Pismo Święte mówi o tym, że istnieje grzech, który nigdy nie zostanie przebaczony człowiekowi ani za życia ziemskiego, ani w wieczności. Biblia nazywa go grzechem przeciwko Duchowi Świętemu (por. Mt 12, 31-32; Mk 3, 28-29; Łk 12, 10; 2 P 2, 20-22; Hbr 6, 4-6. 10, 26-29). Jednak na czym konkretnie polega? Znaleźć odpowiedź na to pytanie pomaga nam Katechizm Kościoła Katolickiego (KKK 1864). Wyróżnia się 6 grzechów przeciwko Duchowi Świętemu:
    

1. Przeciwko miłosierdziu 

Bożemu zuchwale grzeszyć;

2. O łasce Bożej rozpa

czać;

3. Uznanej prawdzie chrześcijańskiej się sprzeciwiać;

4. Bliźniemu łaski Bożej zazdrościć;

5. Na zbawienne napomnienia zatwardziałe mieć serce;

6. Rozmyślnie trwaćw niepokucie

    Jeśli zastanowić się nad istotą tych grzechów, można zauważyć, że wszystkie sprowadzają się do dwóch skrajności. Można je nazwać fałszywym duchowym optymizmem oraz fałszywym duchowym pesymizmem.

   W pierwszym wypadku człowiek nie powstrzymuje się przed grzechem, ponie- waż uważa, że Bóg z pewnością mu przebaczy. W drugim natomiast również tego nie czyni, ale już z odwrotnego powodu: sądzi, że Bóg nigdy mu nie daruje. †

W dzisiejszym świecie szczególnie popularne wydaje się pierwsze ze wspomnia- nych podejść: żyć w grzechu, nadmiernie licząc na Boże Miłosierdzie. Ludziom sprawia przyjemność myśleć, że Wszechmocny kocha ich za- wsze, wszędzie, niezależnie od okoliczności. Jednak czło- wiek, który trwa w grzechu i pociesza się nadzieją na Boże miłosierdzie, staje się ofiarą własnego egoizmu. Sądzi, że może grzeszyć, bezgranicznie wykorzystywać miłość Stwórcy – nawet do tego stopnia, że przerzuca na Wszechmocnego troskę o swój ratunek, a sam nic przy tym nie robi, tylko niszczy i zbytkuje.

   Jest to typowe zachowanie kapryśnego dziecka, które nie potrafi kochać i nie chce się zmieniać. Brak współczucia, ofiarności, nieumiejętność zapanowania nad sobą taka osoba chowa pod pięknymi sło- wami o swojej słabości i bezgranicznym Bożym miłosierdziu. Jednak jej uczynki świadczą o tym, że nie szanuje ani Boga, ani siebie. Warto sobie uświadomić, że o wszystkim decydują nie wylewne przemówienia o Zbawcy, miłości i nadziei, tylko konkretne działania, które mają na celu niezwłoczne wyzwolenie duszy z niewoli.

   Czemuż więc nie przebacza się grzechu przeciwko Duchowi Świętemu? Dlaczego nie daruje się nadmiarowej nadziei grzesznika na Boże miłosierdzie? Niezależnie od przejawów i przekonań grzech przeciwko Duchowi Świętemu jest świadomym trwaniem w grzechu i brakiem pragnienia się go pozbyć, odrzucaniem takiej możliwości. Człowiek nie chce przyjąć przebaczenia. A warunkiem przebaczenia jest pokuta, wyrzeczenie się grzechu.