Wierni rozważają o małżeństwie, napotykanych trudnościach i fundamencie, na którym budują szczęście rodziny.

Nowy 2019 rok został ogłoszony przez Konferencję Katolickich Biskupów Białorusi Rokiem Rodziny. Jego program pasterski będzie poświęcony tematowi „Rodzina źródłem radości i nadziei młodzieży”. Na tę decyzję w dużym stopniu wpłynęły dwa główne wydarzenia w Kościele, które uważnie śledził świat w ubiegłym roku: Światowe Spotkanie Rodzin, mające miejsce w Irlandii, oraz Synod Biskupów ds. problemów młodzieży, który nie tak dawno dobiegł końca w Watykanie.

Za przykładem Świętej Rodziny
    Późnym wieczorem, gdy dzieci już śpią, sprzątam w kuchni i wyrzekam się godziny więcej snu dla ciszy. Czasami, po dniu kłopotliwym lub wypełnionym zmartwieniami, ta cisza przekształca się w podsumowanie, a lepiej, by zmieniała się w rachunek sumienia... Mimowolnie spojrzenie zatrzymuje się na niewielkim obrazie Świętej Rodziny z Nazaretu, którym moja śp. mama błogosławiła nas z mężem w dniu ślubu. †

Na twarzach tych świętych tyle spokoju, kryjącego się za pokorą i miłością bólu...
    Nasza rodzina jest jeszcze młoda – dopiero siódmy roczek. I wypróbowania mojej miłości jako żony i matki były nieznaczne. Mąż troskliwy, dzieci zdrowe. A nieporozumieniom z Bożą pomocą udaje się sprostać, z serca wzywając Jego mądrości. Może nie od razu, gdyż emocje czasami przeważają.
    A jednak moje relacje z dziećmi, moje szczęśliwe spojrzenie na nie jest pełne niepokoju. Boże, naucz mnie ufności do Ciebie... Znam źródło tej goryczy – niełatwe matczyne doświadczenie mojej kochanej mamy. Teraz, gdy mam dwóch synów, a dwoje innych dzieci na Niebie, wszystko jest takie jasne! Delikatne pouczenia mojej mamy i zrozpaczone próby przekonać, jej spokój i panika, gniew z powodu niezrozumiałych wyborów dzieci oraz nieskończona radość z ich sukcesów, pozwolenie na pełną swobodę i gorliwa interwencja – za wszystkim tym kryła się miłość oraz wiara w swe dzieci. Nie wstyd, nie krzywda, nie opuszczone ręce... I gniew, jak się okazuje, nie był gniewem, tylko bólem i goryczą, pragnieniem, by ostrzec i... bezwarunkową miłością.
    Święta Rodzino, módl się za nami, byśmy byli mocni wiarą! Naucz pokornej i ofiarnej miłości – gdy jeszcze jesteśmy dziećmi i gdy stajemy się rodzicami.
   
    Na Bożym fundamencie
    Do założenia mocnej rodziny potrzeba trwałego fundamentu, który jest budowany na dokładnej świadomości wyższych wartości: wiary w Boga, miłości, troski o bliźnim, odpowiedzialności za swoje słowa i uczynki. A więc tego, na czym byliśmy wychowywani od urodzenia, a czego znaczenie z biegiem czasu tylko się zwiększa.
    Podstawą rodziny chrześcijańskiej jest miłość! Nie tylko miłość do osoby ukochanej, lecz przede wszystkim do Boga, do bliźniego, do samego siebie. Panu zawdzięczamy, że mamy siebie nawzajem. Kolejną, według bardzo ważną, wartością jest wspólna modlitwa, która umacnia rodzinę i pomaga w pokonywaniu napotykanych przeszkód. Na ślubie kapłan powiedział do nas: „Pamiętajcie, jeżeli Bóg w życiu jest na pierwszym miejscu, wszystko znajdzie się na właściwym miejscu”.
    Nasza rodzina powstała dopiero miesiąc temu – jeszcze wszystko przed nami. Jaką będzie nasza przyszłość, nie wiemy. Jest to znane wyłącznie Bogu! Jednak jesteśmy pewni, że swój fundament wybraliśmy i jesteśmy kredkami w ręku Wszechmocnego. Dlatego też nie wątpimy, że przez miłość i zaufanie do Niego historia naszej rodziny zostanie napisana najwspanialszymi kolorami.
   
    Miłość podstawą rodziny
    We współczesnym świecie rodzina stanowi główną jednostkę społeczeństwa. Dla mnie osobiście – jako osoby wychowanej w tradycyjnej katolickiej rodzinie – ta instytucja jest podstawą całego życia, oazą spokoju i pewności, ciepłych relacji międzyludzkich, kolebką dobroci i miłości. Kierując się wartościami i wzorcami, które zostały mi przekazane przez rodziców, staram się tworzyć podobną atmosferę wzajemnego szacunku i zaufania w swojej rodzinie.
    Rodzina to nie tylko dobrobyt i pewne korzyści, lecz także codzienna ciężka praca, przezwyciężanie różnorodnych trudności. Im więcej takich przeszkód jest pokonywanych wspólnie, tym mocniejsza staje się rodzina. Jej ostoją zawsze powinien być ojciec cieszący się niepodważalnym autorytetem. Właśnie jego zadaniem jest zapewnienie domownikom podstawowych potrzeb duchowych i materialnych. Matka powinna się stać niewyczerpalnym źródłem miłości, świadcząc wszystkim zrozumienie i łagodność. Dzieci to najcenniej- szy skarb małżeństwa. Trzeba, by wzrastały w pogodnej atmosferze, ucząc się szacunku do osób od nich starszych, w sposób szczególny do rodziców i dziadków. Rodzice natomiast muszą troszczyć się o swoje potomstwo, szanować ich potrzeby, przekazywać wiarę, tradycje i obyczaje. Aby to wszystko sprawnie działało, potrzebna jest MIŁOŚĆ.
   
    Rodzina to skarb
    Czym może się chlubić współczesny człowiek? Wysokim stanowiskiem w społeczeństwie, dobrym stanem materialnym, pewnymi osobistymi osiągnięciami... My natomiast chlubimy się tym, że mamy dwie cudowne córeczki i już pięć wnuczek. Niewątpliwie możemy siebie nazwać bogatymi, bo czyż nie jest prawdziwym skarbem widzieć, jak twoje życie jest kontynuowane w nowych pokoleniach? Do pełnego szczęścia brakuje nam tylko, by wszyscy krewni byli zdrowi...
    Uważamy, że ważnym czynnikiem, swego rodzaju fundamentem, który łączy rodzinę, jest jedność duchowa, opierająca się na wierze w Boga. Wszechmocny jako główny drogowskaz łączy nas wszystkich, tak różnych, tworząc całość, uczy współistnienia w harmonii z Nim i ze sobą nawzajem oraz okazywania wsparcia, mimo różnorodnych okoliczności w życiu. Wspaniałą tradycją wydają nam się wspólne obchody najważniejszych świąt katolickich – Wielkanocy i Bożego Narodzenia. Gdy cała rodzina gromadzi się przy jednym stole, gdy wybrzmiewają życzenia i prośby o przebaczenie krzywd, umacnia się wtedy w dużym stopniu rodzinny duch.