Są wielorakie cierpienia: związane ze śmiercią bliskiej osoby, z chorobą własną lub kogoś bliskiego, z dramatem rozpadu małżeństwa, z samotnością...
   Gdy człowiek przeżywa cierpienie, stawia wówczas pytania: dlaczego mnie to spotkało? Dlaczego dotknęło to moją rodzinę? Dlaczego Bóg dopuścił to cierpienie? Dlaczego? Pytań jest wiele, a odpowiedzi coraz mniej, albo brak.
    Cierpienie zmusza nas do refleksji, do zadawania sobie ważnych pytań, których często nie stawialiśmy. I dlatego jest ono nie raz nam potrzebne, żebyśmy nie posnęli w samozadowoleniu, w egoizmie.†

Często inaczej Bóg do nas dotrzeć nie potrafi. Możemy być pewni, że On zawsze daje nam taki krzyż, jaki jesteśmy w stanie udźwignąć, daje nam taką drogę, którą jesteśmy w stanie pokonać.
   W doświadczeniu wielkiego cierpienia człowiek czasem zamyka się na Wszechmocnego, mówiąc: „Boga nie ma”. Gdy znikają wszystkie ludzkie nadzieje, a osoby kochające okazują się bezsilne, wówczas pozostaje tylko Bóg. Ma On moc przeprowadzić osobę cierpiącą ze śmierci do życia, udzielić łaski koniecznej do przezwyciężenia własnej słabości, natchnąć nową nadzieją. Niekiedy trzeba znaleźć się na dnie ludzkiego cierpienia, by zacząć wołać do Niego. Niektórzy jednak właśnie w doświadczeniu bólu zaczynają otwierać się na Boga. Może po raz pierwszy zaczynają z Nim rozmawiać, proszą Go o zdrowie, zamawiają Mszę Świętą i zapraszają Boga we własne życie.
    Chrystus w męce na Krzyżu wziął na siebie wszystkie ludzkie cierpienia. Również cierpienie każdego z nas zostało obięte. Jeśli pozostają one w łączności z Jego Krzyżem – wówczas zyskują moc zbawczą, przyczyniają się zatem do zbawienia świata i wnoszą duchowe wartości do wspólnoty Kościoła. I dlatego św. Paweł pisał: „w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24).
    Drodzy Czytelnicy!
    Nie traćmy otuchy, kiedy dokuczają nam cierpienia, trudy, smutki i choroby. Uzbrójmy się w cnotę cierpliwości, a wtedy każdy ból i każda gorycz zamienią się w prawdziwą rozkosz.