W Kościele maj to czas okazywania szczególnej czci Matce Bożej. W tym miesiącu liczni wierni gromadzą się w świątyniach, przy grotach, przydrożnych kapliczkach, gdzie znajduje się figurka Maryi, aby razem śpiewać Litanię Loretańską i wychwalać Najświętszą Matkę w pięknych modlitwach oraz pieśniach.

Źródła „majowego” kultu sięgają V-VI wieku. Już wtedy w Grecji, Syrii i Ziemi Świętej chrześcijanie gromadzili się (szczególnie w maju) przed wizerunkiem Matki Bożej, by razem się modlić. Na Zachodzie nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny pojawiły się w XIII-XIV wieku. Tradycję tę zapoczątkował hiszpański król Alfons X. Potem rozpowszechniła się ona w Portugalii, Włoszech oraz niektórych częściach Niemiec. Jednak za założyciela nabożeństwa majowego w wersji współczesnej jest uważany o. Alfons Mazzorali, włoski jezuita z Ferrary. W 1815 roku papież Pius VII zatwierdził nabożeństwo majowe w Kościele, po czym szybko rozpowszechniło się ono po całym świecie chrześcijańskim. †

Nabożeństwo majowe jest okazją do radosnego spotkania z Maryją, możliwością odpowiedzieć Matce Bożej miłością i podziękować Jej za nieustanną opiekę, ponieważ jak wiemy, Maryja nigdy nie porzuca człowieka, który powierzył się Jej orędownictwu. O tym świadczy ciekawe opowiadanie kapłana-salezjanina Bruna Ferrery „Figurka na polu”.
    Jan Maria Vianney, który później został świętym, miał starszego brata Franciszka, który zawsze go wyśmiewał, co w sumie u dzieci zdarza się często. Jednak pewnego razu młodszy brat „zemścił się” na starszym.
    Kiedyś Jan dostał od wybitnej kobiety figurkę Maryi. Chłopiec postawił ją na półce. Gdy braci wysłano w pole do pracy, Jan zabrał figurkę Matki Bożej ze sobą. Franciszkowi, który był starszy i silniejszy, zawsze udawało się wyprzedzić brata i jako pierwszy skończyć pracę. Jednak tym razem Jan kopał i... modlił się, stawiając figurkę Maryi przed sobą. Gdy dochodził do niej, znów odstawiał ją kilka kroków dalej. I zdawało się, zupełnie nie czuł zmęczenia.
    – – Dam radę! – powtarzał sobie i patrzył na Maryję, która przyjaźnie uśmiechała się do niego. Tego wystarczało, by zwiększyć staranie. I Jan kontynuował pracę, pozostając na tej samej odległości ze swoim bratem.
    Wieczorem Franciszek, trochę niezadowolony, przyznał się matce, że Jan pracował na równi z nim. Ale potem dodał: „Jednak to niesprawiedliwe! Ja byłem sam, a Jemu pomagała Najświętsza Maryja Panna”.
   Niech też nasze śpiewy oraz modlitwy do Matki Bożej będą piękne, a Ona niech uśmiecha się do każdego z nas i obdarza swoimi łaskami
   

Zadanie:     zrób z rodzicami piękną kapliczkę, przy której będziesz się modlił do Maryi przez cały maj.

   
    Czekamy na Twoje „dlaczego”, które możesz wysłać na adres redakcji. Na pytania zawsze gotowe są odpowiedzieć salezjanki ze Smorgoń