Adwent istnieje w tradycji Kościoła w ciągu wielu wieków. Elementy przygotowania do Bożego Narodzenia są starannie przekazywane przez wiernych z pokolenia na pokolenie. Niektóre z nich stały się wyróżnikiem poszczególnych narodów,
inne pozostają niezmienne niezależnie od czasu i miejsca.

Wieniec adwentowy
     Tradycja robienia wieńców pochodzi z Niemiec. Na początku XIX wieku kapłan Johann
Hinrich Wichern, który wziął na wychowanie kilkoro dzieci z ubogich rodzin, postanowił stworzyć przedświąteczną atmosferę. Sporządził ze starego drewnianego koła swoisty wieniec ze świecami i powiesił go w domu pod sufitem. Zaczynając od 1 grudnia codziennie podczas wspólnej modlitwy z dziećmi zapalał po jednej świecy. Ich liczba prowadziła rachunek dni, pozostających do świąt. W ten sposób dzieci mogły śledzić, jak się zbliża wielka uroczystość.
    Dziś tradycja robienia wieńca uległa pewnej zmianie. Wcześniejsze 24 świece ustąpiły miejsca 4 (zgodnie z liczbą niedziel poprzedzających Boże Narodzenie). Wieniec najczęściej jest robiony z gałęzi jodły. A w Szwecji to, na przykład, nieduża skrzynia, niby arka, z czterema rozmieszczonymi na niej po kolei świecami. Od dołu jest ozdabiana i otaczana mchem oraz gałęziami jodły lub żurawiny. Zgodnie ze zwyczajem, ulec spaleniu pierwszej świecy powinna czwartaczęść, drugiej – trzecia, trzeciej – połowa. W ostatnią, czwartą niedzielę przed świętami wszystkie świece się palą na ukos: pierwsza już prawie spłonęła, a ostatnia dopiero zaczyna się palić.†

Wieniec adwentowy jest symbolem ludu Bożego, który z radością i miłością czeka na przyjście Zbawiciela na świat. Kształt koła symbolizuje wieczność, która nie ma ani początku, ani końca, a jego zieleń – niekończący się ciąg życia, wieczny byt Boga, miłosierdzie którego do człowieka jest bezgraniczne. Zapalanie w wieńcu świec oznacza czuwanie, oczekiwanie na przyjście Chrystusa. Ogień jest symbolem Jezusa, Jego zwycięstwa nad ciemnością.
Każda ze świec ma szczególne znaczenie: pierwsza symbolizuje Boże przebaczenie nieposłuszeństwa Adama i Ewy, druga jest znakiem wiary patriarchów narodu izraelskiego, znakiem ich wdzięczności Panu za obiecaną w darze ziemię, trzecia pokazuje radość króla Dawida, „celebrującego” pojednanie z Wszechmocnym, czwarta ogłasza nadejście Mesjasza.
Często w centrum wieńca adwentowego znajduje się też piąta świeca roratnia, symbolizująca Najświętszą Pannę Maryję. Ona to, jak gwiazda porankowa, ogłosiła wschód nowego Słońca
Prawdy i Światła świata – Jezusa Chrystusa. Roratka zwykle jest białego lub jasnożółtego koloru.
Przewiązuje się ją białą lub niebieską wstążką i dekoruje zielenią lub liliami. Kolor wstążki przypomina prawdę o czystości i Niepokalanym Poczęciu Maryi, a zieleń jest znakiem, że przyniosła Ona światu Nadzieję wszystkich czasów i pokoleń. Lilia i błękitna wstążka zwykle symbolizują samą Bogarodzicę. W Niemczech piątą świecę zapala się o północy w Wigilię Bożego Narodzenia, zaznaczając w ten sposób przyjście Dzieciątka Jezus.

   
    Roratnia Msza św.
   Jedną z najpiękniejszych tradycji Adwentu na całym świecie jest roratnia Msza św. ku czci
Najświętszej Panny Maryi. Wyraża ona wdzięczność Bogarodzicy za kiedyś powiedziane „tak”,za to, że zgodziła się zostać Matką Zbawiciela. Liturgia, którą najczęściej celebruje się przed wschodem słońca, jest przeżywana przez wiernych w szczególnej obecności Maryi, ponieważ właśnie Ona czekała na Mesjasza jak nikt inny. Nazwa tej Mszy św. pochodzi od pierwszych wyrazów łacińskiego hymnu „Rorate coeli desuper” („Spuście niebiosa rosę”). Dla dzieci roratnia liturgia jest czymś wyjątkowym. Na początku Mszy św. stoją one w ciemnej świątyni, trzymając w ręku zapalone świece, lampiony. Jest to swoiste przypomnienie o potrzebie pełnienia dobrych uczynków, które pomagają rozjaśnić mrok w duszy i podpowiedzieć sercu jasną drogę do Chrystusa.Początkowo roratnia Msza św. była celebrowana na 9 dni przed świętami Bożego Narodze- nia. Potem dzięki specjalnemu przywilejowi Stolicy Apostolskiej tradycja została poszerzona na cały okres Adwentu.
Adwentowa drabinka i kalendarz
   

Kolejny atrybut Adwentu w kościele to drabinka. Odzwierciedla ona symboliczne zejście
Boga z niebios na ziemię. U góry znajduje się gwiazda betlejemska, na dole – żłóbek z sianem,
a na schodkach – figurka Dzieciątka Jezus, która w czasie Adwentu „schodzi” coraz niżej, aby w dniu Bożego Narodzenia znaleźć się w żłóbku. Ta drabinka tak jakby symbolizuje dni okresu oczekiwania, pomaga wiernym odczuć w sercu zbliżające się radosne święto.
    Bardzo ciekawą w środowisku świeckim tradycją, która pomaga dzieciom zmieniać przed- świąteczny czas w ekscytujące, radosne oczekiwanie, jest kalendarz adwentowy. Zwyczaj po- lega na liczeniu grudniowych dni pozostających do Bożego Narodzenia. Rodzice umieszczają w kalendarzu zadania, które w pewien sposób pomagają owocnie przygotować się do świąt, oraz prezenty za ich wykonanie. Zwykle jest to coś słodkiego. W ten sposób dziecko krok po kroku w duchu Bożym zbliża się do wielkiej uroczystości. Ta tradycja jest bardzo rozpowszechniona w Europie Zachodniej, gdzie wierni doszukują się różnorodności kształtów, surowców oraz charakterystycznego sensu podczas stwarzania kalendarza adwentowego.

   
    Prezenty
i poczęstunek
   

Rozpowszechnioną w Europie tradycją są jarmarki świąteczne, które rozpoczynają swą pracę
tydzień przed Adwentem i trwają do Bożego Narodzenia. Ludzie szukają prezentów dla swoich
bliskich i znajomych. Jest to hołd pamięci pierwszych darów, przyniesionych Dzieciątku Jezus.
Środki ze sprzedaży na jarmarkach świątecznych często są kierowane na cele charytatywne.
W Hiszpanii uważa się za obowiązek dać komuś prezent „dla duszy”, czyli odgadnąć życzenie bliźniego. W ten sposób w kraju podczas Adwentu panuje duch obdarowywania. Nie tylko zwykli mieszkańcy pragną uszczęśliwić siebie nawzajem – dążą do tego całe instytucje, firmy, a nawet państwo.
Dzieciom prezenty kojarzą się z dobrym dziadkiem w czerwonym stroju i siwą brodą, czyli św. Mikołajem. Jego wspomnienie liturgiczne przypada na początku Adwentu (6 grudnia). Dzieciczekają, że wielki święty wynagrodzi im za dobre zachowanie w bieżącym roku. Podczas Adwentu w Europie przyjęło się odwiedzać znajomych. Na Łotwie na przykład są popularne tzw. „wieczorki” – spotkania podczas długich adwentowych wieczorów. Mieszkańcy wsi lub miasteczka gromadzą się w jednym z domów, modlą się, śpiewają pieśni religijne, czytają literaturę duchową, jednocześnie wykonując jakąś pracę. W odwiedziny najlepiej jest przychodzić z własnoręcznie przygotowanym poczęstunkiem.
W Niemczech piecze się stollen – ciasto, które kształtem przypomina bułkę. Jako nadzienie dodaje się do ciasta rodzynki i owoce kandyzowane, mak, orzechy lub marcypany. Niemcy pieką również inne tradycyjne danie, które się nazywa baumkuchen lub „drzewo-ciasto”. W środku przypomina ono ścięte drzewo z rocznymi słojami, z tego też powodu otrzymało taką nazwę. W Niemczech też, a także w Austrii piecze się ciastka plätzchen. Mogą mieć dowolny kształt i być robione z dowolnego ciasta. Najczęściej są to kulki orzechowe, brązowe gwiazdki, ciastka-„szachownica” z mieszanki czekoladowego i białego ciasta. W Szwecji piecze się piernikowe domki.