Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: „Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem”. Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił nad Niego w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: „Ty jesteś moim Synem umiłowanym, w Tobie mam upodobanie”.†

Duchowe narodzenie
   Rodzice dali nam życie naturalne, fizyczne, a Pan podczas chrztu obdarował nas swoim własnym Boskim życiem – łaską uświęcającą, która uprawnia do Nieba. Udzielił nam też darów koniecznych do duchowego rozwoju: wytrwania w wierze, pogłębiania nadziei, wzrastania w miłości. Nie potrzebujemy już więcej dowodów na to, że Bóg bezgranicznie kocha każdego człowieka, gdyż jedną z najważniejszych jej oznak jest uzyskana przez nas podczas sakramentu łaska.
    Jednak chrzest jest tylko początkiem – duchowym narodzeniem. Stajemy się wtedy dziećmi Bożymi, braćmi i siostrami Chrystusa, świątyniami Ducha Świętego. Przyjęcie sakramentu omywa z grzechu pierworodnego, wyciskając na duszy niezatarte znamię przynależności do Wszechmocnego. I ta pieczęć chrztu musi się odzwierciedlać w życiu człowieka do samego końca ziemskiej wędrówki. Każdy chrześcijanin powinien żyć zgodnie z Ewangelią, nieustannie pogłębiając relacje z Panem przez modlitwę, wzrastanie w wierze, nadziei i miłości.
   

● Czy Bóg ma we mnie upodobanie? ● Jak odpowiadam na miłość Wszechmocnego?