Papież Franciszek
   Często idziemy do Boga jedynie w chwilach, gdy potrzebujemy, żeby prosić o pomoc. Lecz Wszechmogący widzi dalej i zaprasza nas, abyśmy poszli dalej, do szukania nie tylko Jego darów, ale i Jego samego, będącego Panem wszystkich darów; do powierzenia Jemu nie tylko problemów, ale i powierzenia też życia. W ten sposób może wreszcie dać nam największą łaskę, jaką jest oddanie swego życia.
    Tak, najważniejszą rzeczą w życiu jest uczynienie z życia daru. Dotyczy to wszystkich: rodziców względem swoich dzieci i dzieci wobec rodziców w podeszłym wieku. Przychodzi mi tu na myśl sytuacja wielu osób starszych, pozostawionych samymi sobie przez rodzinę, tak jakby byli – wybaczcie, że tak powiem – odpadami. Jest to dramat naszych czasów: samotność osób starszych, a życie dzieci, wnuków nie staje się darem dla starszych. Uczynienie z życia daru tych, którzy żyją w małżeństwie i tych którzy są konsekrowanymi; jest istotne gdziekolwiek, zarówno w domu, jak i w pracy, a także dotyczy wszystkich osób wokół nas. Bóg pragnie, abyśmy wzrastali w darze: tylko w ten sposób staniemy się wielcy.

Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 29.09.2020

---

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      Tegoroczne uroczystości odpustowe w Trokielach przeżywamy w niezwykłych okolicznościach, w trudnych warunkach pandemii, która napełnia smutkiem i lękiem serca ludzi na całym świecie. Nie ma dziś tu tysięcy pielgrzymów, którzy co roku przybywają na spotkanie z Matką Bożą z różnych stron naszej diecezji. Nie ma gości z innych diecezji i z zagranicy. Nie ma rzeszy kapłanów, sióstr zakonnych, radosnej, rozśpiewanej młodzieży...
    W tym roku nasze sanktuarium wydaje się smutne i opustoszałe. A jednak chciałbym, aby do każdego z nas tu obecnych, a także do tych wszystkich, którzy łączą się z nami duchowo, dotarło dziś z tego świętego miejsca przesłanie nadziei. Dlatego na zakończenie chciałbym przytoczyć urywek z kazania Ojca Świętego Franciszka, które wygłosił w ubiegłym roku w święto Nawiedzenia: „Matka Boża wie, co to wchodzenie, zna nasze drogi pod górę: jest nam siostrą w pielgrzymowaniu. Doświadczona w trudzie, wie, jak nas ująć za rękę na wybojach, gdy znajdujemy się przed najbardziej stromymi zakrętami życia. […] Maryja raduje się, ponieważ niesie Emmanuela, Boga z nami”.