Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.
    Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu.
    A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.†

Uwierzyć w Zmartwychwstałego
   Po spotkaniu Jezusa Zmartwychwstałego w życiu apostołów wszystko się zmieniło. Zalęknieni i pełni wątpliwości stali się odważnymi świadkami Dobrej Nowiny. Nie bali się już przywódcom ludu rzucić w twarz: „Nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli” (Dz 4, 20). Piotr, który stchórzywszy, zaparł się Chrystusa wobec odźwiernej, potrafił stanąć przed tłumem, by wypomnieć im wprost: „rękami bezbożnych zabiliście Sprawiedliwego” (por. Dz 2, 23). Wielu zostało poruszonych tymi słowami, więc pytało, co mają czynić. Odpowiedź Piotra była prosta: uwierzyć w Zmartwychwstałego (por. Dz 2, 37-38).
    My dzisiaj również potrzebujemy tej odwagi apostołów oraz wiary w Chrystusa Zmartwychwstałego. Takie proste na pierwszy rzut oka, a jednak tak skomplikowane. Pusty grób wypełnia naszą pustkę wewnętrzną i rozjaśnia ciemności, spełnia tęsknoty za wiecznym trwaniem i dodaje odwagi. Jest on bramą do Życia, gdzie zawsze brzmieć będzie radosne „Alleluja”.
   

● Czy wierzę w Zmartwychwstałego?    ● Co przeszkadza mi w doskonaleniu mojej wiary?