Jedną z fundamentalnych prawd wiary chrześcijańskiej jest wcielenie Syna Bożego. „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Pan Jezus w bardzo konkretny i namacalny sposób wszedł w dzieje ludzkości, aby ją odkupić. „Nie można więc wątpić, że Chrystus miał prawdziwe Ciało ze wszystkimi ciała właściwościami, wśród których najwyższa jest miłość. Nie można wątpić, że miał także serce fizyczne, naszemu podobne, bo bez tej najwspanialszej części ciała życie ludzkie nie mogłoby istnieć, także jeśli chodzi o uczucia. [...] Słowo Boże przyjęło naturę ludzką, prawdziwie, doskonale ludzką i uformowało sobie serce cielesne, które podobnie jak nasze, może cierpieć, być przebite, zranione” (Pius XII, Haurietis aquas). †

   Dlaczego właśnie Serce?
    W Piśmie Świętym wyraz „serce” jest rozumiany jako cały człowiek, oznacza jego życie wewnętrzne, to co jest najbardziej osobiste. Nie znajdziemy tam za dużo wspomnień o Sercu Jezusa, ale mamy jego świadków. Przede wszystkim jest nim Dziewica Maryja, która w swoim łonie poczęła i wydała na świat Zbawiciela. Ona jako pierwsza odczuła bicie Boskiego Serca, Jemu w miłości całe życie poświęciła, służąc aż po krzyż. Świadkiem jest również św. Jan Apostoł, który podczas ostatniej wieczerzy spoczywał na piersi Jezusa (por. J 13, 23) i słyszał bijące Serce Boga. Gdy po śmierci jeden z żołnierzy przebił Chrystusowi bok, umiłowany uczeń zobaczył, jak wytrysnęły z niego krew i woda (por. J 19, 34).
   Serce to symbol miłości, która jest istotą Trójcy Świętej. Bóg wszystko stworzył z miłości i z miłości też wszystko odkupił. „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8). A więc ona też najpełniej określa osobę Syna Bożego. „Gdy adorujemy Serce Jezusa, to w nim i przezeń adorujemy niestworzoną miłość Bożego Słowa” (Pius XII, Haurietis aquas). Cześć okazywana dla Serca Pana jest kontemplacją Jego miłości, przejawiającą się w naśladowaniu Chrystusa: „…uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem...” (Mt 11, 29).
    Miłością biło Serce Zbawiciela w Nazarecie, gdy w domu Maryi i Józefa „Jezus [...] czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi” (Łk 2, 52). Z Sercem przepełnionym miłością Pan głosił Ewangelię, uzdrawiał chorych, wyzwalał z mocy złego opętanych, wskrzeszał umarłych, znosił głód i pragnienie, karmił zgłodniałe rzesze ludu na pustyni. Szczególniejszą miłością i trwogą biło Jego Serce w Ogrójcu, przeczuwając straszliwą mękę, przyjmując zdradziecki pocałunek Judasza... Gdy Zbawiciel zawisł na krzyżu, Jego Serce mimo innych uczuć jak błogi pokój, przygnębienie, przerażenie, miłosierdzie, litość było przepełnione płomienną miłością.
   
    Stanowienie się kultu
    W czasach starożytnych szczególną cześć oddawano Ranom oraz Męce Chrystusa. Kult Najświętszego Serca Jezusa, który jest zasadniczo kultem Wcielonego Słowa Bożego, kultem Bożej i ludzkiej miłości Jezusa (por. Pius XII, Haurietis aquas), natomiast wywodzi się z czasów średniowiecza. Początkowo miał on charakter prywatny. Do jego rozwoju przyczynili się m.in. św. Bonawentura, św. Albert Wielki, św. Gertruda, św. Katarzyna Sieneńska, św. Piotr Kanizjusz, św. Franciszek Salezy, a także bł. Henryk Suso. W XVII wieku kult Serca Jezusowego stał się własnością całego Kościoła, gdyż „zgadzał się [on] doskonale z istotą chrześcijańskiej religii, religii miłości” (Pius XII, Haurietis aquas). Starań do tego dołożyli św. Jan Eudes i św. Małgorzata Maria Alacoque przy pomocy swego przewodnika duchowego św. Klaudiusza de la Colombiere. Św. Jan działał raczej z własnej inicjatywy, św. Małgorzata natomiast–pod wpływem nakazów otrzymanych od samego Chrystusa.
    27 grudnia 1673 roku Pan Jezus objawił się zakonnicy po raz pierwszy. Pokazując jej swoje Serce, rzekł: „Moje Boskie Serce tak płonie miłością ku ludziom, że nie może dłużej utrzymać tych płomieni gorejących, zamkniętych w moim łonie. Pragnie rozlać je za twoim pośrednictwem i pragnie wzbogacić ludzi swoimi Bożymi skarbami”. Przyszła święta doświadczyła jeszcze trzech objawień, podczas których Pan Jezus powiedział: „Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, a w zamian za to otrzymuje wzgardę i zapomnienie”. Zbawiciel zażądał, aby w duchu wynagrodzenia w każdą noc przed pierwszym piątkiem miesiąca odbywała się godzinna adoracja Najświętszego Sakramentu (tzw. godzina święta); aby Komunia św. w pierwsze piątki miesiąca była ofiarowana w celu wynagrodzenia Boskiemu Sercu za grzechy i oziębłość ludzką; aby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był osobnym świętem poświęconym Jego Sercu, w który przez Komunię i inne praktyki pobożne można wynagrodzić Mu doznawanych zniewag; aby czczono wizerunki Jego Serca. Chrystus złożył wielkie obietnice dla tych, którzy z miłością będą wykonywali te nakazy.
    Po rozważnym zbadaniu całej sprawy Stolica Apostolska, budując kult Serca Jezusowego według zasad nauki chrześcijańskiej i odpowiadając na liczne prośby biskupów i ludu wiernego, uczyniła zadość żądaniom Zbawiciela. W 1856 roku papież Pius IX ustanowił osobne święto, a 11 czerwca 1899 roku papież Leon XIII dokonał poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, nazywając to „wielkim wydarzeniem” swego pontyfikatu. W wydanej przy tej okazji encyklice „Annum Sacrum” Ojciec Święty, zachęcając wszystkich kochających Serce Chrystusowe do ochoczego poświęcenia się Jemu, napisał: „Najświętsze Serce Jezusa, z zatkniętym u góry krzyżem, jaśniejące wśród płomieni najwspanialszym blaskiem. W nim należy złożyć wszelką nadzieję. W nim trzeba szukać i od niego oczekiwać zbawienia wszystkich ludzi”.
    Szczególnie popularny kult Serca Jezusowego stał się w pierwszej połowie XX wieku, w okresie ciężkich prób, które dotknęły ludzkość. W dzisiejszych czasach jest on również aktualny, gdyż i współczesny człowiek pragnie miłości, którą może zaspokoić tylko w Sercu Jezusowym. Jedynie w nim odnajdujemy źródło miłości, pokoju, pomocy i obrony w obliczu zła, które dzisiaj, więcej niż kiedykolwiek trapi poszczególne osoby, rodziny i wspólnoty.
    Na zakończenie przytoczmy słowa papieża Jana Pawła II wypowiedziane z okazji stulecia poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa: „Wzywam wszystkich wiernych, aby nadal gorliwie pielęgnowali kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, przystosowując go do naszych czasów, ażeby dzięki temu mogli nieustannie czerpać z jego niezgłębionych bogactw i umieli z radością na nie odpowiadać, miłując Boga i braci, znajdując pokój, wchodząc na drogę pojednania i umacniając swą nadzieję, że kiedyś będą żyć pełnią Boga we wspólnocie ze wszystkimi świętymi”.