Przez pryzmat pontyfikatu świętego papieża

"Nic tak nie jest potrzebne człowiekowi, jak miłosierdzie Boże – owa miłość łaskawa, współczująca, wynosząca człowieka ponad jego słabość."

Te słowa wypowiedział papież Jan Paweł II w 1997 roku podczas swojej pierwszej wizyty w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach (Polska). Można przypuszczać, że mówienie o miłosierdziu Bożym i podobnych pobożnych rzeczach jest obowiązkiem Ojca Świętego. To prawda! Tylko miłosierdzie jest czymś, co ma sens wyłącznie wtedy, gdy jest stosowane w życiu. Teoretycznie jest martwe. Rozmyślać o miłosierdziu, lecz nie żyć nim, jest marnością dla człowieka, jak i innych, którzy go otaczają. †

Wielu pamięta spotkanie papieża Jana Pawła II z Mehmetem Ali Agcą, który dokonał zamachu na papieża w 1981 roku. Spotkanie odbyło się 2 lata później. W sieci można odnaleźć fragmenty wideo i zdjęcia z zakończenia tej 25-minutowej rozmowy. Widać na nich twarz papieża i więźnia Alego... Zapytany przez jednego z dziennikarzy o czym papież rozmawiał z członkiem ugrupowania tureckiego, Jan Paweł II odpowiedział, że to jego tajemnica. Potem dodał: „Rozmawiałem z nim jak z bratem, któremu przebaczyłem i który cieszy się moim zaufaniem”.
    Ten przykład może wydawać się banalny, ponieważ od dawna jest znany wielu osobom, lecz nie pozbawia go głębi. Trudno sobie nawet wyobrazić, co czuje człowiek, idący na spotkanie z osobą, która do niego strzelała, która spowodowała, że znalazł się w szpitalu i zniósł wiele fizycznego bólu. Z drugiej strony, na co może liczyć osoba, która celowała z pistoletu (i trafiła), od spotkania z ofiarą? Jak Jan Paweł II zareagował na czyn przestępcy, który został osądzony przez cały świat? Co przeczytał w spojrzeniu Papieża Ali Agca?
   W swoich przemówieniach, zarządzeniach, działaniach, a także na poziomie relacji międzyludzkich św. Jan Paweł II zawsze pokazywał, że rozumie, jak wszyscy ludzie – razem i osobno – potrzebują świadomości Miłosierdzia Bożego. Wkrótce po wyborze go na Stolicę Apostolską napisał pierwszą w historii Kościoła encyklikę poświęconą temu tematowi, zatytułowaną “Dives et misericordia” (“Bóg bogaty w miłosierdzie”). Jest to jeden z pierwszych dokumentów wydanych przez Papieża w 1980 roku. Także Jan Paweł II zatwierdził w Kościele Święto Miłosierdzia Bożego, które wierni obchodzą w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Tego samego dnia – 30 kwietnia 2000 – kanonizował św. Faustynę Kowalską, z której słów zapisanych w “Dzienniczku” dokonano woli Jezusa Chrystusa.
    Wierni na całym świecie widzieli szczery wyraz twarzy i jasność spojrzenia Jana Pawła II. W mediach nazywano go “Papieżem uśmiechu”. Chociaż w życiu, jeszcze w młodym wieku, Karol Wojtyła przeżył wiele trudności. Mając 9 lat stracił matkę. Po pewnym czasie zmarł również brat. Miał osobiste doświadczenia wojenne, gdy musiał przerwać studia na uniwersytecie i iść do pracy w fabryce. Lecz pomimo tych i innych prób, nie stracił on optymizmu i pozostał otwarty na ludzi i świat.
   

"Orędzie miłosierdzia Bożego zawsze było mi bliskie i drogie. Historia jakby wpisała je w tragiczne doświadczenie II wojny światowej. W tych trudnych latach było ono szczególnym oparciem i niewyczerpanym źródłem nadziei dla całego narodu. Było to i moje osobiste doświadczenie, które zabrałem ze sobą na Stolicę Piotrową i które niejako kształtuje obraz tego pontyfikatu"

   Papież Jan Paweł II zmarł 2 kwietnia 2005 roku, w wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, święto, które sam ustanowił 5 lat wcześniej. I nie chodzi o mistycyzm liczb, lecz o to, że takie większe i mniejsze “zbiegi okoliczności” mogą popchnąć nas do namysłu o obecności Boga w życiu człowieka.