ГРОДНА
Аўторак,
05 лістапада 2024 года |
Дапамажыце мне вярнуцца дадому!
Да Сусветнага дня хворага
Здаецца, звычайны дом, зялёны лужок, кветкі… і дзіцячая далонь. Усё было б так проста, калі б не было так складана. Гэтую карціну намалявала Даша Кавалеўская, якая ўжо на працягу 9-ці месяцаў знаходзіцца ў рэанімацыі Гродзенскай абласной дзіцячай клінічнай бальніцы. Маленькая рука нібы адбілася на нябачнай бальнічнай шыбе, што аддзяляе дзіця ад бацькоў. Але кожны з Вас можа дакрануцца да далоні дзяўчынкі і зрабіць так, каб яна хутчэй вярнулася дадому.
Спярша думалі, “раздыхаецца”
Бяда прыйшла ў дом Казіміра і Вікторыі Кавалеўскіх з Гродна неспадзявана. “Як і належыць, у 9-месячным узросце мы з Дашай пайшлі на агляд да ўрачоў, – успамінае мама 2-гадовай дзяўчынкі. – Мяне непакоіла, што дачка моцна кашляла. Нас паклалі ў бальніцу з дыягназам «пнеўманія». Месяц – у бальніцы, нядзелю – дома. І так па крузе, ажно пакуль не паставілі канчатковы дыягназ – «спінальная аміатрафія Вердніга-Гофмана»”. †
Бяда прыйшла ў дом Казіміра і Вікторыі Кавалеўскіх з Гродна неспадзявана. “Як і належыць, у 9-месячным узросце мы з Дашай пайшлі на агляд да ўрачоў, – успамінае мама 2-гадовай дзяўчынкі. – Мяне непакоіла, што дачка моцна кашляла. Нас паклалі ў бальніцу з дыягназам «пнеўманія». Месяц – у бальніцы, нядзелю – дома. І так па крузе, ажно пакуль не паставілі канчатковы дыягназ – «спінальная аміатрафія Вердніга-Гофмана»”. †
Спінальная аміатрафія Вердніга-Гофмана лічыцца распаўсюджаным генетычным захворваннем, нават нягледзячы на тое, што сустракаецца вельмі рэдка (прыкладна 1 выпадак на 10 тысяч навароджаных). Дзеці з такім дыягназам маюць цяжкасці з дыханнем, смактаннем і глытаннем, не трымаюць галаву, не сядзяць самастойна. Хвароба наследуецца па аўтасомна-рэцэсіўнаму тыпу. Гэта значыць, што абодва з бацькоў з’яўляюцца носьбітамі паталагічнага гена, аднак у іх захворванне ніяк не праяўляецца.
У такім выпадку верагоднасць нараджэння немаўляці з дадзеным парушэннем складае 25%.
Але калі казаць увогуле пра носьбітаў, то кожны 50-ты чалавек мае гэты паталагічны ген.
У такім выпадку верагоднасць нараджэння немаўляці з дадзеным парушэннем складае 25%.
Але калі казаць увогуле пра носьбітаў, то кожны 50-ты чалавек мае гэты паталагічны ген.
Дзяўчынку паклалі ў рэанімацыю і падключылі да апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх. “Ён дапамагае нашай дачцэ дыхаць, – гаворыць Вікторыя. – Спярша думалі, пры дапамозе медыцынскага абсталявання Даша «раздыхаецца». Аднак цуд не здарыўся…”.
Дзяўчынка так і жыве ў рэанімацыі з мая мінулага года – яна не можа быць адключана ад апарата. Бацькі літаральна разрываюцца паміж домам і бальніцай. Іх штодзённыя сустрэчы доўжацца 2 га- дзіны: такі парадак. “Гэта нібыта аддаць сваё дзіця кудысьці і прыходзіць да яго толькі на непрацяглы час. Прыходзіць з думкай, што хутка ізноў трэба будзе расстацца… Я вельмі хачу, каб Даша, як і раней, была з намі побач”, – шэпча мама дзяўчынкі і не стрымлівае горкіх слёз.
Прагрэс магчымы!
Штотыдзень дзяўчынку наведвае псіхолаг, праводзіць з ёй у ігравой форме заняткі на вывучэнне колераў, форм. “Мы лепім, малюем пальчыкамі, што вельмі падабаецца Дашы. Яна шмат усміхаецца, з задавальненнем і лёгкасцю ідзе на кантакт, – распавядае Марыя Бразінская, псіхолаг Гродзенскага дзіцячага хоспіса. – Дзяўчынка атрымлівае належную ўвагу ад медперсанала, але, вядома, гэта непараўнальна з тым, што можаш атрымаць дома. Там, у адрозненне ад рэанімацыі, не прывязаны да ложка. Побач бацькі... Дома дзіця жыве ў спакоі, пад апекай і клопатам мамы і таты, што мае аздараўленчую моц”.
Псіхолаг прыгадвае падобны выпадак, калі ў мінулым годзе гродзенцы збіралі сродкі на апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх для 3-гадовай Машы Кара. Па сёння спецыяліст прадаўжае наведваць дзяўчынку і праводзіць з ёй развіваючыя заняткі. “Пасля пераезду дамоў Маша моцна змянілася. Дзяўчынка прыбавіла ў вазе, стала актыўнай, камунікабельнай, – гаворыць псіхолаг. – Калі яшчэ адносна нядаўна яна была плаксівая, нічога не хацела, то сёлета – шчаслівая, у прыгожай сукенцы ў акружэнні бацькоў расказвала перад навагодняй елкай верш. Глядзіш на гэты прагрэс і адчуваеш, што дзесьці пад сэрцам нібы адлягло”.
Зараз бацькі падключаюць Машу да апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх прыкладна на 2 гадзіны ў дзень або на ноч, а могуць і ўвогуле не падключаць. Стан дзяўчынкі значна палепшыўся. “Нездарма ж кажуць, што дома сцены лечаць”, – падкрэслівае псіхолаг.
Такая пазітыўная дынаміка верагодная і ў выпадку з Дашай. Для гэтага неабходна толькі ўстанавіць апарат дома…
Сумеснымі намаганнямі
Апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх сёння каштуе 15 тысяч еўра. Вядома, для простай маладой сям’і аператара жывёлагадоўчых комплексаў і механізаваных ферм і маці ў водпуску па доглядзе за дзіцём такая грашовая сума непад’ёмная. Збор сродкаў адкрыў Гродзенскі дзіцячы хоспіс, пад апекай якога знаходзіцца Даша.
“За 10 гадоў я не памятаю такога дзіцяці, – адзначае Вольга Вялічка, дырэктар Гродзенскага дзіцячага хоспіса. – Яна жыве ў пастаянным стрэсе! Пасля кожнага візіту бацькоў эмацыянальнасць дзяўчынкі скача. Гэта адбіваецца і на дыханні: падае сатурацыя (насычэне крыві вуглякіслым газам, – заўв. аўт.). Гісторыя падобная да галоднага, якому паказалі каравай і адшчапілі толькі крышынку. Няправільна, каб дзіця так мучылася”.
Дырэктар хоспіса, якая штодня сутыкаецца з людскімі няшчасцямі, лічыць, што ў цывілізаваным хрысціянскім грамадстве павінна быць нормай: “здарылася бяда – людзі сабраліся, дапамаглі”. Дзякуючы ахвярнасці нераўнадушных сэрцаў у свеце і адбываюцца маленькія цуды – сумеснымі намаганнямі палягчаюцца пакуты, ратуюцца жыцці.
“Каб дапамагчы сям’і, нашы валанцёры раздаюць улёткі на вуліцах горада, змяшчаюць інфармацыю ў сацыяльных сетках, – распавядае Вольга. – Каля 2-ух тысяч даляраў сабралі вернікі ў гродзенскай катэдральнай парафіі св. Фраaнцішка Ксаверыя. На працягу 2-ух тыдняў у касцёле стаяла скрыня для ахвяраванняў. Праблема сям’і Кавалеўскіх таксама аб’яднала бацькоў у нашым клубе, які дзейнічае пры хоспісе. З выставай рукадзельных вырабаў, якія бацькі майстравалі разам са сваімі дзецьмі, мы выязджалі на прадпрыемствы і рэалізоўвалі іх за ахвяраванні для хворай дзяўчынкі. Значная грашовая сума – унёсак гродзенскіх мастакоў, якія накіравалі на закупку апарата сродкі, выручаныя ад мінулагадовай экспазіцыі выставы ў Сопаце”.
Сёння ў дапамогу Дашы імчыць цэлы цягнік дабрачыннасці! “Плануецца інтэнсіўнае супрацоўніцтва з мясцовымі СМІ, тэлебачаннем, – распавядае дырэктар хоспіса. – Хочам паказаць ролік з заклікам аб дапамозе ў кінатэатрах горада перад паказамі фільмаў: зараз на стадыі ўзгаднення. Маем намер правесці аўкцыён карцін, якія былі створаны ў мінулым годзе вядомымі гродзенцамі ў рамках акцыі «З верай у жыццё і людзей»… Інакш кажучы, робім усё магчымае і немагчымае, каб на пачатку сакавіка ўдалося купіць апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх і Даша змагла вярнуцца дадому. На дадзены момант маем 50% ад яго кошту”.
Дзяўчынка так і жыве ў рэанімацыі з мая мінулага года – яна не можа быць адключана ад апарата. Бацькі літаральна разрываюцца паміж домам і бальніцай. Іх штодзённыя сустрэчы доўжацца 2 га- дзіны: такі парадак. “Гэта нібыта аддаць сваё дзіця кудысьці і прыходзіць да яго толькі на непрацяглы час. Прыходзіць з думкай, што хутка ізноў трэба будзе расстацца… Я вельмі хачу, каб Даша, як і раней, была з намі побач”, – шэпча мама дзяўчынкі і не стрымлівае горкіх слёз.
Прагрэс магчымы!
Штотыдзень дзяўчынку наведвае псіхолаг, праводзіць з ёй у ігравой форме заняткі на вывучэнне колераў, форм. “Мы лепім, малюем пальчыкамі, што вельмі падабаецца Дашы. Яна шмат усміхаецца, з задавальненнем і лёгкасцю ідзе на кантакт, – распавядае Марыя Бразінская, псіхолаг Гродзенскага дзіцячага хоспіса. – Дзяўчынка атрымлівае належную ўвагу ад медперсанала, але, вядома, гэта непараўнальна з тым, што можаш атрымаць дома. Там, у адрозненне ад рэанімацыі, не прывязаны да ложка. Побач бацькі... Дома дзіця жыве ў спакоі, пад апекай і клопатам мамы і таты, што мае аздараўленчую моц”.
Псіхолаг прыгадвае падобны выпадак, калі ў мінулым годзе гродзенцы збіралі сродкі на апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх для 3-гадовай Машы Кара. Па сёння спецыяліст прадаўжае наведваць дзяўчынку і праводзіць з ёй развіваючыя заняткі. “Пасля пераезду дамоў Маша моцна змянілася. Дзяўчынка прыбавіла ў вазе, стала актыўнай, камунікабельнай, – гаворыць псіхолаг. – Калі яшчэ адносна нядаўна яна была плаксівая, нічога не хацела, то сёлета – шчаслівая, у прыгожай сукенцы ў акружэнні бацькоў расказвала перад навагодняй елкай верш. Глядзіш на гэты прагрэс і адчуваеш, што дзесьці пад сэрцам нібы адлягло”.
Зараз бацькі падключаюць Машу да апарата штучнай вентыляцыі лёгкіх прыкладна на 2 гадзіны ў дзень або на ноч, а могуць і ўвогуле не падключаць. Стан дзяўчынкі значна палепшыўся. “Нездарма ж кажуць, што дома сцены лечаць”, – падкрэслівае псіхолаг.
Такая пазітыўная дынаміка верагодная і ў выпадку з Дашай. Для гэтага неабходна толькі ўстанавіць апарат дома…
Сумеснымі намаганнямі
Апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх сёння каштуе 15 тысяч еўра. Вядома, для простай маладой сям’і аператара жывёлагадоўчых комплексаў і механізаваных ферм і маці ў водпуску па доглядзе за дзіцём такая грашовая сума непад’ёмная. Збор сродкаў адкрыў Гродзенскі дзіцячы хоспіс, пад апекай якога знаходзіцца Даша.
“За 10 гадоў я не памятаю такога дзіцяці, – адзначае Вольга Вялічка, дырэктар Гродзенскага дзіцячага хоспіса. – Яна жыве ў пастаянным стрэсе! Пасля кожнага візіту бацькоў эмацыянальнасць дзяўчынкі скача. Гэта адбіваецца і на дыханні: падае сатурацыя (насычэне крыві вуглякіслым газам, – заўв. аўт.). Гісторыя падобная да галоднага, якому паказалі каравай і адшчапілі толькі крышынку. Няправільна, каб дзіця так мучылася”.
Дырэктар хоспіса, якая штодня сутыкаецца з людскімі няшчасцямі, лічыць, што ў цывілізаваным хрысціянскім грамадстве павінна быць нормай: “здарылася бяда – людзі сабраліся, дапамаглі”. Дзякуючы ахвярнасці нераўнадушных сэрцаў у свеце і адбываюцца маленькія цуды – сумеснымі намаганнямі палягчаюцца пакуты, ратуюцца жыцці.
“Каб дапамагчы сям’і, нашы валанцёры раздаюць улёткі на вуліцах горада, змяшчаюць інфармацыю ў сацыяльных сетках, – распавядае Вольга. – Каля 2-ух тысяч даляраў сабралі вернікі ў гродзенскай катэдральнай парафіі св. Фраaнцішка Ксаверыя. На працягу 2-ух тыдняў у касцёле стаяла скрыня для ахвяраванняў. Праблема сям’і Кавалеўскіх таксама аб’яднала бацькоў у нашым клубе, які дзейнічае пры хоспісе. З выставай рукадзельных вырабаў, якія бацькі майстравалі разам са сваімі дзецьмі, мы выязджалі на прадпрыемствы і рэалізоўвалі іх за ахвяраванні для хворай дзяўчынкі. Значная грашовая сума – унёсак гродзенскіх мастакоў, якія накіравалі на закупку апарата сродкі, выручаныя ад мінулагадовай экспазіцыі выставы ў Сопаце”.
Сёння ў дапамогу Дашы імчыць цэлы цягнік дабрачыннасці! “Плануецца інтэнсіўнае супрацоўніцтва з мясцовымі СМІ, тэлебачаннем, – распавядае дырэктар хоспіса. – Хочам паказаць ролік з заклікам аб дапамозе ў кінатэатрах горада перад паказамі фільмаў: зараз на стадыі ўзгаднення. Маем намер правесці аўкцыён карцін, якія былі створаны ў мінулым годзе вядомымі гродзенцамі ў рамках акцыі «З верай у жыццё і людзей»… Інакш кажучы, робім усё магчымае і немагчымае, каб на пачатку сакавіка ўдалося купіць апарат штучнай вентыляцыі лёгкіх і Даша змагла вярнуцца дадому. На дадзены момант маем 50% ад яго кошту”.
|
< Папярэдняя | Наступная > |
---|
Літургічны каляндар
Адзначаем
імяніны: | |
Да канца года засталося дзён: 57 |
Чакаем Вашай падтрымкі
Дарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.