najbardziej agresywne wobec rówieśników, zwierząt, otaczających przedmiotów itd. Także jest niemal pewne, że w przyszłości będą one bić też swoje dzieci.
    Bicie zawsze rodzi bunt i nienawiść, a bijąc i zastraszając dziecko, niszczymy jego poczucie własnej wartości. Takie dziecko może się zamknąć na innych ludzi, posiadając nastawienie pełnej wrogości nawet do swoich bliskich. Przede wszystkim, gdy rodzic chce ukarać swoje dziecko, powinien trochę się uspokoić i, w miarę możliwości, uciszyć swoje emocję, myśląc o tym, co warto przekazać i jak nauczyć dziecko bycia posłusznym. Bardzo dobrą metodą, zamiast podniesienia ręki na dziecko, jest po prostu go przytulić albo przytrzymać, i poczekać aż się uspokoi. Po takim przytuleniu rodzic też sam znajdzie spokój i rozsądnie może ocenić sytuację. Ale i dziecko też ma obowiązek posłuszeństwa względem rodziców. A sami rodzice, szkoła i społeczeństwo powinni mu to przypominać.
    Do każdego dziecka należy znaleźć indywidualne podejście oraz inne metody wychowawcze, dzięki którym można coś wytłumaczyć i liczyć z jego strony na współpracę. Z drugiej strony dużo dzisiaj się mówi o wychowaniu bezstresowym oraz jego małej efektywności, a także wielkiej bezradności rodziców wobec swoich dzieci. Dlatego niech właśnie modlitwa będzie pomocą w dobrym wychowaniu przyszłego pokolenia.