Papież Franciszekк
    Jezus pozostawił Kościołowi w darze swoją moc uzdrawiania: „Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: […] Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie” (Mk 16, 17-18). W Dziejach Apostolskich czytamy opis uzdrowień dokonanych przez Piotra (por. 3, 4-8) i Pawła (por. 14, 8-11). Odpowiedzią na dar Jezusa jest zadanie Kościoła, który wie, że powinien obejmować chorych takim samym jak jego Pan spojrzeniem, pełnym czułości i współczucia. Duszpasterstwo służby zdrowia jest i zawsze pozostanie niezbędnym i istotnym zadaniem, które należy realizować z wciąż nowym zapałem, poczynając od wspólnot parafialnych aż po najlepsze ośrodki opieki zdrowotnej. Nie możemy w tym miejscu nie wspomnieć o czułości i wytrwałości, z jakimi wiele rodzin opiekuje się swoimi dziećmi, rodzicami i krewnymi, chronicznie chorymi lub z poważną niepełnosprawnością. Opieka świadczona w rodzinie jest nadzwyczaj- nym świadectwem miłości do osoby ludzkiej i winna być otaczana odpowiednim uznaniem oraz wspierana przez stosowną politykę. Dlatego lekarze i pielęgniarze, kapłani, osoby konsekrowane i wolontariusze, członkowie rodzin oraz wszyscy, którzy angażują się w opiekę nad chorymi, uczestniczą w tej misji Kościoła. Jest to wspólna odpowiedzialność, która podnosi wartość codziennej posługi każdego.
Fragment orędzia Ojca Świętego na XXVI Światowy Dzień Chorego  †

---

   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz
      Kościół realizuje zadanie powierzone Apostołom przez Chrystusa Zmartwychwstałego: „Idźcie […] i nauczajcie wszystkie narody. […] A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 19-20). W tej przedziwnej tajemnicy jest obecny i działa sam Jezus Chrystus. I zgodnie z Jego obietnicą będzie tak aż do skończenia świata.
    Kościół Chrystusowy można porównać z wielką rodziną, w której każdy ma swoje miejsce i spełnia powierzone sobie zadanie. W dobrych rodzinach wszyscy członkowie wzajemnie sobie pomagają, wspierają się nawzajem, okazują miłość, współczucie i zrozumienie. Wtedy rodzina jest silna, zdrowa duchowo, zjednoczona prawdziwą miłością. Podobnie jest też w Kościele. Gdy kapłani, osoby konsekrowane i ludzie świeccy nie tylko wiernie realizują własne powołanie, lecz także wzajemnie sobie pomagają, wspierają siebie nawzajem modlitwą, okazują wzajemną życzliwość – wtedy Kościół Boży się umacnia i staje coraz bardziej wiarygodnym świadkiem Ewangelii Chrystusowej.
   
Fragment homilii do członków ruchu modlitewnego „Margaretka” diecezji grodzieńskiej, 20.01.2018 †