Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi
   Jezus, pytany przez Piłata, wyraźnie potwierdza, że nie stara się o władzę polityczną: „Królestwo Moje nie jest z tego świata” (J 18, 36) – jednak nie zaprzecza też, że posiada królestwo, istota i natura którego są inne od ziemskiego. Chrystus nie zrzeka się tytułu króla, który Mu nadano, tylko wskazuje na jego głęboki sens. Jezus to Król Wszechświata, ponieważ jest Synem Bożym, ponieważ wspólnie z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym jest Twórcą wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Oprócz tego, jest On Królem Wszechświata, ponieważ przez swoje Wcielenie, Śmierć i Zmartwychwstanie stał się Zbawicielem, czyli Tym, który ratuje świat przed zagładą grzechu.
    Królestwo Chrystusa istotnie się różni od królestwa tego świata. Bezgraniczna miłość, miłosierdzie, cierpliwość i łagodność charakteryzują naszego Niebieskiego Króla i tworzą atmosferę Jego Królestwa. Bez tych cech wielkie królestwa i imperia upadały, Królestwo Chrystusa natomiast istnieje i nadal będzie istniało. Tylko miłość jest trwałym fundamentem każdej cywilizacji. Ziemscy władcy podczas wojen i rewolucji przelali dużo ludzkiej krwi, by podbić świat. Chrystus w swej „rewolucji” również przelał krew, tylko nie cudzą, lecz własną, i stworzył „imperium” miłości – Królestwo Chrystusowe!
Fragment Listu na uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata †

---

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      Kapłaństwo jest łaską nie tylko dla samego prezbitera – jest ono darem dla całej wspólnoty Kościoła. Podobnie jak chleb i wino, konsekrowane podczas Eucharystii, stają się życiodajnym pokarmem duchowym dla całego Ludu Bożego, tak i kapłan, konsekrowany przez sakrament święceń, staje się sługą Kościoła, aby spełniając wiernie swoje posłannictwo, prowadził swych braci i siostry w wierze ku Chrystusowi – Dawcy życia wiecznego.
    Nie wolno nigdy traktować kapłaństwa ani jako powodu do wywyższania się nad innych, ani jako sposobu na zdobywanie uznania i przywilejów, ani jako źródła jakichkolwiek innych korzyści doczesnych. […] Kapłan jest sługą Chrystusa, gdyż użycza Mu własnego głosu, sił i zdolności, aby Syn Boży, który żyje i działa w swoim Kościele, posługując się kapłanem jako narzędziem, wciąż dokonywał dzieł zbawienia. Dlatego też wszystko, co kapłan czyni [...], ma być spełniane z wielką wiarą i pokorą, z największym staraniem i gorliwością, z poczuciem obowiązku i osobistej odpowiedzialności.
   
    Fragment homilii wygłoszonej podczas święceń prezbiteratu i diakonatu w katedrze grodzieńskiej, 17.11.2018