Papież Franciszek opublikował dekret o heroiczności cnót i potwierdzeniu kultu od niepamiętnych czasów (jest to tzw. beatyfikacja równoważna) Sługi Bożego Michała Giedroycia. Oznacza to wpisanie nowego błogosławionego do kalendarza liturgicznego oraz zezwolenie na oddawanie mu czci w miejscach związanych z jego życiem i działalnością.

Chromy
    Bł. Michał Giedroyć urodził się około 1425 roku we wsi Giedroycie niedaleko Wilna (Litwa). Pochodził z rodziny kniaziów litewskich.
    Był niskiego wzrostu, chorowity, chodził o kulach. Na podstawie późniejszych badań relikwii stwierdzono, że miał jedną nogę krótszą od drugiej. Z tego powodu chłopca nazywano „chromym”, cierpiał więc od dzieciństwa – nie tylko fizycznie, lecz także psychicznie.
    Dzięki doświadczeniu własnej ułomności dojrzewał do głębokiego rozumienia Męki Chrystusa oraz współczucia ludziom cierpiącym. W młodości zajmował się robotami ręcznymi, wykonywał naczynia do przynoszenia chorym Najświętszego Sakramentu. Stroniąc od towarzystwa, dużo czasu poświęcał na modlitwę. †

   Ziemskie zaszczyty porzucił
    W 1460 roku, będąc już w dojrzałym wieku, Michał Giedroyć wstąpił do Zakonu Kanoników Regularnych od Pokuty w Bystrzycy (dziś miejscowość w rejonie ostrowieckim). Po kilku miesiącach został skierowany do klasztoru w Krakowie (Polska), gdzie po pewnym czasie złożył śluby zakonne. Ze względu na swoje książęce pochodzenie pomimo kalectwa mógł otrzymać święcenia kapłańskie, chciał jednak pozostać „małym”. Został więc bratem.
    W 1461 roku rozpoczął studia na wydziale sztuk wyzwolonych Akademii Krakowskiej, którą ukończył z tytułem bakałarza teologii.
    Będąc zakrystianem w kościele św. Marka, błogosławiony dużo czasu spędzał na kontemplacji męki Chrystusa. Modlił się głównie przed wielkim krucyfiksem oraz przed obrazem Najświętszej Maryi Panny nazwanym później obrazem Matki Boskiej Giedroyciowej.
    Pewnego razu Chrystus, utwierdzając zakonnika w umartwieniach i dolegliwościach, zawołał do niego z Krzyża: „Bądź cierpliwy aż do śmierci, a weźmiesz koronę chwały”. Jeden z braci, świadek niezwykłego wydarzenia, opowiedział o tym innym, br. Michał jednak nie chciał mówić o tym i dopiero przed śmiercią opowiedział wszystko swojemu spowiednikowi.
   

Bł. Michał Giedroyć, pokornie służący tajemnicy Eucharystii, jest patronem sióstr jadwiżanek wawelskich (Zgromadzenie Sióstr św. Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego). Zakonnice, mające przy kościele pw. św. Marka w Krakowie swój dom macierzysty, przejęły od Zakonu Kanoników Regularnych, do którego należał błogosławiony, charakterystyczny biały habit ze znakiem czerwonego serca z krzyżem.

   
   Wrażliwy na ludzkie cierpienie
    Pan Bóg obdarzył Michała Giedroycia duchem prorockim i łaską czynienia cudów. Chorzy tłumami schodzili się do niego. Uważając zakonnika za „przyjaciela Boga”, ludzie błagali go o modlitwę wstawienniczą, on zaś wypraszał dla nich w chwilach trosk i zmartwień cudowne łaski. Przybywali do zakonnika też ciekawscy i pytali o rzeczy przyszłe. Tych albo upominał, albo pokornie mówił: „Bogu to samemu wiadomo. On łaski prorokowania tylko wielkim swoim ulubieńcom czasem użycza, ja zaś wielki grzesznik jestem”.
    Bł. Michał bał się kogoś zasmucić. Gdy go pewna matka zapytała o dalsze powodzenie swoich synów, długo milczał. Dopiero na usilne prośby odpowiedział jej, że jeden zostanie księdzem, a drugi na postronku życie skończy. Przepowiednia ta się spełniła, on jednak bardzo żałował, że owej kobiecie sprawił przykrość.
    Zakonnik miał serce hojne i łagodne. Gdy otrzymywał jałmużnę, przekazywał ją ubogim, albo na potrzeby klasztoru i kościoła, nic nie zostawiając dla siebie. Żył w umartwieniu: jadał często tylko chleb z solą, był wegetarianinem. Praktykował biczowanie własnego ciała – często znajdywano go pobitego, co przypisywano działaniu złego ducha. Surowy tryb życia z czasem spowodował wyczerpanie jego organizmu i kłopoty zdrowotne.
    Gdy życie br. Michała dobiegło końca, poprosił proboszcza i braci, którzy zeszli się u jego łoża, o przebaczenie wszystkich win oraz modlitwę.
    A na życzenie przełożonego, by wspólnocie zakonnej zbawienną naukę zostawił, przede wszystkim zalecił miłość, mówiąc: „Gdzie to jest, tam Pan Bóg jest, Bóg jest Miłością, i kto mieszka w miłości, w Bogu mieszka, a Bóg w nim”.
    Zmarł 4 maja 1485 roku w opinii świętości. Pochowano go w kościele pw. św. Marka, gdzie przez długie lata żył i pracował. Spoczywa w prezbiterium obok wejścia do zakrystii. Na jednej z figurek, zachowanych w tej świątyni, br. Michał ma nieproporcjonalnie duże dłonie. W ten symboliczny sposób artysta chciał ukazać, że ręce błogosławionego były pełne dobroci i miłosierdzia, którymi się nieustannie dzielił z innymi.
   
   Kult trwał nieprzerwanie
    Tuż po śmierci br. Michała za jego wstawiennictwem zaczęły się dokonywać liczne cuda. Było ich tak dużo, że poszczególne zaczęto spisywać. Jednak poczynione starania o wyniesienie zakonnika na ołtarze zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ Święte Oficjum wydało w tym czasie dekret z upoważnienia papieża Urbana VIII nakazujący zaniechanie jego kultu publicznego. na tę decyzję wpłynęło też rozwiązanie zakonu, do którego należał. Mimo to kult bł. Michała Giedroycia nie wygasł.
    Do jego odnowienia przyczynił się wieloletni rektor krakowskiego kościoła pw. św. Marka ks. prof. Wacław Świerzawski, późniejszy biskup sandomierski.
    W 1985 roku staraniem kapłana przygotowano nowennę do Michała Giedroycia trwającą 10 lat. 11 maja tegoż roku odprawiono uroczystą Mszę św. w intencji rychłej beatyfikacji zakonnika. W 1998 roku miało miejsce uroczyste zamknięcie procesu informacyjnego na szczeblu diecezjalnym w sprawie zatwierdzenia kultu br. Michała, a w 2001 roku Stolica Apostolska wydała dekret „Nihil obstat” wyrażający zgodę na wznowienie jego procesu beatyfikacji.
    W 2017 roku postulator generalny złożył „positio”, wymagane w dalszej procedurze beatyfikacyjnej. Po zapoznaniu się z tym dokumentem Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych przekazała propozycję zatwierdzenia kultu do rozstrzygnięcia Ojcu Świętemu. 8 listopada 2018 roku papież Franciszek potwierdził istnienie kultu od czasów niepamiętnych, dokonując tzw. beatyfikacji równoważnej. Stosuje się ją w sytuacjach, gdy istnieje długotrwały, spontaniczny kult danej osoby, ale nie jest możliwe przeprowadzenie procesu kanonicznego z powodu braku wystarczających źródeł historycznych.
   
    Czczony także na Białorusi
    Pamięć o błogosławionym Michale Giedroyciu jest żywa nie tylko w Polsce i na Litwie. W 2017 roku relikwie błogosławionego zostały wniesione do kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Bystrzycy. Bł. Michał pochodził z tych terenów. Dzięki przybyciu jego relikwii do świątyni wierni zyskali nowego orędownika. Swoje intencje i prośby z ufnością zawierzają oni Bogu za wstawiennictwem błogosławionego, zwracając się do niego w różnych potrzebach duszy i ciała.