O klęczeniu i pokłonach możemy się dowiedzieć z Wprowadzenia ogólnego do Mszału Rzymskiego dla diecezji na Białorusi.
    Warto zauważyć, że na jedno kolano przyklękamy tylko, a nie klęczymy dłużej. Uklęknięcie poprzez ugięcie prawego kolana ku ziemi to oznaka uwielbienia. Dlatego też jest kierowane ku czci Najświętszego Sakramentu i Krzyża Świętego w czasie od uroczystej adoracji podczas liturgii Męki Pańskiej w Wielki Piątek aż do Wigilii Paschalnej. Celebrując Mszę św., kapłan przyklęka po podniesieniu Hostii, po podniesieniu kielicha oraz przed Komunią św. †

Jeśli w prezbiterium znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan, diakon oraz usługujący klękają w chwili przyjścia do ołtarza oraz odejścia od niego (jednak nie w czasie celebracji Eucharystii). W innych wypadkach wszyscy przyklękają, gdy przechodzą przed Najświętszym Sakramentem, ale nie idą w procesji. Usługujący, niosący krzyż procesyjny lub świece nie klękają, tylko schylają głowy. Pokłon wyraża szacunek i cześć do ludzi lub tego, co ich przedstawia czy symbolizuje. Istnieją dwa rodzaje pokłonów: schylenie głowy oraz pochylenie ciała.
   Głowę schyla się wtedy, gdy są razem wymieniane trzy Osoby Boskie, a także imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny i świętego, we wspomnienie którego jest celebrowana Msza św.
   Pochylenie całego ciała, czyli głęboki pokłon, jest czynione przed ołtarzem; podczas modlitw „Wszechmogący Boże, oczyść serce i usta moje” oraz „Przyjmij, Panie Boże, nas”; podczas wyznania wiary na słowa „stał się człowiekiem”; w Kanonie Rzymskim na słowa „Pokornie prosimy Ciebie”. Taki pokłon czyni też diakon, gdy prosi o błogosławieństwo przed wygłoszeniem Ewangelii. Oprócz tego kapłan pochyla się podczas konsekracji, gdy wypowiada słowa Pańskie. Trzeba umieć odróżnić klęczenie od klęknięcia. Podczas klęknięcia wierny staje na prawe kolano, nie czyniąc żadnych gestów, na przykład Znaku Krzyża.
   Klękanie na dwa kolana jest znakiem czci ku Chrystusowi Eucharystycznemu. Warto pamiętać: jeśli klękam, nie oddaję pokłonu, jeśli oddaję pokłon, nie klękam. Nie ma potrzeby mnożyć gesty, gdyż nasza miłość i szacunek do Pana Boga są wyrażane przez uklęknięcie lub pokłon. A propos, w liturgii pokłon jest gestem starszym niż klęczenie, które weszło do liturgii jako znak pokuty i prośby o przebaczenie, a także podczas szerzenia kultu Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie.
   Nieklęczenie oraz nieprzyklęknięcie nie jest grzechem, jednak wskazuje na brak kultury osoby.