Дзьмуў сцюдзёны паўночны вецер. З неба сыпаў дробны снег. Андрэй, студэнт аграрнага каледжа, сядзеў у цёплым пакойчыку інтэрната і са смакам уплятаў свежапрыгатаваны суп. А паабедаўшы, заўважыў, што з’еў апошнюю лусту хлеба. Вельмі не хацелася цягнуцца ў магазін, але ж без хлеба доўга не працягнеш!
    І сябар, з якім Андрэй жыве разам у пакоі, сёння з вёскі вернецца і, напэўна, прывязе ласункі. А як жа іх есці без хлеба? Андрэй жа дадому на выхадныя не паехаў, бо крыху прастудзіўся і вырашыў лепш адпачыць і адаспацца, а не ездзіць па такім холадзе. З вялікай неахвотай ён апрануўся і пайшоў на вуліцу.†

Ля ўвахода ў магазін стаяў невысокі хударлявы дзядуля і трымаў у руках невялікую скрыначку з дробнымі манетамі. Андрэй кінуў туды рубель і спытаўся:
    – Што, дзядуля, пенсія зусім малая?
    – Ды не, дзеткі, пенсія сярэдняя, але лякарствы дарагія. Таму і не хапае, – пажаліўся стары.
    Гэты дзядуля жыў каля самага каледжа, і Андрэй часта бачыў, як ён завіхаўся ў сваім двары: даставаў ваду з калодзежа, падмятаў падворак, зімой расчышчаў дарожкі ад снегу… Звычайны працавіты чалавек.
    Купіўшы хлеба, хлопец накіраваўся дадому. З кавярні пахла кавай і смачнай выпечкай. Захацелася зайсці, выпіць кубачак чаго-небудзь гарачага з кавалкам торта ці пірожным… Ды ведаючы, што да стыпендыі яшчэ цэлы тыдзень, а грошай засталося малавата, Андрэй адмовіў сабе ў гэтым задавальненні.
    – Напяку бліноў, – вырашыў ён, успомніўшы, што дома ёсць цэлы слоік клубнічнага варэння.
    Пакуль Андрэй завіхаўся на кухні (а ён любіў гэтую справу і вельмі добра вучыўся ў матулі), на вуліцы пачало цямнець. Калі на талерку лёг апошні блін, хлопец зірнуў у акно і заўважыў, што дзядуля, якога ён бачыў днём, толькі цяпер вяртаецца дадому. У яго руках не было ніякіх пакупак.
    – Бедны, ён жа замёрз. Можа, яшчэ і на вячэру не мае нічога, – падумаў Андрэй.
    І так яму стала шкада гэтага старэнькага чалавека, што хуценька паклаў у місачку бліноў, старанна насмараваўшы іх варэннем, наліў у бутэльку гарачай гарбаты, запакаваў усё і пабег да дзядулі дадому. Той выйшаў на стук і здзіўлена застыў на ганку.
    – Вы, напэўна, вельмі замёрзлі. Я напёк шмат бліноў і вырашыў з Вамі падзяліцца, – сказаў Андрэй, працягваючы дзядулю торбу. – Вось, ешце. А місачку я забяру іншым разам, я ж жыву тут недалёка.
    – Нават не ведаю, як табе дзякаваць, хлопча, – прашаптаў дзядуля.
    – Няма за што. Частуйцеся, на здароўе, – адказаў Андрэй і пабег на аўтобусны прыпынак сустракаць сябра. На сэрцы яму зрабілася весялей і нават здалося, што на двары пацяплела.